Μέρες τώρα σκέφτομαι αυτό το κρίστμας σπίριτ. Ευτυχώς είναι δωρεάν. Δεν το πουλάνε πουθενά, είναι ακριβώς σαν τις καρδιές που τραγουδάει ο Μητροπάνος. Πες μου που πουλάν κρίστμας σπίριτ, να σου πάρω δυό. Δεν χαρίζεται. Δεν κλέβεται σαν αναπτήρας χόντος.
Κρίνοντας από εμένα, μάλλον το κρίστμας σπίριτ, το έχουμε μέσα μας. Φυλαγμένο σαν το βατραχοπέδιλο που το βγάζουμε από το πατάρι την κατάλληλη εποχή. Εκεί το …καταχωνιάζουμε μήνες πολλούς. Και το ξεσκονίζουμε κάθε Δεκέμβρη. Φοβάμαι όμως πως δεν είναι για όλους το ίδιο. Εμένα το δικό μου, έχει άρωμα κανέλα, βανίλια με μία δόση τεκίλας κίτρινης. Αναβοσβήνει, ή μάλλον φουντώνει, κάθε φορά που βλέπω χριστουγεννιάτικα στολίδια. Απογειώνεται, όταν ακούω το λαστ κρίστμας. Γίνεται λιχουδιά, όταν δαγκώνω έναν κουραμπιέ και λερώνω μπλούζα, πληκτρολόγιο, καρέκλα, πάτωμα, παντόφλα με την άχνη ζάχαρη.
Είναι συμπόνοια όταν δίνω μερικά ευρώ σε κάποιον που μου ζητα στον δρομο για να πάρει ένα καρβέλι ψωμί. Το κρίστμας, το σπίριτ μου, δεν τελειώνει ποτέ. Είναι μέσα μου, κάθε στιγμή. Και τσουπ, μόλις βρει ευκαιρία, εμφανίζεται. Είναι φύλακας και συνοδός μου. Είναι το κόκκινο κορδελάκι μου, που στην άκρη κρέμονται δεκάδες κουδουνάκια σαν αυτά του Άη Βασίλη.
Κρίστμας σπίριτ. Μείνε μαζί μου για πάντα
#Εύας_θοτς
