Η αποκάλυψη της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας “Le Monde” για τη μπλόφα της Άνγκελα Μέρκελ δεν αναδείχθηκε από τα Ελληνικά ΜΜΕ και κυρίως τους τηλεοπτικούς σταθμούς.
Σε αντίθεση με όσα έλεγαν σε όλους τους τόνους τα καθεστωτικά ΜΜΕ τον Απρίλιο και το Μάιο του 2010, η Γερμανίδα Καγκελάριος παραδέχθηκε πως αν η Ελλάδα εγκατέλειπε τη ζώνη του ευρώ, τότε όλα τα μέλη της νομισματικής ένωσης θα ακολουθούσαν την ίδια πορεία σε «μεταγενέστερο χρόνο». Η δημοσιογραφική αποκαλύψει αυτή εκθέτει ανεπανόρθωτα τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους που σε όλους τους τόνους, από κοινού με τους πολιτικούς, επαναλάμβαναν το δήθεν δίλημμα: “Μνημόνιο ή χρεοκοπία”, μιλώντας για την Ελλάδα, ζητώντας την στήριξη του Γιώργου Παπανδρέου. Προσέθεταν πως αν δεν αποδεχθούμε το μνημόνιο, ”σε λίγο καιρό δεν θα έχουμε γάλα για τα παιδιά μας και πετρέλαιο για τα σπίτια μας…”
Όσοι τότε τολμούσαν να εκφράσουν μια διαφορετική άποψη, βρίσκοντας χώρο στα ΜΜΕ, τα οποία τότε θύμιζαν Πράβντα, χαρακτηρίζονταν περίπου ως “εθνικοί μειοδότητες”. Λόγο τότε είχαν μόνο μια ομάδα δημοσιογράφων και πολιτικών που προωθούσαν με κάθε τρόπο την ένταξη της χώρας στο καταστροφικό μνημόνιο. Μάλιστα, πρόσωπα, όπως ο Γιάννης Πρετεντέρης παραδέχθηκαν πως γνώριζαν πολλά περισσότερα, αλλά από μια “ηλίθια αίσθηση, εθνικού, δημοσίου συμφέροντος” δεν έλεγαν τίποτα. “Η αναδιάρθρωση του χρέους: όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!». Δεν τους λέγαμε ότι αυτά είναι βλακείες. Αυτό ήταν μια αυτοσυγκράτηση”, είχε δηλώσει στην www.iefimerida.gr, ο σχολιαστής του Mega, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου.
Επίσης, εκείνο τον καιρό, λίγο πριν η χώρα μπει στο μνημόνιο, προηγήθηκε ένας κύκλος μυστικών συναντήσεων με διευθυντές εφημερίδων και ΜΜΕ, με εταιρεία δημοσίων σχέσεων για λογαριασμό της Τρόικα, όπου ζητήθηκε η αποδοχή των όρων του Μνημονίου. Δημοσιογράφοι με προφανείς σχέσεις με τις τράπεζες και άλλοι από τη “συμμαχία των προθύμων” αποδέχθηκαν τον ρόλο τους και πλέον διαγκωνίζονται κάθε βράδυ σε κυνισμό τον Τόμσεν, επαναλαμβάνοντας πως “είναι αναγκαία τα μέτρα ” που εξαθλιώνουν τον πληθυσμό.
Το δίλημμα του Μαϊου 2010 ήταν υπαρκτό αλλά αντίστροφο. Αν η Ελλάδα, έλεγε “όχι” στο Μνημόνιο, τότε το πρόβλημα θα μεταφερόταν στις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες. Κάτι τέτοιο όμως η Άνγκελα Μέρκελ δεν το ήθελε και τελικά την κατασκευή της πραγματικότητας ανέλαβαν τα ελληνικά media…
