Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που τα πανεπιστήμιά μας έχουν μπει σε ολικό “lockdown” και η κατάσταση πλέον είναι πιο εκρηκτική από ποτέ. Έχοντας ζήσει δύο γεμάτα εξάμηνα τηλεκπαίδευσης και τρείς εξεταστικές εξ αποστάσεως , δεν υπάρχει κάποιος φοιτητής που αυτή την στιγμή δεν επιθυμεί διακαώς να επιστρέψουμε στα αμφιθέατρα.
Όλο αυτό το διάστημα φάνηκε ότι τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την διά ζώσης μάθηση και συζήτηση, την ζωντανή ανταλλαγή ιδεών, την σύνδεση του φοιτητή με τον ζωτικό του χώρο. Σε όλες αυτές τις σκέψεις έρχονται κάθε μέρα να προστεθούν προβληματισμοί που παρουσιάζονται για το πώς μπορούν όλοι οι φοιτητές να συμμετέχουν ισότιμα σε μια τέτοια διαδικασία , καθώς δεν είναι λίγοι οι νέοι που δεν διαθέτουν αυτή την στιγμή τον απαραίτητο εξοπλισμό (ηλεκτρονικό υπολογιστή, σύνδεση στο διαδίκτυο) και είτε χάνουν παραδόσεις και εξετάσεις μαθημάτων ή λαμβάνουν κουτσουρεμένη και αποσπασματική γνώση. Χιλιάδες οικογένειες αυτή την στιγμή σε όλη την Ελλάδα διατηρούν κατοικίες στον τόπο σπουδών των παιδιών τους , μη γνωρίζοντας πότε θα γυρίσουν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια και έτσι αναγκάζονται να πληρώνουν ενοίκια και λογαριασμούς για κυριολεκτικά άδεια σπίτια. Το τοπίο που έχει δημιουργηθεί είναι πιο ζοφερό από ποτέ.
Στην τεράστια ανησυχία όλων μας για το πότε θα μπορέσουμε να πάρουμε την ζωή και την ακαδημαϊκή μας πραγματικότητα πίσω η κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα διατείνεται ότι μια επιστροφή των φοιτητών στα αμφιθέατρα θα μπορούσε να μας πάει πολλά βήματα πίσω στην αντιμετώπιση της πανδημίας οπότε μας καλεί να κάνουμε υπομονή (υπομονή για πότε και για ποιο πράγμα;)
Η πανδημία είναι αυτή που τόνισε προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ανώτατη Εκπαίδευση χρόνια τώρα, προβλήματα που έχει δημιουργήσει η αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων που έχουν περάσει. Και πριν την εμφάνιση του κορονοϊού η έλλειψη καθηγητικού προσωπικού , οι ανεπαρκείς υποδομές , τα προβλήματα στην σίτιση και στην στέγαση των φοιτητών μας δημιουργούσαν προβλήματα και μας εμπόδιζαν να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας όχι μόνο στην ώρα μας αλλά και ανθρώπινα.
Ωστόσο, δίκαια μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος , είναι δυνατόν εν έτει 2021 , που η τεχνολογία και η επιστήμη καθημερινά διαπρέπει δίνοντας τεράστια επιτεύγματα , να μας γονατίζει μια πανδημία και να μην μπορούν να συνεχιστούν καθημερινές διαδικασίες , όπως η εκπαίδευση των φοιτητών με όλους τους αναγκαίους όρους; Συζητήσεις που κάναμε και εμείς οι ίδιοι με καθηγητές μας στην αρχή της χρονιάς έδειξαν πως τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα για να μπορέσουμε αυτή την στιγμή να συνεχίσουμε κανονικά διά ζώσης τις σπουδές μας είναι η έλλειψη κατάλληλων και επαρκών υποδομών και ο εξαιρετικά μειωμένος αριθμός καθηγητών, για να αναλάβουν πιο ολιγομελή τμημάτα.
Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα ίδια προβλήματα που αντιμετώπιζε η φοιτητική κοινότητα και προ πανδημίας, των οποίων ρίζα είναι η κουτσουρεμένη κρατική χρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. «Είναι ουτοπικά όλα αυτά που ζητάτε , δεν υπάρχουν τόσα λεφτά για να δωθούν και στην παιδεία»,ισχυρίζονται με σθένος πολλοί. Είναι, όμως , έτσι;
Εν μια νυχτί, η κυβέρνηση έφερε στην βουλή προς συζήτηση το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία, το οποίο, εκτός των άλλων, προβλέπει να δωθούν 30.000.000 ευρώ (!) για την ίδρυση ειδικού σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας , το οποίο θα στελεχώσει όλα τα ιδρύματα, με προτεραιότητα τα πανεπιστήμια των μεγάλων πόλεων, την εγκατάσταση συστήματος face control στις εισόδους των πανεπιστημιουπόλεων , την έκδοση ειδικών καρτών εισόδου κ.α.Η ίδια κυβέρνηση που επιλέγει όλο αυτό τον καιρό να μην πάρει τα απαραίτητα μέτρα για να επιστρέψουμε στα αμφιθέατρά μας , βγάζει από το συρτάρι ειδικά κονδύλια για να εφαρμόσει μια καινούρια πραγματικότητα, η οποία μόνο την ασφάλεια των φοιτητών δεν θα εξασφαλίζει.
Δεν υπολόγισε κάτι όμως η κυβέρνηση, τον πιο σημαντικό παράγοντα σε αυτή την εξίσωση: τους ίδιους τους φοιτητές. Τους φοιτητές που από την πρώτη στιγμή της πανδημίας ήταν στους δρόμους και διεκδικούσαν το αυτονόητο δικαίωμά τους στην δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Τους φοιτητές που με ωριμότητα διαδήλωναν πλάι στους χιλιάδες εργαζόμενους τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας. Οι ίδιοι ήταν και αυτοί που από την πρώτη στιγμή που έγιναν γνωστά τα νέα σχέδια για την Ανώτατη Εκπαίδευση με ευρηματικό τρόπο άνοιξαν τα πανεπιστήμιά τους έδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα διεκδίκησης, βγήκαν στον δρόμο, έκαναν αυτό που κάνουν πάντα και συνεχίζουν να κάνουν και τώρα: έχουν φωνή και την δυναμώνουν , ακόμη και κάτω από την μάσκα.
Αυτό θα συνεχίζουμε να κάνουμε και στο μέλλον αταλάντευτα και ανυποχώρητα, παρά το σθένος και το πείσμα διάφορων κοντυλοφόρων , τοπικών και μη , που έχουν βαλθεί να μας πείσουν να κάνουμε το αντίθετο. Γιατί , τελικά , ο αγώνας έχει το δίκιο του. Το οποίο είναι ρεαλιστικό και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα όνειρα των φοιτητών και το πείσμα τους να τα εκπληρώσουν . Και αυτό είναι που θα νικήσει στο τέλος!
Καραβαγγέλη Μαρία
Πρόεδρος Δ.Σ. Συλλόγου Φοιτητών Ψυχολογίας
