Αναβοσβήνουν οι σκέψεις, όπως τα φωτάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Ακριβώς έτσι, το μυαλό. Σκοτεινό, σαν το δωμάτιο. Και οι σκέψεις πολλές, μπερδεμένες και χρωματιστές. Σαν τα φωτάκια. Και αναβοσβήνουν κιόλας. Δαγκώνω κουραμπιέ. Άχνη ζάχαρη λερώνει τα πάντα, γιατί συνέπεσε δάγκωμα με εκπνοή. Μην πνιγούμε κιόλας. Ακούω το “All I want for christmas is you”. Ξαναδαγκώνω κουραμπιέ. Ολ άι γουοντ φορ κριστμας ιζ πις. Ινερ πις. Ούτε αγάπες, ούτε δώρα, ούτε ποτά, ούτε πόκερ, ούτε χρυσοποικιλτα φουστάνια.
Όσο λιγότερες προσδοκίες έχει κανεί, τόσο πιο ευτυχισμένος είναι. Ντε και καλά δηλαδή, επειδή ερχονται γιορτές, εγώ πρέπει να εχω το κρίστμας το σπίριτ; Δεν λέω. Καλά τα μελομακαρονα. Καλα και τα στολίδια. Τώρα όλα τα άλλα, έχουν καταντήσει με τα χρόνια ψυχαναγκασμός. Λαστ Κριστμας και τα λοιπά, να μας λείπουν πια. Ο έρωτας δεν περιμενει τα Χριστουγεννα για να φουντωσει. Η αγάπη, δεν περιμένει τα Χριστούγεννα για να αποδειχθεί. Τα δωρα, δεν είναι απαραίτητα όταν δινεις στον άλλο δώρο την ύπαρξη σου την ίδια, δίπλα του. Νισάφι πια. Αλήθεια…
Εγώ, καταβροχθίζοντας το κομμάτι γωνία, φουλ, άχνη κουραμπιέ, πηρα αποφάσεις. Φέτος,θα το πιω το σπίριτ. Θα βαφτίσω μια μαργαρίτα, κριστμας σπίριτ και θα την πιω. Στην υγειά μου και μόνο. Λέω “‘οχι” σε ότι με πονάει. Σε ότι με χαλάει. Οχι επειδή είναι γιορτές. Αλλά επειδή γιορτάζουμε 2014 χρόνια τα ίδια και τα ίδια, καιρός να σκεφτούμε και λίγο διαφορετικά. Λίγο και την πάρτη μας ρε θεία. Βάζω στο ριπίτ τα κριστμας σονγκς, αρπάζω με τα δυο δαχτυλάκια, άλλον ένα κουραμπιέ, κλείνω τα μάτια, ανοίγω το στόμα, απολαμβάνω. Είμαι η Εύα. Φουλ με άχνη και θετική ενέργεια. Φουλ με αγάπη και καρδιά. Ξέρω τί θέλω και τι όχι. Οι ημερομηνίες, δεν έχουν καμία σημασία πια. Φιλ δε λοβ. Αυτό μόνο. Κάθε μέρα. Για πάντα. Σας αγαπώ
#Εύας_θοτς
