Από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά, η Ελλάδα έχει υποστεί δεκάδες επικρίσεις από τον ξένο τύπο, με δυσφημιστικά ή και χυδαία δημοσιεύματα. Παράλληλα, υπήρξαν και ξένοι δημοσιογράφοι που θέλησαν να απαντήσουν στις επιθέσεις κατά της χώρας μας, αφού την επισκέφθηκαν, όπως η Κάισα Έκις.
Η ματιά του Βρετανού αρθρογράφου John Humphrys είναι αρκετά διαφορετική, καθώς έχει σπίτι στην Ελλάδα και ο γιος του ζει στη χώρα μας.
Σε άρθρο του στην Telegraph με τίτλο “Υπερήφανη, αλλά αδύναμη: Η Ελλάδα που αγαπώ”, o Humphrys σημειώνει ότι η Ελλάδα έχει σήμερα τον ρόλο του κακού, καθώς μπορεί να πάρει μαζί της στον γκρεμό όλες τις χώρες στην ευρωζώνη, αλλά ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να αποδείξει ότι η χώρα μας, αξίζει περισσότερο τη συμπάθεια παρά το ανάθεμα.
“Πριν προσπαθήσω να σας πείσω θα είμαι πρέπει να σας εξομολογηθώ κάτι” αναφέρει στο άρθρο του και προσθέτει:
“Έχω ένα σπίτι στην Πελοπόννησο και ο γιος μου ζει με την αξιαγάπητη Ελληνίδα συζυγό του στην Αθήνα. Έτσι έχω ιδιαίτερη σχέση με αυτή την τρελή χώρα. Την επισκέπτομαι εδώ και 20 χρόνια και την έχω δει στα καλύτερα και στα χειρότερά της. Τα χειρότερα μπορούν να περιγραφούν με δύο λέξεις: Διαφθορά και ανικανότητα”.
Οι Έλληνες πολιτικοί και το… αφεντικό της μαφίας
Αναλύοντας τις δύο αυτές έννοιες, ο Humphrys, αναφέρει ως παραδείγματα πολιτικούς και τους επιχειρηματίες φίλους τους που πλούτισαν σε βάρος του λαού.
“Το να συγκρίνουμε τους διεφθαρμένους πολιτικούς της Βρετανίας με αυτούς της Ελλάδας, είναι σαν να συγκρίνουμε ένα παιδάκι που κλέβει μια σοκολάτα από μπακάλικο με ένα αφεντικό της μαφίας που θα σε στραγγάλιζε χωρίς δισταγμό για να σου μάθει να σέβεσαι” αναφέρει χαρακτηριστικά.
Ο Βρετανός φίλος μας, που όπως φαίνεται μας γνωρίζει καλά, αναφέρει ότι αν οι πολιτικοί είναι στην κορυφή της διαφθοράς, στη βάση βρίσκονται δημόσιοι υπάλληλοι που πήγαιναν στις υπηρεσίες τους όποτε ήθελαν, έχοντας παράλληλα δεύτερη δουλειά ή ήταν εργαζόμενοι-“φαντάσματα”, πληρώνονταν δηλαδή χωρίς να κάνουν τίποτα.
“Οι δουλειές τους δεν υπάρχουν, αλλά πληρώνονται, επειδή ο δεύτερος ξάδερφός τους είναι διευθυντής”.
Ο Huphrys σημειώνει ότι αν συνδυάσεις τα παραπάνω με την γραφειοκρατεία, τη φοροδιαφυγή και την ανικανότητα που χαρακτήρισε τη δημόσια ζωή της Ελλάδας, μπορείς να βρεις την αιτία του κακού.
Οι τεράστιες ευθύνες της Ευρώπης
Ωστόσο, ξεκαθαρίζει ότι οι Έλληνες δεν δημιούργησαν μόνοι τους την καταστροφή τους, καθώς τους “βοήθησαν” διεθνείς τραπεζίτες, που συνέχιζαν να δανείζουν κάνοντας τα στραβά μάτια στο “μαγείρεμα” των στοιχείων, αλλά και κυβερνήσεις που έβλεπαν που πήγαινε το καράβι, χωρίς να κάνουν τίποτα για να το σταματήσουν.
“Τώρα που το πλοίο βουλιάζει, δεν είναι οι πλούσιοι που θα πληρώσουν, αλλά οι απλοί Έλληνες που πάντα προσπαθούσαν για το καλύτερο. Νιώθουν προδομένοι από τους πολιτικούς τους, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από τη Γερμανία”, γράφει ο Humphrys.
Αφού αναφέρεται στην ανεργία και στην οργή των νέων, τονίζει ότι στη χώρα που ανακάλυψε τη Δημοκρατία, πολλοί πιστεύουν ότι συμβαίνουν πράγματα που δεν θα γίνονταν ούτε “Στη δικτατορία…”.
Όπως η αντικατάσταση ενός εκλεγμένου πρωθυπουργού από τεχνοκράτη, που αναλαμβάνει να εκτελέσει τις εντολές των δανειστών.
Το αληθινό πρόσωπο της Ελλάδας
Ο Humphrys κάνει εκτενή αναφορά στον Μανώλη Γλέζο, ο οποίος αφού κατέβασε τη Ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη το 1941, βρέθηκε στα 89 του να διαδηλώνει κατά της “νέας κατοχής”. Ο Huphrys τον συνάντησε στο σπίτι του, με τον Γλέζο να του εξηγεί γιατί η Γερμανία χρωστά στην Ελλάδα, λόγω των θηριωδιών την περίοδο της κατοχής, αλλά και επειδή πλούτισε εκμεταλλευόμενη τον υπερδανεισμό χωρών όπως η Ελλάδα.
“Αυτό δεν είναι η άποψη ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, αλλά εκατομμυρίων Ελλήνων, που δούλεψαν σκληρά και τώρα βασανίζονται με σκληρά μέτρα λιτότητας” αναφέρει χαρακτηριστικά.
Ο δημοσιογράφος υποστηρίζει ότι μπορεί η χώρα να έχει υποστεί τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να σταματήσει κάποιος να την αγαπά, καθώς παραμένει όμορφη, με πλούσια ιστορία και παράδοση.
Και οι άνθρωποι;
Ο Humphrys αναγνωρίζει ότι η απογοήτευση είναι μεγάλη και πολλοί Έλληνες νιώθουν ηττημένοι. Αναφέρει το παράδειγμα οικογένειας, μέλη της οποίας αποφάσισαν να μεταναστεύσουν.
“Αγαπώ την Ελλάδα, μου είπε η Στέλλα, “αλλά η χώρα μου έχει πουληθεί. Πουλήθηκε σε τιμή ευκαιρίας”.
“Η Στέλλα είναι το πραγματικό πρόσωπο της Ελλάδας. Δεν πρέπει να την κατακεραυνώνουμε, αλλά να συμπάσχουμε μαζί της” τονίζει ο αρθρογράφος.
Θα τα καταφέρουμε
Στο άρθρο του ο Humphrys επικαλείται τη μαρτυρία του γιου του Christofer που όπως αναφέραμε ζει στην Ελλάδα. Η Ελληνίδα σύζυγός του είναι δικηγόρος, η οποία “νιώθει τυχερή αν οι μισοί από τους πελάτες της μπορούν να την πληρώσουν”.
Ο Christofer παίζει σε μια μικρή ορχήστρα και ακόμα δεν έχει πάρει τον μισθό του Δεκεμβρίου. Συχνά μένει με το ζευγάρι και η μητέρα της συζύγου του, καθώς στο διαμέρισμά της δεν έχει θέρμανση (οι ένοικοι δεν έχουν χρήματα για να βάλουν).
“Μου αρέσει να πηγαίνω τον γιο μου Έκτορα σε μια ομάδα ποδοσφαίρου να προπονείται. Είναι στενοχωρημένος γιατί ο καλύτερος του φίλος σταμάτησε. Ο πατέρας του έχει ακόμα δουλειά, αλλά έχουν να τον πληρώσουν από Σεπτέμβρη και έτσι δεν τον φέρνει πια στην ομάδα” γράφει ο Christofer και καταλήγει:
“Στο παρελθόν μου άρεσε να περπατώ στους δρόμους. Όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα μου φαινόταν σαν χωριό. Τώρα άστεγοι είναι ξαπλωμένοι και τοξικομανείς παίρνουν τη δόση τους. Η ‘λιτότητα’ είναι λέξη που προσδίδει επισημότητα, αλλά είναι κενή. Εγώ βλέπω πόνο, φόβο και απελπισία, στο πρόσωπο της γυναίκας μου και των φίλων μου, που βλέπουν να μην έχουν μέλλον. Για πρώτη φορά εδώ και 20 χρόνια σκέφτομαι να φύγω από την Ελλάδα, αλλά είναι το σπίτι μου. Και σίγουρα θα τα καταφέρουμε. Έτσι δεν είναι;”
