Περπατούσα χτες το απόγευμα. Τετάρτη. Τα πάντα κλειστά. Επτά το απόγευμα και όμως στο δρόμο κανείς. Ερημιά. Σκοτάδι. Μία πόλη φάντασμα. Δεν ανάβουν πια και οι μαγαζάτορες πολλά φώτα στις βιτρίνες, όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά.
Περπατούσα και τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ήθελα να φτάσω γρήγορα στον προορισμό μου, σχεδόν φοβόμουν. Κι όμως ήταν απόγευμα. Λες και κυκλοφορούσα μόνο εγώ με τα πόδι εκείνη την ώρα…
Ξαφνικά, ενώ είχα κάνει το βήμα μου πιο γρήγορο και δεν κοιτούσα πια βιτρίνες, περνώντας από μία, σαν κάτι να έλαμψε στην άκρη του ματιού μου. Σταμάτησα και αργά έστριψα το κεφάλι στα δεξιά. Ω! Δέντρα, μπαλάκια, φωτάκια. Ένας μεγάλος χιονάνθρωπος που έλεγε “γουέλκαμ”. Γκι, πιατέλες γεμάτες πράγματα χρυσοσκονάτα, ασημένια και χρυσά κεριά, γκλίτερ παντού! Καμπανάκια, Άγιοι Βασίληδες και όλα αυτά, ναι, ναι ήταν μία Χριστουγεννιάτικη βιτρίνα. Λαμπιόνια δεν είχε, κανένα φωτάκι, λόγω κρίσης δεν συμφέρει να τα ανάβουν. Δεν πειράζει όμως. Εγώ, πήρα το μήνυμα. Μπήκα στο πνεύμα. Για κάποια λεπτά χάζευα, το παράθυρο σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα…
Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί. Μπορεί να ήταν δυο λεπτά, μπορεί και είκοσι. Ξέρω όμως ότι φεύγοντας, ο δρόμος μου φάνηκε λιγότερο σκοτεινός και μίζερος.
Για αυτό λέω κύριε Δήμαρχε. Στολίστε νωρίς. Υπάρχουν άνθρωποι που θα τους δώσει χαρά αυτό. Ευχαριστούμε προκαταβολικά.
#Εύας_θοτς
