Έζησα πολλά χρόνια, μήνες, βδομάδες, μέρες, ώρες, δευτερόλεπτα, σε μία άλλη πόλη, σε ένα άλλο νησί.
Έλειπα από το Ρέθυμνο λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, έξι χρόνια, οχτώ μήνες τον χρόνο. Διαπίστωσα τότε το όπoυ γης και πατρίς. Ερωτεύτηκα το νησί των Φαιάκων με το που κατέβηκα από το αεροπλάνο. Αγάπησα κάθε γωνιά, κάθε παραλία, κάθε χαλικάκι. Όποτε ακουω οτι καποιος παει διακοπες εκει, ζητάω λίγο χώμα σε ένα μπουκαλάκι. Είχα την τύχη, να ζω τα πρώτα χρόνια σε ένα σπίτι πάνω σε ένα βουνό. Ανοιγες την μπαλκονόπορτα και από κάτω, δεξια, αριστερά, δάσος, πράσινο και μετά σαν δαντέλα ατραντές η γαλάζια θάλασσα.
Το πρώτο βράδυ, βγήκα στο μπαλκόνι και τα έχασα. Μαύρο σκοτάδι, κεντημένο με ασημένιες πούλιες που αναβόσβηναν. Ήταν λέει, πυγολαμπίδες. Πόσο παραμυθένιο μέρος. Έζησα εκεί ωραία, αλλά και άσχημα. Ερωτεύτηκα σφόδρα, βρήκα εκεί τον άντρα της ζωής μου. Κέρκυρα. Οι Κυριακές σου, ήταν πάντα ονειρεμένες. Ταξιδεμένες. Γεμάτες γέλια και πετράδια πολύτιμα. Δεν θα ξεχάσω τα πρωινά αγναντεύοντας την θάλασσα, ακούγοντας το “Να μην χαθείς ποτέ απ’ την ζωή μου”. Και εννοούσα το νησί. Να μην χαθεί ποτέ από την ψυχή μου. Έχω να πάω 7 χρόνια. Τέτοιες μέρες ετοιμαζόμουν για να φύγω. Ε ξου και το τρίμπιουτ.
Για να πω την αλήθεια άκουσα και την Μαρινέλλα, να λέει το “Γιατί κυλάς όπως το αίμα στο κορμί μου, εσύ”. Εσύ αγαπημένη μου πλάνα μάγισσα της ζωής μου. Κέρκυρα. Κλείνω τα μάτια, βρίσκομαι ξανά εκεί, ανοίγω την μπαλκονόπορτα. Βλέπω την υπέροχη θέα. Ρουφάω την ελευθερία. Είμαι, όσο έχω κλειστά τα μάτια, εκεί. Και είναι πάλι Κυριακή…
#Εύας_θοτς
