Από τις αρχές του καλοκαιριού γνωρίζαμε πως ο Γιάννης Χαρούλης θα παίξει τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα, για πρώτη φορά στην καριέρα του, στο Θέατρο Δάσους. Οι «εναλλακτικοί» του είδους το έβαλαν στο πρόγραμμα, εξασφάλισαν από νωρίς εισιτήριο και περίμεναν μια «ζωηρή» συναυλία με πολύ κόσμο, όπως περίπου στον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, «συγγενείς» καλλιτέχνες με τον Κρητικό τραγουδοποιό.
Αυτό που έγινε, ωστόσο, το βράδυ της περασμένης Τετάρτης στο θέατρο Δάσους, εξέπληξε ευχάριστα ακόμη και τον πιο αισιόδοξο ακροατή του Χαρούλη, ίσως ακόμη και την ίδια την ομάδα παραγωγής των συναυλιών του αφού, μπορεί μεν να υπάρχει μια σταθερά καταγεγραμμένη αύξηση της προσέλευσης του κόσμου όπου κι αν εμφανίζεται στην Ελλάδα, ωστόσο σε μια περίοδο κρίσης, οικονομικής και πολιτισμικής, τέτοια sold out δεν τα συναντάς συχνά…
Και δε μιλάω απλώς για εξάντληση των εισιτηρίων, μιλάω για πραγματικό παροξυσμό. Από την Τρίτη εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας έστηναν καραούλι έξω από τα σημεία προπώλησης για ένα «μαγικό χαρτάκι». Το πρωί της Τετάρτης δεν υπήρχε πουθενά εισιτήριο και τα τηλέφωνα χτυπούσαν συνεχώς στο Θέατρο Δάσους, τον Ιανό, τα Public και το Σάρωθρον. Το μεσημέρι ενημερώθηκε η ομάδα στο FB, βγήκε Δελτίο Τύπου, όλοι ήξεραν ότι εισιτήριο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα κι όμως… από το απόγευμα στον χώρο της συναυλίας βρέθηκαν τουλάχιστον 1.000 άνθρωποι ψάχνοντας έναν γνωστό, μια ακύρωση, μια πρόσκληση ή έναν τρόπο να ακούσουν τη συναυλία πίσω από τους φράχτες, απλά για την βόλτα και την εμπειρία… Εγινα μάρτυρας όσων σας περιγράφω και, παρ’ ότι γνωρίζω την πορεία του Χαρούλη και τον παρακολουθώ από… τον προηγούμενο αιώνα, δύσκολα να εξηγήσω τις αιτίες αυτού του φαινομένου.
Αρχικά σκέφτομαι πως το νέο αυτό παιδί ( νέο για τα δεδομένα της ελληνικής δισκογραφίας) έχει κληρονομήσει ένα σπουδαίο και καλά εκπαιδευμένο κοινό από τις παλιές καραβάνες του είδους. Τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου αλλά και τους, πρόωρα χαμένους, Νίκο Παπάζογλου και Μανώλη Ρασούλη. Οι «έντεχνοι» τον αγαπάνε και τον έχουν στις πρώτες τους επιλογές.
Ο Χαρούλης είναι στον χώρο αυτό από το 2000. Στην αρχή με τον Μιχάλη Νικολούδη, μετά με το αφιέρωμα στον Ξυλούρη, τον «Χειμωνανθό» που έχει εξαιρετικά τραγούδια, τη συνεργασία του με τον Μίλτο Πασχαλίδη, την Νατάσα Μποφίλιου, τους «Χαΐνηδες», τους «Εστουδιαντίνα» και φυσικά την σύμπραξή του με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στον περσινό δίσκο τους. Ολα αυτά «έχτισαν» ρεπερτόριο και «ψάρεψαν» από γειτονικές λίμνες ακροατών που σύντομα «κόλλησαν» με το τόσο δυνατό αποτέλεσμα.
Πέρα από το δικό του ρεπερτόριο, βέβαια, ο Χαρούλης έχει τη δυνατότητα να τραγουδήσει τα πάντα στη σκηνή. Ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα είναι το επόμενο τραγούδι. Από Μπέλλου σε «Τρύπες» κι από «Χαΐνηδες» σε Δήμο Μούτση, Σαββόπουλο, Ασιμο και Κρητικά ριζίτικα, όλα μπερδεύονται γλυκά και με τον ιδιαίτερο τρόπο ερμηνείας από τον ίδιο, αποκτούν νέα υπόσταση, διασκευάζονται. Ποιος θα περίμενε από έναν άνδρα ερμηνευτή να πει την «Ρόζα την Ναζιάρα» σε συναυλία; Ο Χαρούλης το κάνει αβίαστα, κι αν ένα τραγούδι δεν μπορεί να το βγάλει η ορχήστρα, παίρνει το λαούτο του και το λέει μόνος.
Αυτή η εικόνα του Χαρούλη με το λαούτο είναι ακόμη ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Εχω την αίσθηση πως από καιρό ο χώρος του θεάματος απομακρύνεται από το μοντέλο του καλλίφωνου ερμηνευτή και επιστρέφει στην παλιά εποχή των «χειρονακτών» καλλιτεχνών που συνθέτουν, βάζουν στίχους, παιδεύονται με την ενορχήστρωση και ερμηνεύουν με τη δική τους, ιδιαίτερη αλλά αυθεντική φωνή. Ο κόσμος δεν ψάχνει το τέλειο, ψάχνει το αληθινό κι ο Νικόλας ο Παπάζογλου, που λείπει από όλους μας, ξαναζεί μέσα από τέτοιες παρέες και προσπάθειες.
«Αληθινό» δείχνει να είναι και το συνολικό προφίλ του Γιάννη Χαρούλη. Δεν μιλάει συχνά, έχει ένα τρυφερό βλέμμα και παρουσιαστικό, έχει αυτήν την Κρητική προφορά που γοητεύει και το «κούρδισμα» της φωνής εκεί κοντά στη φωνή του Νίκου Ξυλούρη… Είναι ωραίος ο μπαγάσας κι αυτό φαίνεται από τις αντιδράσεις του κόσμου στην θέα ενός ασφυκτικά γεμάτου θεάτρου: Κανείς δε διαμαρτυρήθηκε για την ταλαιπωρία. Ολοι είπαν «μπράβο του, το άξιζε» γιατί ο Χαρούλης εκπέμπει ευγένεια και διακριτικότητα, δεν είναι ανταγωνιστικός, ούτε προκαλεί φθόνο…
Γοητευτικός και συμπαθής είναι και στους δημοσιογράφους του χώρου. Στην τηλεόραση του αφιέρωσαν χρόνο εκπομπές υψηλού επιπέδου προσαρμόζοντας τη θεματολογία τους σ’ αυτόν, απλά επειδή τον ήθελαν πολύ. Στο ραδιόφωνο όλοι οι ποιοτικοί σταθμοί παίζουν καθημερινά τα τραγούδια του και στο ίντερνετ οι συνεντεύξεις του αποφέρουν χιλιάδες επισκέψεις. Η επίσημη σελίδα του στο FB έχει 25.000 μέλη και στο youtube κυκλοφορούν χιλιάδες ερασιτεχνικά και επαγγελματικά βίντεο με τραγούδια του από ζωντανές εμφανίσεις και δισκογραφία ενώ υπάρχουν συλλεκτικές εκτελέσεις που κάνουν πάταγο…
Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι, μικροί ή μεγαλύτεροι παράγοντες που προκάλεσαν την φετινή εκτόξευση του Γιάννη Χαρούλη. Πάντα μια μεγάλη επιτυχία κρύβει πίσω της επίπονη δουλειά πολλών ανθρώπων σε διάστημα πολλών ετών. Δουλειά και άγχος και προσπάθεια χωρίς ποτέ να γνωρίζεις αν αξίζει τον κόπο κι αν θα υπάρχει αποτέλεσμα. Στο χώρο της μουσικής, έναν έναν τους μαζεύεις τους θαυμαστές και εκατοντάδες μαζί σου φεύγουνε, αν σταματήσεις να τους καλύπτεις αυτήν την βαθιά εσωτερική ανάγκη τους να εκφραστούν, να συγκινηθούν, να ταυτιστούν με την δική σου αισθητική. Φαίνεται πως ο Χαρούλης το κατάφερε. Ξεκίνησε νωρίς, δούλεψε πολύ, ήταν συνεπής απέναντι στο εαυτό του και στο ήθος του χώρου στον οποίο βρίσκεται και τώρα δικαιώνεται. Το σημαντικότερο που νιώθω, όμως, εγώ κάθε φορά που τον βλέπω στη σκηνή είναι πως του αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνει. Η σκηνή είναι ο φυσικός του χώρος. Λάμπουν τα μάτια του σαν μικρό παιδί. Σαν εκείνο το μικρό παιδί που έβοσκε κατσίκια στα βουνά της Κρήτης κι έμαθε εκεί να τραγουδά και να παίζει λαούτο. Αυτό το παρελθόν ο Χαρούλης δεν το ξεχνά στιγμή. Θυμάται από που ξεκίνησε, λατρεύει τον τόπο του και τους ανθρώπους του, τραγουδά την παράδοση αλλά και το νέο ελληνικό τραγούδι. Γι αυτό και θα μείνει χρόνια πολλά στον χώρο. Και ίσως αυτό που ζήσαμε στο Δάσος να μην ήταν το απόγειο της καριέρας του και να έχει κι ακόμη ψηλότερα να φτάσει. Εγώ του το εύχομαι ολόψυχα γιατί βλέπω πως είναι καλό «κοπέλι» και δουλευταράς. Κι όσο κι αν η κοινωνία στην οποία ζούμε επιβραβεύει την ανηθικότητα και το ψέμα, όσο κι αν η «εικόνα» και η διαφήμιση επηρεάζουν τις μάζες, κάπου στο βάθος του πλάνου παραμονεύει η τεράστια «σιωπηλή πλειοψηφία» των ανθρώπων που ψάχνουν την ουσία, την στιγμή, το «μικρό» που όταν είναι αληθινό, είναι και μεγαλειώδες.
*Οι φωτογραφίες είναι του Βασίλη Δραγάνη. Ο Βασίλης εργάζεται στο χώρο της πληροφορικής με αντικείμενο τον έλεγχο εφαρμογών λογισμικού και τα τελευταία τρία χρόνια η φωτογραφία τον συνοδεύει και επαγγελματικά.
Λέξεις: Άκης Σακισλόγλου
Εικόνες: Βασίλης Δραγάνης
πηγή: parallaximag.gr
