Καμία σχέση με το σουξέ της Άννας Βίσση, έτσι; Πρόκειται για το τρένο που με τα πέρα-δώθε του το τρέλανε το κορίτσι. Έλατε τώρα: τρένο… κορίτσι… Αυτό!
Ένα βιβλίο ρίχνει σάλτο και προσγειώνεται στην κινηματογραφική οθόνη κι απ’ αυτά που έχω ακούσει τελευταία πάλι καλά που δεν το έχω διαβάσει. Ακόμα.
Το πρώτο που θα ήθελα να σας πω για την ταινία “Το κορίτσι του τρένου” (“The girl on the train”) είναι το εξής: ΤΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΚΑΣΤ, ΘΕΕΜΟΥ;; Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω. Όχι, ξέρω από πού θ’ αρχίσω: Καλέ, Τζένιφερ Άνιστον, κρύψε την καραμπογιά κάπου που να μην μπορεί ο σύζυγος σου, ο Τζάστιν Θερού (Τομ) να τη βρίσκει. Γιατί, καλέ μου άνθρωπε; Θες να βάψεις μαλλί; Διάλεξε άλλο χρώμα, καλύτερο colorist, κάνε κάτι γιατί μ’ αυτή την εμφάνιση θυμίζει πάλαι ποτέ παρουσιαστή της ελληνικής τηλεόρασης που μοίραζε δώρα και “πόνο” σε κάτι τραγικές απογευματινές εκπομπές.
Η Έμιλι Μπλαντ (ω, ντια, γκοντ, *το αρ σάιλεντ) εκτός από κούκλα είναι πια τόσο ώριμη ηθοποιός. Καλά την είχα “μυριστεί” στο “Young Victoria”. Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ από πού ξέρω την Χέιλι Μπένετ (Μέγκαν) και τελικά… ας είναι καλά το imdb. Έπαιζε την teen -ολίγον ζουρλή- pop star στο “Music and lyrics” με τον Χιου Γκραντ. Η Ρεμπέκα Φέργκιουσον είναι το κορίτσι που είσαι σίγουρος ότι κάπου έχεις ξαναδεί, ψάχνεις το βιογραφικό της, αναγνωρίζεις μόνο το “White Queen” που δεν έχεις παρακολουθήσει και πάλι νιώθεις ότι την ξέρεις. Αυτά στη γενική εικόνα. Το γυναικείο τρίο του φιλμ είναι αξιοπρεπέστατο υποκριτικά, δυνατό και εύθραυστο μαζί.
Σε δεύτερο πλάνο ξεχωρίζεις την “θεά” Άλισον Τζάνεϊ, την οποία περιμένεις να πετάξει ατακάρα από το “Mom” (δεν το κάνει, αλλά έχει το ίδιο ειρωνικό ύφος με την “Μπόνι”), στο ρόλο της ντετέκτιβ. Απέραντο respect. Επίσης, παρατηρείς την γερασμένη Λίζα Κούντροου σε ένα μικρό ρόλο, αλλά υπεραρκετό για την πλοκή.
Πάμε και στα αγόρια. Ένας και μόνο: Εντγκαρ Ραμίρεζ. Όχι, και δεύτερος: Λουκ Έβανς. Τζάστιν, σε αφήνω στην απέξω, λόγω καραμπογιάς. Ο πρώτος ενσαρκώνει τον ψυχολόγο Καμάλ Αμπντικ, ο δεύτερος τον σύζυγο-μοντέλο του αμερικανικού Men’s Health κι ο τρίτος τον σύζυγο με το βαμμένο μαλλί (ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΚΟΛΛΗΣΕΙ). Εντάξει, δεν είναι για Όσκαρ οι ερμηνείες τους, ενδεχομένως μόνο ένα τιμητικό βραβείο για τον Έβανς για τη σκηνή στη ντουζιέρα (*wink).
Α, τι, πρέπει να πω και κάτι για την ταινία ως ταινία; Οκ. Θεωρώ πως ήταν αξιοπρεπώς δομημένη (ίσως για κάποιον που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο). “Χτίζει” ωραία τους χαρακτήρες, έχει πολύ ωραία φωτογραφία, το μοντάζ είναι εντάξει (δεν βρίσκω άλλη λέξη) και η σκηνοθεσία του Τέιτ Τέιλορ ικανοποιητική (έχει κάνει και το “The help”, γκοντ νταμ ιτ). Ο τρόπος που λύνεται το μυστήριο σε “κρατάει”, αν και δεν είδα κάποιο εύρημα, τύπου “ανακάλυψα την πενικιλίνη”.
Αν είστε των βιβλίων, το “Κορίτσι του τρένου” της Πόλα Χόκινς κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
