Γέμισε η πόλη με γονείς και νέους φοιτητές. Τους αναγνωρίζεις μόλις τους δεις. Με μια εφημερίδα στο χέρι. Διπλωμένη στην σελίδα με τις Αγγελίες. Σταματούν στους στυλους της ΔΕΗ, διαβάζοντας τα κίτρινα μακρόστενα αυτοκόλλητα με την επιγραφή “ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ”.
Θέλουν να βρουν σπιτι. Για την νέα ζωη μάθησης και ελευθερίας. Για την ζωή, μακρυά από πιέσεις και γονείς. Για την φοιτητική ζωή.
Τους κοιτώ και σκέφτομαι “τα πέρασα και εγώ”.
Ήθελα να φύγω. Και έφυγα. Και όμως τούτη εδώ η πόλη, με στοίχειωνε εκεί μακρυά. Το Ρέθυμνο, ήταν στο μυαλό μου συνέχεια. Όταν με το καλό επέστρεφα, δεν θα ξεχάσω ποτέ το χλιμίντρισμα της καρδιάς μου, όταν ερχόμενη από τα Χανιά, εκεί στην στροφή στο στρατόπεδο, έσκαγε στα μάτια μου σαν φωτοβολίδα η Φορτετζα. Ανατριχιάζω και τούτη την στιγμή που γράφω τούτα τα λόγια.
Διότι ,το Ρέθυμνο,δεν ειναι απλά ενας τόπος που επιστρέφεις όπως λεει ο ποιητής. Το Ρέθυμνο, είναι ένας τόπος, που όσα χιλιόμετρα μακρυά και αν ζεις, δεν έχεις φύγει ποτέ. Περιπλανιέσαι στα σοκάκια του, στην μαρίνα, στην παράλια, στο λιμανάκι, στην αγέρωχη Φορτέτζα.
Και πάντα θα περιπλανιέσαι και εσύ νέε φοιτητή, νέα φοιτήτρια. Πάντα θα μείνεις εδώ. Κάλως όρισες στον παράδεισο!
Εύα Κουρνιανού
