Τα κοιτάσματα διαφόρων περιοχών της Ελλάδας, και μεταξύ αυτών και της Κρήτης, έχουν αναχθεί σε μείζον θέμα, γεννώντας ελπίδες και δημιουργώντας προσδοκίες για ένα Ελληνικό Ελντοράντο που με τα αμύθητα έσοδα του θα μας βγάλει από την κρίση δίχως να χρειαστούν άλλες θυσίες.
Έτσι, γίνονται θέμα προτεραιότητας για την κοινή γνώμη, η οποία αποθέτει τις ελπίδες της για έξοδο από την κρίση στους υδρογονάνθρακες νοτίως της Κρήτης, μεταθέτοντας για τότε τις προσπάθειες για ανάκαμψη της οικονομίας.
Σίγουρα, τα κοιτάσματα είναι ένα θέμα με προοπτικές που πράγματι μπορεί να βοηθήσει την πατρίδα μας και το λαό μας. Κι ένα πολύ θετικό επακόλουθό του, είναι ότι ξεκίνησε σοβαρά τη συζήτηση περί ανακήρυξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), την οποία μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις μας φοβούνται να ανακινήσουν λόγω Τουρκίας.
Όμως, τα κοιτάσματα δεν είναι αυτά που θα μας βγάλουν από την κρίση. Η όποια εκμετάλλευσή τους θα αρχίσει σε χρόνο κατά τον οποίο είτε θα έχομε βγει ήδη με τις δυνάμεις μας από αυτήν, είτε θα έχει ήδη παγιωθεί η Ελλάδα ως αποικία χρέους, οπότε τα οφέλη θα τα προσποριστούν άλλοι, κι όχι εμείς.
Η αντιμετώπιση όμως των εσόδων από τα κοιτάσματα ως κάτι που θα λύσει άμεσα το πρόβλημά μας, μας αποπροσανατολίζει από το στόχο μας, που θα πρέπει να είναι η ακύρωση του μνημονίου και η στροφή της χώρας σε μια παραγωγική κατεύθυνση μετά από δεκαετίες παρασιτισμού, δηλαδή η αλλαγή της οικονομικής δομής της χώρας.
Το λαϊκό κίνημα κατά του μνημονίου αποδυναμώνεται όταν η προσέγγιση του κόσμου στο θέμα συνοψίζεται στο ΄΄αύριο όλα θα φτιάξουν με τα κοιτάσματα, οπότε δε χρειάζονται τώρα αγώνες΄΄.
Το πρόβλημα όμως δε θα λυθεί μόνο του. Ακόμα κι αν άμεσα είχαμε έσοδα από τα κοιτάσματα, αυτά θα τα κατάπινε το παρασιτικό μοντέλο της οικονομίας μας.
Ακόμα κι αν σβηνότανε το χρέος, αύριο πάλι θα δημιουργούσαμε έλλειμμα. Ο στόχος είναι όμως να δημιουργούμε πλούτο με τη δουλειά μας, με την αξιοποίηση της γης μας και του μυαλού μας σε ένα κράτος που θα βοηθά τον πολίτη, όχι που θα του στήνει εμπόδια και θα τον στραγγαλίζει. Κι αυτό το στόχο θα τον πετύχουμε μόνο αν πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, όταν αλλάξουμε την παρασιτική δομή της χώρας, όταν ακυρώσουμε τις πολιτικές του μνημονίου που μας κατάντησαν αποικία της Δύσης ξανά μετά το 1204.
Αυτός είναι ένας αγώνας και ενάντια στους εαυτούς μας, που θα πρέπει να ξεχάσουμε το βόλεμα του καιρού των επιδοτήσεων και του διορισμού στο Δημόσιο, και ενάντια στους ξένους που μας οδηγούν στην υποτέλεια, οικονομική (Δύση) και πολιτική – στρατιωτική (Τουρκία). Είναι ένας αγώνας που πρέπει να δοθεί ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή δεν έχει πολιτική εκπροσώπηση, δεν τον εκφράζει κάποιο από τα κόμματα της Βουλής. Είναι όμως η πλειοψηφία του λαού μας που νοιώθει ότι πρέπει να τον δώσει. Αν αυτό επιτευχθεί, τους υδρογονάνθρακες θα τους διαχειριστεί μια χώρα αυτεξούσια, μια κυβέρνηση που θα υπηρετεί το λαό, ένα κράτος που θα προασπίζει τα συμφέροντά του.
Υπάρχει όμως κι ένα θέμα ακόμα που θα πρέπει να’ χομε στο μυαλό μας για τα κοιτάσματα της Κρήτης. Όταν έρθει η ώρα τους, θα δούμε πάλι να ανακινείται το θέμα της αυτονομίας. Αυτό που κόπασε τώρα, και λόγω της ελλείψεως στήριξης από τους Κρητικούς και λόγω του ότι οι ξένοι που το υποδαυλίζουν θεωρούν ότι μπορούν να αγοράσουν την Κρήτη φτηνότερα εν μέσω της Ελληνικής κρίσης, αναμένεται να ξαναπροβληθεί από τους ίδιους κύκλους. Κι εκεί θα πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση.
Τους υδρογονάνθρακες, όπως και κάθε πλούτο της χώρας μας, πρέπει να τους εντάξομε σε μια δομή παραγωγική που μόνο εμείς θα δημιουργήσομε. Αλλιώς, δε θα μας βοηθήσουν, ούτε θα είναι δικοί μας.
Του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη
metotoufekikaitilyra.wordpress.com
