Κώδικας: Άστρο του Ιησού

Σωτήρης Σοφιάς

Αφορμή γι’ αυτή την έρευνα ήταν το γεγονός ότι κάθε χρόνο, τη περίοδο των Χριστουγέννων, διάφοροι ανά τον κόσμο ερευνητές επαναφέρουν στην επικαιρότητα απίστευτες ιστορίες για το άστρο της Βηθλεέμ και για την ημερομηνία γέννησης του Χριστού. 

Θέλησα να δώσω οριστική λύση στο πρόβλημα της φύσης του άστρου, χρησιμοποιώντας καθαρά επιστημονική προσέγγιση στο θέμα, με τη βοήθεια των εξελιγμένων πλανηταριακών προγραμμάτων. Κατάφερα μετά από επίπονη προσπάθεια χιλιάδων ωρών, να αποδείξω ότι οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης επαληθεύτηκαν πλήρως στο πρόσωπο του Χριστού και ότι στα ευαγγέλια οι πληροφορίες για τη γέννηση του, περιέχουν αλήθειες που αποδεικνύονται επιστημονικά.

O Κέπλερ όπως και αρκετοί άλλοι σύγχρονοι ερευνητές έχουν απλά προτείνει σαν άστρο των Χριστουγέννων το ίδιο φυσικό φαινόμενο με εμένα. Ορισμένοι πάλι ερευνητές προτείνουν διάφορα άλλα αστρονομικά φαινόμενα σαν το άστρο της Βηθλεέμ, ενώ κάποιοι άλλοι προτείνουν ημερομηνίες γέννησης του Χριστού βασιζόμενοι σε ένα μεμονωμένο γεγονός των Ευαγγελίων. Τέλος υπάρχει και μια μεγάλη μερίδα που υποστηρίζει ότι το άστρο των Χριστουγέννων ήταν αποκύημα της φαντασίας των Ευαγγελιστών Ματθαίου και Λουκά για να προσδώσουν το θεϊκό στοιχείο στην γέννηση του Χριστού. Όμως, όπως περίτρανα αποδεικνύεται από την μελέτη μου, το άστρο των Χριστουγέννων υπήρξε, οι Μάγοι της Ανατολής υπήρξαν και φυσικά ο Ιησούς Χριστός ενισχύεται αφάνταστα σαν ιστορικό πρόσωπο.

Ήταν, όπως θα αποδειχτεί, το άστρο της Βηθλεέμ ένα απόλυτα φυσικό φαινόμενο. Αλλά όμως ήταν ένα ανεπανάληπτο φαινόμενο από αστρονομικής άποψης.

Η σύνοδος των πλανητών – Η αποκάλυψη του άστρου της Βηθλεέμ

Η  σύνοδος των πλανητών, το σπουδαίο αυτό γεγονός για τους απανταχού αστρολόγους και φυσικά για τους Μάγους – ιερείς του Ζωροάστρη – περιέχει πληροφορίες που απαιτούν βαθύτατες αστρονομικές γνώσεις, όπως είναι η ανάδρομη κίνηση των εξωτερικών πλανητών.

Η ανάδρομη κίνηση των εξωτερικών πλανητών σαν φαινόμενο, παρατηρείται τη χρονική στιγμή που η γη λόγω μεγαλύτερης γωνιακής ταχύτητας προσπερνάει τους εξωτερικούς πλανήτες και αυτοί φαίνεται να διαγράφουν  βρόχους ή διαδρομές σχήματος S ή Ζ στον ουρανό.

Η ανάδρομη κίνηση που παρατηρείται στους ορατούς με γυμνό μάτι εξωτερικούς πλανήτες του ηλιακού συστήματος, δηλαδή Άρη, Δία, Κρόνο, ήταν γνωστή από τους αρχαίους χρόνους. Για τον Άρη, που έχει περίοδο περιστροφής 687 ημέρες και είναι σχετικά κοντά στη Γη, το φαινόμενο ήταν αρκετά εύκολο να παρατηρηθεί σε βάθος χρόνου, γιατί  διαρκεί περίπου 2,5 μήνες ενώ το τόξο που διαγράφει στην ανάδρομη κίνηση του είναι σχεδόν 15^ο – 20^ο και συνεπώς εύκολο να μελετηθεί από κάποιο γνώστη του ουρανού. Αλλά για το Δία, που έχει περίοδο 11,86 χρόνια, και ειδικά για τον Κρόνο, που έχει περίοδο 29,46 χρόνια   και λόγω απόστασης κινούνται αργά στον ουρανό, θα έπρεπε κάποιος να είναι εμπειρότατος παρατηρητής για να μπορεί να διακρίνει με γυμνό μάτι την ανάδρομή τους κίνηση, δηλαδή τα τόξα των 9^ο και 6^ο αντίστοιχα που διαγράφουν στον ουρανό.

Εξάλλου θα έπρεπε να παρατηρεί τον ουρανό συνεχώς για τέσσερις τουλάχιστον μήνες, για να μελετήσει πλήρως τις ανάδρομες κινήσεις των δύο πλανητών. Κάθε περίπου 20 χρόνια, που συμβαίνει σύνοδος των δύο γιγάντων πλανητών, θα ήταν εξαιρετική τύχη για κάποιον παρατηρητή του ουρανού να παρακολουθήσει όλη την εξέλιξη της ταυτόχρονης ανάδρομης φοράς το ίδιο χρονικό διάστημα και μάλιστα χωρίς το φαινόμενο να διακοπεί από την είσοδο των πλανητών στο φως της ημέρας.

Σύνοδοι των πλανητών Δία-Κρόνου τον προηγούμενο αιώνα, δηλαδή τον πρώτο π.Χ., που λόγω ηλικίας θα μπορούσαν να έχουν δει οι συγκεκριμένοι Μάγοι, είχε συμβεί δύο φορές. Στις 9 Οκτωβρίου του 46 π.Χ. και στις 30 Ιουνίου του 26 π.Χ.

Η σύνοδος του 46 π.Χ. συνέβη στον αστερισμό του Οφιούχου (νότια από τον αστέρα Sabik, τον η΄ Οφιούχου) και ήταν ορατή για ένα περίπου μήνα στο δυτικό ορίζοντα, πριν οι δύο πλανήτες εξαφανιστούν στο φως του απογευματινού Ήλιου. Συνεπώς την ανάδρομη κίνηση των  πλανητών, όταν αυτοί ξαναεμφανίστηκαν στον πρωινό ουρανό στον αστερισμό του Τοξότη, ίσως να μη μπόρεσαν να τη μελετήσουν σωστά, αφού η παρατήρηση είχε διακοπεί από το φως της ημέρας.

Στις 19 Νοεμβρίου του 27 π.Χ. συμβαίνει κάτι μοναδικό στον αστερισμό του Λέοντα. Η ανάδρομη κίνηση των πλανητών Δία και Κρόνου εξελίσσεται δίπλα στο Βασιλίσκο, τον α΄ Λέοντα. Το καταπληκτικό είναι ότι οι Δίας και Κρόνος βρέθηκαν εκατέρωθεν του Βασιλίσκου (Regulus). Συνεπώς ήταν πολύ εύκολο για τους αρχαίους παρατηρητές του ουρανού να «μετρήσουν» τα τόξα της ανάδρομης κίνησης των δύο πλανητών με πολύ μεγάλη ακρίβεια.

Ίσως και να ήταν οι Μάγοι οι πρώτοι αστρονόμοι στην παγκόσμια ιστορία της Αστρονομίας που κατάφεραν να μελετήσουν προσεκτικά  την ανάδρομη κίνηση των δύο γιγάντων πλανητών. Ο καταπληκτικός αστέρας Βασιλίσκος, ο α΄  Λέοντος, είναι το μοναδικό άστρο 1ου μεγέθους του ουρανού που βρίσκεται ακριβώς πάνω στην εκλειπτική και συνεπώς οι Μάγοι τον χρησιμοποίησαν σαν σημείο αναφοράς, αφού σαν απλανής αστέρας παραμένει ακίνητος στον ουρανό.

Δηλαδή η πλήρης ερμηνεία της ανάδρομης κίνησης των πλανητών οφείλεται αποκλειστικά στον Βασιλίσκο και στον αστερισμό του Λέοντα. Παρακολουθούν το φαινόμενο να εξελίσσεται συνεχώς. Καταγράφουν στα αστρονομικά τους βιβλία με λεπτομέρεια την ανάδρομη κίνηση των πλανητών, που ολοκληρώνεται στις 20 περίπου Μαρτίου του 26 π.Χ.  Μετά από αυτή την ημερομηνία οι δύο πλανήτες, επανερχόμενοι στην ορθή τους κίνηση, προετοιμάζονται για τη σύνοδο. Η σύνοδος του 26 π.Χ.  συνέβη στον αστερισμό του Λέοντα στις 30 Ιουνίου, ακριβώς δίπλα στον α΄ Λέοντα, τον αστέρα 1ου μεγέθους, τον Βασιλίσκο ή Κανόνα (Regulus) ή Καρδιά του Λιονταριού (Cor Leonis), και ήταν  ορατή για ένα μήνα στο δυτικό ορίζοντα πριν οι πλανήτες χαθούν στο φως του Ήλιου.

Φυσικά οι ερευνητές που έχουν ασχοληθεί με τη σημασία του Δία, του Βασιλίσκου και του Λέοντα, αγνοούν παντελώς την ύπαρξη του φαινομένου της ανάδρομης κίνησης των πλανητών το 27 π.Χ. και της συνόδου του 26 π.Χ., την οποία αποκωδικοποίησα πλήρως και με οδήγησε στο ασφαλές συμπέρασμα γιατί ήταν τόσο σημαντικοί ο Βασιλίσκος και ο Λέοντας στην Ιουδαϊκή παράδοση και αναφέρονταν σαν ο αστέρας και ο αστερισμός του Μεσσία-Βασιλιά αντίστοιχα. Ήταν αυτοί που επεξήγησαν πλήρως την ανάδρομη κίνηση των πλανητών στους αρχαίους αστρονόμους, προετοιμάζοντας τους Μάγους για το επόμενο μεγάλο ουράνιο ραντεβού, την ανεπανάληπτη σύνοδο του 7 π.Χ. !!!

Οτιδήποτε λοιπόν ισχυρίζονται διάφοροι «ερευνητές» για το Βασιλίσκο και τον αστερισμό του Λέοντα είναι στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, καθ’ όσον δεν έχουν στοιχειώδεις γνώσεις αστρονομίας και αγνοούν τα καταπληκτικά προγράμματα προσομοίωσης που βοηθούν τα μέγιστα στην κατανόηση της κίνησης των πλανητών ανάμεσα στους αστερισμούς.

Αυτό λοιπόν ήταν το σημάδι στον ουρανό που περίμεναν να δουν. Η σύνοδος Δία-Κρόνου. Την προηγούμενη σύνοδο των πλανητών του 26 π.Χ. τη θεώρησαν σαν προάγγελο της έλευσης του Μεσσία, αφού ο Δίας, ο πλανήτης του Μεσσία, βρέθηκε σε σύνοδο με τον Κρόνο στον αστερισμό του Μεσσία, το Λέοντα, ακριβώς δίπλα στον αστέρα του Μεσσία, τον Βασιλίσκο. Γνωρίζοντας λοιπόν από τα αστρονομικά τους βιβλία τη μέση περίοδο του φαινομένου της συνόδου Δία-Κρόνου και συνεπώς ότι η αμέσως επόμενη σύνοδος θα εμφανιζόταν στους ουρανούς 20 περίπου χρόνια μετά, προετοιμάζονταν από την αρχή της χρονιάς του 7 π.Χ. για την σύνοδο των Δία και Κρόνου. Είχαν καταλάβει ότι αυτό ήταν το «θεϊκό σημάδι» των Γραφών, περίμεναν όμως λίγους μήνες για να επιβεβαιώσουν ότι πράγματι οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης θα εκπληρώνονταν τη χρονιά αυτή.

Φυσικά η εξέλιξη του φαινομένου δεν άφησε καμιά αμφιβολία στους Μάγους ότι «έφτασε» το πλήρωμα των Γραφών.

Συνεπώς οι αναλύσεις που παρουσιάζουν ορισμένοι ερευνητές, όπου ερμηνεύουν την απλή διέλευση των πλανητών ή κάποιες απλές συνόδους που έγιναν σε  κάποιους αστερισμούς, κάποια χρονική στιγμή το 2 και το 3 π. Χ., σαν τα σημάδια των Γραφών είναι εντελώς αυθαίρετη και χωρίς καμία επιστημονική βάση.

Όπως θα δούμε από την ανάλυση του φαινομένου, η σύνοδος του 7 π.Χ. ήταν μια σύνοδος πολύ διαφορετική από τις συνηθισμένες των δύο πλανητών Δία και Κρόνου. Μια σύνοδος που, αν αποκρυπτογραφηθεί, δείχνει ότι είναι μοναδική στην ιστορία του ανθρώπινου γένους.

Ήταν σύνοδος που δεν συμβαίνει μόνο μια φορά, όπως συνήθως, το χρονικό διάστημα που οι δύο πλανήτες ταξιδεύουν αγκαλιασμένοι, αλλά τρεις φορές!!!

Στατιστικά οι σύνοδοι των πλανητών Δία και Κρόνου  συμβαίνουν κάθε περίπου 20 χρόνια. Ελέγχοντας τη βάση δεδομένων του πλανηταριακού προγράμματος Redshift 5, όπου υπάρχουν αποθηκευμένες οι σύνοδοι  από το 4700 π.Χ. έως το 10000 μ.Χ., βρήκα ότι από τις 737 συνόδους αυτής της μεγάλης χρονικής περιόδου, μόνο οι 83 είναι τριπλές (δηλαδή ποσοστό περίπου 11%) και η περίοδος της τριπλής συνόδου (στρογγυλοποιημένη στα 20 χρόνια) είναι 40, 80, 120, 140, 160, 220, 260, 300, 340, 380, 420 χρόνια.

Την ημέρα της εαρινής ισημερίας, την 23η Μαρτίου του 7 π.Χ., χαμηλά στον ανατολικό ορίζοντα αρχίζουν να ξεπροβάλλουν οι πλανήτες που ήδη έχουν απομακρυνθεί αρκετά από τον Ήλιο. Πρώτος όπως πάντα ο Ερμής και κατόπιν οι γίγαντες πλανήτες Δίας και Κρόνος, που μόλις έχουν ξεφύγει από το φως του Ήλιου που τους κάλυπτε τους προηγούμενους  μήνες.

Ο Ερμής μάλιστα θα προϊδεάσει γι’ αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει κάνοντας κάτι εκπληκτικό. Στις 26 Μαρτίου φτάνει το Δία και δημιουργεί μαζί του την πρώτη σύνοδο. Τον προσπερνάει και στις 31 Μαρτίου φτάνει τον Κρόνο και δημιουργεί μαζί του τη δεύτερη εντυπωσιακή σύνοδο!!!

Θα παραμείνει ο Ερμής στο προσκήνιο μέχρι της 7 Απριλίου, ορατός στον πρωινό ουρανό, λίγο πριν εξαφανιστεί στο φως της ημέρας. Από εδώ και μπρος, θα κυριαρχούν στο νυχτερινό ουρανό ο Δίας με τον Κρόνο.

Ήταν πάρα πολύ τυχεροί οι Μάγοι αυτή την εποχή. Δηλαδή είναι η τέλεια περίπτωση όταν ένα τέτοιο ουράνιο φαινόμενο εμφανίζεται νωρίς το πρωί στον ανατολικό ουρανό.

Λόγω της φαινόμενης ετήσιας κίνησής του ο Ήλιος κινείται από δυτικά προς τα ανατολικά περίπου 1^ο/ημέρα (360^ο/365 ημέρες). Άρα μετά από ένα μήνα θα έχει απομακρυνθεί από τους δύο πλανήτες 30^ο περίπου. Ο Ήλιος, στην φαινόμενη ημερήσια κίνησή του στον ουρανό, κινείται εξ ανατολών προς δυσμάς  με  360^ο/24ώρες = 15^ο /ώρα. Δηλαδή μετά από ένα μήνα, στα μέσα Απριλίου,  ο Ήλιος θα βρίσκεται ανατολικότερα από την προηγούμενη θέση που κατείχε στον ουρανό στα μέσα Μαρτίου, κατά δύο ώρες (δηλ. 30^ο/15^ο = 2 ώρες). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η σύνοδος των πλανητών θα έχει απομακρυνθεί από τον Ήλιο και θα ξεπροβάλλει από τον ανατολικό ορίζοντα στις 3 το πρωί, οπότε  και θα είναι παρατηρήσιμη μέχρι τις 5 π.μ., λίγο πριν ανατείλει ο Ήλιος. Έτσι, για κάθε μήνα που περνάει, γίνεται ευνοϊκότερη για τους παρατηρητές η σύνοδος των πλανητών, αφού είναι ορατή για δύο επιπλέον ώρες.

Πόσο καιρό θα παραμείνουν στο προσκήνιο οι δύο πλανήτες;

Απίστευτο, αλλά θα είναι ορατοί το μέγιστο δυνατό διάστημα που μπορεί να κρατήσει ένα φαινόμενο, να μη χαθεί στο φως του Ήλιου.

Όταν ο Δίας και ο Κρόνος ξέφυγαν από τον Ήλιο που μόλις τους είχε προσπεράσει, έγιναν ορατοί στον πρωινό ουρανό, λίγο πριν την ανατολή.

Ο Ήλιος μετά από ένα έτος, δηλαδή μετά από μια πλήρη φαινομενική περιστροφή του στην ουράνια σφαίρα, θα ξαναβρεθεί στην ίδια θέση, δηλαδή θα είναι έτοιμος να εξαφανίσει τους πλανήτες στο απογευματινό φως. Όμως ο Δίας και ο Κρόνος τον ένα αυτό χρόνο θα έχουν κινηθεί ανατολικά περίπου 30^ο και 12^ο αντίστοιχα λόγω της ίδιας τους κίνησης.

Δηλαδή ο Ήλιος θα πρέπει να κινηθεί ανατολικά στον ουρανό άλλες δώδεκα ημέρες για να εξαφανίσει τον Κρόνο και άλλον ένα μήνα για να εξαφανίσει το Δία. Αλλά ο γίγαντας πλανήτης, επειδή την εποχή αυτή κινείται κοντά στο περιήλιο, θα έχει μετακινηθεί λίγο περισσότερο στον ανατολικό ουρανό. Άρα ο Ήλιος θα πρέπει να κινηθεί κάποιες ημέρες επιπλέον από το συνηθισμένο χρόνο για να εξαφανίσει και το Δία. Ήταν δηλαδή ο Δίας ορατός στο νυχτερινό ουρανό για το μέγιστο δυνατό χρόνο που θα μπορούσε ποτέ να είναι ορατός!!!

Εν κατακλείδι και οι δύο πλανήτες θα παραμείνουν ορατοί στο νυχτερινό ουρανό, για κάποιες ώρες φυσικά, επί ένα ολόκληρο σχεδόν χρόνο, επιβεβαιώνοντας πλήρως την άποψη διαφόρων ερευνητών του άστρου της Βηθλεέμ, που υποστηρίζουν ότι το άστρο, όποια και αν ήταν η φύση του, θα ήταν οπωσδήποτε άστρο «μακράς» διάρκειας!!!

Στις 29 Απριλίου του 7 π.Χ. στις 17.38 μ.μ., οι Μάγοι στην Περσία βλέπουν ένα εντυπωσιακό φαινόμενο στον ουρανό, όπως είναι η έκλειψη Ηλίου, όπου το 40% του ηλιακού δίσκου καλύπτεται από τη Σελήνη. Εντυπωσιακή προσομοίωση του Redshift 5. Την ημέρα αυτή ο Ήλιος ανέτειλε στις 5.17 π.μ. και έδυσε στις 18.42 μ.μ. τοπική ώρα. Η μερική έκλειψη Ηλίου σαν φαινόμενο, ξεκίνησε στις 16.38 μ.μ. και τελείωσε στις 18.42 μ.μ. τοπική ώρα. Δηλαδή ακριβώς τη στιγμή της δύσης του Ήλιου, ο ηλιακός δίσκος εφάπτονταν με τον σεληνιακό. Την ημέρα αυτή ο απογευματινός ουρανός άρχισε να σκοτεινιάζει σχεδόν δύο ώρες πριν τη δύση του Ήλιου.

Στις 13 Μαΐου του 7 π.Χ. στις 22.30 μ.μ. συμβαίνει και μια μερική έκλειψη Σελήνης ορατή στην Περσία. Δηλαδή δεν υπάρχει ουράνιο φαινόμενο που να μην συμβεί το έτος 7 π.Χ. Η φύση πανηγυρίζει με απίστευτο τρόπο την έλευση του Χριστού!!!

Στις 4 Ιουνίου του 7 π.Χ., αφού έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο ο Ερμής, ευθυγραμμίζονται με τη Γη οι Δίας και Κρόνος και ξεκινάει η 1η σύνοδος των πλανητών στον αστερισμό των Ιχθύων. Οι πλανήτες είναι ορατοί από τις 00.40 π.μ. μέχρι τις 4.20 π.μ. λίγο πριν την ανατολή του Ήλιου.

Δίας και Κρόνος ταξιδεύουν μαζί σχεδόν αγκαλιασμένοι από δυτικά προς τα ανατολικά και για ένα σχεδόν μήνα. Είναι η σύνοδος ένα γεγονός που το γνωρίζουν οι αρχαίοι παρατηρητές του ουρανού – και φυσικά οι Μάγοι – από τις προηγούμενες εμφανίσεις του φαινομένου.

Στις 8 Ιουλίου φαίνεται ο Κρόνος να σταματάει στον ουρανό. Ξεκινάει τότε η ανάδρομη κίνησή του, δηλαδή φαίνεται να κινείται στον ουρανό από ανατολικά προς δυτικά.

Την ίδια αυτή ημέρα ο Δίας, που εν τω μεταξύ συνεχίζει την ορθή του κίνηση για εννιά ακόμη ημέρες, βρίσκεται σε ένα πολύ ειδικό σημείο της τροχιάς του. Το περιήλιό του, που βρίσκεται σε απόσταση 4,964391 AU (αστρονομική μονάδα)  από τον Ήλιο. Στις 17 Ιουλίου ξεκινάει και η ανάδρομη κίνηση του Δία.

Εξ αιτίας της ανάδρομης κίνησης την χρονική αυτή στιγμή και οι δύο πλανήτες φαίνεται να κινούνται, σε σχέση με τα μακρινά άστρα, ανάποδα  στον ουρανό (από ανατολικά προς δυτικά).

Στις 14 Σεπτεμβρίου συμβαίνει αυτό που κάνει τη σύνοδο του 7 π.Χ.  μο-να-δι-κή, την Τέλεια Μεγάλη Σύνοδο, όπως αποδεικνύεται παρακάτω.

Την ημέρα αυτή έχουμε την απόλυτη συμμετρία. Είναι το μέσο της ανάδρομης κίνησης και για τους δύο πλανήτες. Για το Δία, που ξεκίνησε την ανάδρομη κίνησή του στις 17 Ιουλίου (198η ημέρα του χρόνου) και την ολοκλήρωσε μετά από 118 ημέρες στις 12 Νοεμβρίου, το μέσον είναι 198+118/2=257. Η 257η ημέρα της χρονιάς είναι η 14η Σεπτεμβρίου. Για τον Κρόνο, που ξεκίνησε την ανάδρομη κίνησή του στις 8 Ιουλίου (189η ημέρα του χρόνου) και την ολοκλήρωσε μετά από 136 ημέρες στις 21 Νοεμβρίου, το μέσον είναι πάλι 189+136/2=257, δηλαδή η 14η Σεπτεμβρίου.

Την ημέρα αυτή η απόσταση του Δία από τον Ήλιο  ήταν 4,965693 AU. Δηλαδή 4,965693/4,964391=1,00026 φορές την απόσταση του περιηλίου από τον Ήλιο. Την ημέρα αυτή η απόσταση του Δία από τη Γη ήταν 3,969549 AU, η μικρότερη που θα μπορούσαν να βρεθούν οι δύο πλανήτες καθ’ όσον η Γη ευθυγραμμίστηκε με Ήλιο-Δία-Κρόνο. Δηλαδή ο Δίας δεν ήταν μόνο  σχεδόν στο περιήλιο, αλλά ήταν και σε αντίθεση, δηλαδή ακριβώς απέναντι από τη Γη (κάτι σαν πανσέληνος) και συνεπώς πλησιέστερα σε αυτή. (Με το 99,999% της επιφάνειας του να φωτίζεται από τον Ήλιο και με φαινόμενη Ισημερινή  διάμετρο 49,6΄΄).

Ήταν ο πιο λαμπρός συνοδικός Δίας (με φαινόμενο μέγεθος -2,93) και μάλιστα στις 5.23 π.μ., όταν και τους φανέρωσε τη χώρα !!!

Ο  Κρόνος βρισκόταν σε απόσταση 8,294988 ΑU από τον Ήλιο. (Με το 99,999% της επιφάνειας του να φωτίζεται από τον Ήλιο και με φαινόμενη Ισημερινή  διάμετρο 19,9΄΄).

Στις 23 Σεπτεμβρίου έχουμε το Δία στη θέση 23h 20’ 24” και τον Κρόνο ακριβώς στην ίδια θέση 23h 20’ 24”. Αυτό σημαίνει ότι την ημέρα αυτή έχουμε την απόλυτη 2η σύνοδο των πλανητών σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης συνόδου.

Στις 23 Οκτωβρίου του 7 π.Χ., στις 7.27 π.μ., όταν οι Μάγοι διέσχιζαν τη Συριακή έρημο και λίγες μέρες πριν φτάσουν στη Βηθλεέμ, συμβαίνει κάτι μοναδικό στον πρωινό ουρανό. Και δεύτερη έκλειψη Ηλίου μέσα στην ίδια χρονιά. Ερευνώντας στη βάση δεδομένων του υπολογιστή, έβαλα από περιέργεια το πρόγραμμα να ψάξει για ηλιακές εκλείψεις από το 200 π.Χ. μέχρι το 200 μ.Χ. Μόνο μια χρονιά σε εύρος 400 χρόνων έχουμε δύο εκλείψεις Ηλίου μέσα στην ίδια χρονιά ορατές από Σάβε και Βηθλεέμ. Το ανεπανάληπτο 7 π.Χ.!!!

Φτάνοντας στο τέλος της περιόδου της ανάδρομης κίνησής τους, οι δύο πλανήτες φαίνεται ότι ελαττώνουν έως να μηδενίζουν τη φαινόμενη γωνιακή ταχύτητά τους. Έτσι στις 12 Νοεμβρίου του 7 π.Χ. ο γίγαντας πλανήτης Δίας φαίνεται εντελώς ακίνητος στον ουρανό και είναι πιθανότατα η ημερομηνία γέννησης του Χριστού, αφού είναι η μοναδική στιγμή που ταιριάζει αστρονομικά με τη ρήση των Ευαγγελίων.

Όλα τα ερωτήματα 20 αιώνων απαντιούνται

Τα εύλογα ερωτήματα τόσων χιλιάδων χρόνων απαντιούνται τώρα πολύ εύκολα.

1. Πώς το άστρο της Βηθλεέμ, δηλαδή τη σύνοδο των πλανητών Δία-Κρόνου, την είδαν μόνο οι Μάγοι;

Φυσικά και δεν την είδαν μόνο οι Μάγοι. Ήταν ορατή σε όλους τους ανθρώπους της Γης που έτυχε να την κοιτάξουν στον ουρανό, αλλά δεν της έδωσαν καμία απολύτως σημασία.

Ο αρχαίος κόσμος είχε να ασχοληθεί με πολύ πιο σοβαρά καθημερινά θέματα και ο έναστρος ουρανός ουδόλως απασχολούσε τον μέσο άνθρωπο. Οι μύστες όμως του ουρανού, όπως οι Μάγοι, ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που μπορούσαν να την ερμηνεύσουν. Εξ άλλου η σύνοδος του 7 π.Χ. δεν ήταν από άποψη λαμπρότητας κάτι το ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Ο Δίας είχε το μέγιστο φαινόμενο μέγεθός του -2,93, αλλά σε σχέση με την Αφροδίτη, που έχει φαινόμενο μέγεθος μέχρι -4,5, είναι πάντοτε λιγότερο εντυπωσιακός στον ουρανό από αυτήν. Ο Κρόνος φυσικά με μηδενικό μέγεθος δεν θα προξενούσε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στους τυχαίους παρατηρητές του ουρανού. Ήταν όμως μια σύνοδος, κατά την οποία οι δύο πλανήτες ήταν ορατοί στο νυχτερινό ουρανό για ένα σχεδόν χρόνο. Ήταν μια σύνοδος μοναδική για τους γνώστες των ουρανίων φαινομένων. Οι Μάγοι λοιπόν μπόρεσαν να την αποκρυπτογραφήσουν – έως ένα βαθμό φυσικά – και κατάφεραν, συνδυάζοντας τις αστρονομικές τους γνώσεις με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, να γίνουν αυτόπτες μάρτυρες του κοσμοϊστορικού γεγονότος.

2. Το άστρο καθοδηγούσε τους Μάγους;

«Καθοδηγούσε» δεν σημαίνει ότι ταξίδευαν το βράδυ και το έβλεπαν στο ένα χιλιόμετρο μπροστά και το ακολουθούσαν. Εξ άλλου όταν είχε συννεφιά τι έκαναν οι Μάγοι; Σταματούσαν και περίμεναν να ξαναφανεί το άστρο στον ουρανό; Σαφέστατα όχι. Συνέχιζαν απτόητοι προς τον προορισμό τους, την Βηθλεέμ των προφητειών.

Καθοδηγούσε λοιπόν σημαίνει στην πράξη ότι, μελετώντας το φαινόμενο  προσεκτικά κάθε βράδυ, έβγαζαν πολύτιμα συμπεράσματα για την συμπεριφορά των πλανητών στη συγκεκριμένη σύνοδο.

Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι ο τελικός προορισμός τους ήταν γνωστός εκ των προτέρων και ήταν η Βηθλεέμ, προκύπτει ότι ξεκίνησαν από την πόλη τους ακολουθώντας κάποιο καραβάνι ή προσλαμβάνοντας κάποιους έμπειρους οδηγούς που ήξεραν πολύ καλά το δρόμο του μεταξιού, που ξεκινούσε από την Κίνα, διέσχιζε την Περσία και κατέληγε στα λιμάνια της Μεσογείου.

3. Το αστέρι στάθηκε πάνω από τη φάτνη;

Φυσικά όχι με τη στενή έννοια του όρου. Εξ άλλου δεν υπάρχει ουράνιο φαινόμενο που να παραμένει σταθερό, καθ’ όσον ο ουρανός, λόγω της ημερήσιας περιστροφής της Γης εκ δυσμών προς ανατολάς, φαίνεται και αυτός να περιστρέφεται ανάδρομα, δηλαδή εξ ανατολών προς δυσμάς. Συνεπώς όλα τα ουράνια σώματα ανατέλλουν και δύουν και κανένα από αυτά δεν παραμένει σε μία θέση στον ουρανό για περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα της ώρας. Στάθηκε επάνω από τη Βηθλεέμ στη γλώσσα της αστρονομίας σημαίνει ότι μεσουράνησε.

4. Ήταν βασιλιάδες;

Ορισμένες παραδόσεις τους αναφέρουν σαν βασιλιάδες, βασιζόμενες κυρίως στην προφητεία που υπάρχει στους Ψαλμούς ΟΒ΄ 10-11. Προσωπικά όμως το αποκλείω κατηγορηματικά, γιατί οι βασιλιάδες πρώτον δεν είναι αστρονόμοι και δεύτερον δεν ταξιδεύουν ποτέ χωρίς συνοδεία. Τουλάχιστον ένας στρατός υπηκόων και αυλικών θα τους ακολουθούσε στο ταξίδι. Θα έπρεπε να έχουν άπειρες καμήλες για τα εφόδια του ταξιδιού.

Το σίγουρο είναι ότι ήταν αξιωματούχοι της Θρησκείας του Ζαρατούστρα, σεβαστοί και στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Γι’ αυτό έγιναν δεκτοί από τον Ηρώδη και γι’ αυτό στο ταξίδι τους έτυχαν στο δρόμο της ανάλογης μεταχείρισης από τους ντόπιους άρχοντες κάθε πόλης ή χωριού που σταματούσαν.

5. Από πού κατάγονταν οι Μάγοι;

Στο μνημειώδες έργο του Μάρκο Πόλο που περιγράφει τα ταξίδια του, υπάρχει μια καταπληκτική αναφορά στους Μάγους της Ανατολής. Ντόπιοι κάτοικοι σε μια μικρή πόλη της Περσίας, τη Σάβε (Saveh), που βρίσκεται περίπου 125 χιλιόμετρα Ν.Δ. της Τεχεράνης , έδειξαν με υπερηφάνεια στο Μάρκο Πόλο, στο ταξίδι του προς τη Κίνα το 1271 μ.Χ., τους τάφους των τριών Μάγων. Ήταν θαμμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο σε περίτεχνα μαυσωλεία και μάλιστα τα σώματά τους ήταν διατηρημένα τόσο καλά, που υπήρχαν ακόμη μαλλιά και γένια στα πρόσωπα τους. Δηλαδή τα αγιοποιημένα σώματά τους είχαν διατηρηθεί για δεκατρείς ολόκληρους αιώνες σχεδόν ανέπαφα!!!

Στην πόλη Σάβε μάλιστα άκμαζε τους χρόνους του Χριστού μεγάλο αστρονομικό κέντρο – κάτι σαν πανεπιστήμιο – και αστεροσκοπείο, το οποίο παρέμεινε δραστήριο μέχρι την καταστροφή της πόλης από το Τζένγκις Χαν. Έτσι εξηγείται και η άριστη γνώση των Μάγων περί των κινήσεων των πλανητών, καθ’ όσον είχαν αποκτήσει την πανεπιστημιακή μόρφωση της εποχής τους.

Την εκδοχή ότι οι τρεις Μάγοι κατάγονταν από τη πόλη Σάβε θα την αποδείξω  αμέσως παρακάτω με τη βοήθεια της επιστήμης μου, της γεωδαισίας. Η περιοχή αυτή της Περσίας, που έχει γεωγραφικό πλάτος 35^ο, τους προσφέρει ένα αναπάντεχο θείο δώρο. Έχει μικρή διαφορά στο γεωγραφικό πλάτος με τη Βηθλεέμ, που έχει 31,7^ο. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι ο νυχτερινός ουρανός, καθώς οι Μάγοι ταξιδεύουν από ανατολικά προς τα δυτικά κατά μήκος περίπου του 32ου παραλλήλου, παραμένει σχεδόν ο ίδιος όπως τον ήξεραν και τον είχαν μελετήσει στην πατρίδα τους την αντίστοιχη εποχή του χρόνου. Τα γνωστά άστρα του ουρανού την εποχή αυτή του χρόνου ανατέλλουν και δύουν τις ίδιες ακριβώς ώρες και στις ίδιες θέσεις με αυτές που είχαν καταγράψει στα αστρονομικά τους βιβλία. Έτσι η κίνησή τους τη νύχτα ήταν πιο εύκολη, αφού, εκτός από το άστρο, είχαν για οδηγό και τα άλλα φωτεινά άστρα του ουρανού.

Στην αστρονομία για τον προσδιορισμό της θέσης ενός άστρου ή ενός πλανήτη, συνήθως χρησιμοποιούνται οι οριζόντιες και οι ουρανογραφικές συντεταγμένες.

Το αζιμούθειο είναι μαζί με το ύψος οι δύο οριζόντιες συντεταγμένες. Η ορθή αναφορά και η απόκλιση οι δύο ουρανογραφικές συντεταγμένες.

Φυσικά το σύστημα των οριζόντιων συντεταγμένων είναι το πιο απλό και αυτό που χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον στις επίγειες παρατηρήσεις των ουρανίων σωμάτων. Σαν αζιμούθειο ορίζεται η γωνία, πάνω στο οριζόντιο επίπεδο ή ορίζοντα του τόπου, η οποία ξεκινάει από το σημείο τομής του κατακόρυφου επιπέδου – που περιέχει το ζενίθ του τόπου και το γεωγραφικό βορρά – με το οριζόντιο επίπεδο και με φορά αυτή του ρολογιού, δηλαδή από ανατολή προς δύση. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 7 π.Χ., τη στιγμή της δύσης του  Δία στις 5.28 π.μ., το αστρονομικό αζιμούθειό του, όπως προκύπτει από τη βάση δεδομένων του πλανηταριακού προγράμματος, ήταν περίπου 262^ο.

Το αζιμούθειο του Δία τη στιγμή της δύσης του δεν μπορεί να υπολογιστεί με μεγαλύτερη ακρίβεια του ενός δεκαδικού, γιατί δεν γνωρίζουμε ακριβώς τα όρη Ζάγκρος, τα οποία βρίσκονται προς τα δυτικά της Σάβε, τι υψόμετρο είχαν ακριβώς στην ευθεία παρατήρησης των πλανητών και πώς προβάλλονταν στο δυτικό ορίζοντα. Έτσι ο Δίας για τους παρατηρητές από τη Σάβε δεν έδυσε στις 5.28 π.μ., αλλά λίγα λεπτά νωρίτερα, γιατί τα όρη Ζάγκρος με το ύψος τους έκρυψαν το Δία λίγο πριν φτάσει στον ορίζοντα. Συνεπώς  βοήθησαν και αυτά με τον τρόπο τους στο να γίνει ορατή η δύση του Δία σαφώς πριν ο Ήλιος τον εξαφανίσει οριστικά στο φως της ημέρας.

Στην τοπογραφία και στις επίγειες μετρήσεις που αναφέρονται σε ένα καρτεσιανό σύστημα συντεταγμένων που έχει άξονες Χ και Υ, το αζιμούθειο ή γωνία διεύθυνσης δύο σημείων, είναι η γωνία που σχηματίζεται με κορυφή το σημείο που στεκόμαστε μηδενίζοντας στο βορρά (άξονας Υ) και καταλήγοντας στο σημείο σκόπευσης. Η γωνία αυτή μετριέται πάντοτε κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού  (δεξιόστροφα). Οι γεωγραφικές συντεταγμένες της πόλης Σάβε του Ιράν, δηλαδή το γεωγραφικό  μήκος και πλάτος, είναι λ1 = 50^ο 21΄και φ1 = 35^ο 01’, όπως  προκύπτουν από το cd-rom Encarta ‘Atlas of the World’. Αντίστοιχα η Βηθλεέμ έχει λ2 = 35^ο 12’ και φ2 = 31^ο 42’. Συνεπώς σχηματίζεται ένα σφαιρικό τρίγωνο στην επιφάνεια της γης με κορυφές τη Βηθλεέμ, που έχει πολική απόσταση 90^ο – φ2 = 90^ο – 31,7^ο = 58,3^ο, τη Σάβε, που έχει πολική απόσταση 90^ο – φ1= 90^ο – 35,0ο = 55,0^ο, και φυσικά το βορρά, που είναι το σημείο τομής του άξονα περιστροφής της Γης με τη γήινη σφαίρα. Η σφαιρική γωνία στο βορρά είναι η διαφορά των γεωγραφικών μηκών των δύο πόλεων, δηλαδή λ1 – λ2 = 50^ο 21’ – 35^ο 12’ = 15,15^ο. Αν επιλύσουμε το τρίγωνο Σάβε-Βοράς-Βηθλεέμ με το νόμο των συνημιτόνων για τα σφαιρικά τρίγωνα, βρίσκουμε ότι η απόσταση S1-2 των δύο πόλεων (γεωδαισιακή γραμμή) είναι 13,06^ο ή 13,06^ο x 40074/360^ο =1453 χιλιόμετρα, η σφαιρική γωνία στην κορυφή της Σάβε είναι 100,26^ο και η σφαιρική γωνία στη Βηθλεέμ είναι 70,91^ο. Μέσω μιας προβολής της σφαίρας στο επίπεδο, συνήθως της εγκάρσιας Μερκατορικής προβολής, μπορούν οι παράλληλοι και οι μεσημβρινοί της σφαίρας να αναχθούν σε ευθείες πάνω σε ένα επίπεδο. Συνεπώς όλα τα σημεία της σφαίρας που περιγράφονται με φ, λ μπορούν και αυτά να μετασχηματιστούν σε ορθογώνιες ή καρτεσιανές συντεταγμένες Χi και Υi στο επίπεδο. Έτσι και οι γωνίες του σφαιρικού μας τριγώνου μετατρέπονται σε αντίστοιχες επίπεδες γωνίες με τιμές 68,79^ο στη Βηθλεέμ, στη Σάβε 98,16^ο και στο Βορρά 13,05^ο. Ένα προβολικό όμως σύστημα που θα εφαρμοστεί στο μεσημβρινό  λ = 50^ο της Σάβε, θα προκαλεί μικρές παραμορφώσεις στο κέντρο του και εκατέρωθεν σε μικρές αποστάσεις. Έτσι η επίπεδη γωνία στη Σάβε θα έχει την πλευρά Σάβε-Βορράς σχεδόν παράλληλη με τον άξονα των Υ που είναι η διεύθυνση του βορρά στο καρτεσιανό σύστημα. Δηλαδή της επίπεδης αυτής γωνίας, η πλευρά Σάβε-Βορράς είναι η διεύθυνση από την οποία ξεκινάει εξ ορισμού να μετράει δεξιόστροφα το αζιμούθειο στο καρτεσιανό σύστημα. Συνεπώς το γεωδαιτικό αζιμούθειο της Βηθλεέμ, για κάποιον παρατηρητή που στέκεται στη Σάβε, βρίσκεται, αν από την πλήρη γωνία των 360^ο αφαιρέσουμε την εσωτερική γωνία του τριγώνου:

Αζιμούθειο (Σάβε-Βηθλεέμ) 360^ο – 98,16^ο =261,84^ο =~ 262^ο. Δηλαδή το αστρονομικό αζιμούθειο του Δία ήταν ακριβώς ίδιο με το γεωδαιτικό αζιμούθειο ή γωνία διεύθυνσης της Σάβε-Βηθλεέμ!!!!

Μάλιστα την στιγμή της δύσης του Δία στις 5.23 π.μ. ο πλανήτης βρισκόταν στη μικρότερη δυνατή απόσταση από τη Γη. Είναι ακριβώς η στιγμή που το άστρο της Βηθλεέμ τους δείχνει το δρόμο. Είναι η πρώτη ημέρα στους πέντε μήνες που η δύση του άστρου – έστω και μόνο του ενός εταίρου – είναι ορατή.

Αποδεικνύεται λοιπόν και μαθηματικά ή αστρονομικά ότι ο τόπος καταγωγής των Μάγων ήταν  η περιοχή της Σάβε της Περσίας, την οποία αναφέρει ο Μάρκο Πόλο στο ταξίδι του στην Κίνα το 1271 π.Χ. Δηλαδή η μαρτυρία του Μάρκο Πόλο δεν είναι μια απλή περιγραφή, αλλά ένα σπουδαίο ντοκουμέντο που ενισχύει την ιστορική ύπαρξη των Μάγων!!!

Συνεπώς όχι μόνο επιβεβαιώνεται η ιστορικότητα των Μάγων, αλλά και ο αριθμός τους, που ήταν τελικά τρεις και όχι περισσότεροι όπως αναφέρουν ορισμένοι ερευνητές

Μάλιστα η πόλη Σάβε πρόσφερε στους παρατηρητές του ουρανού ένα ακόμη δώρο. Ήταν χτισμένη σε υψόμετρο 1000 περίπου μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Ήταν δηλαδή σε άριστη θέση για να γίνονται αστρονομικές παρατηρήσεις. Στα δυτικά της πόλης υψώνονταν τα πρώτα βουνά από το σύμπλεγμα του όρους Ζάγκρος. Αυτό σημαίνει ότι ο Δίας, που στις 14 Σεπτεμβρίου έδυε σχεδόν την ώρα που ανέτελλε ο Ήλιος, εκείνη την ημέρα θα έδυσε σαφώς πριν την ανατολή του Ήλιου, αφού στη δύση υψώνονταν πάνω από τον ορίζοντα τα όρη Ζάγκρος.

Έτσι ο Δίας, όταν έδυσε στις 14 Σεπτεμβρίου κατά τη διάρκεια του λυκαυγούς, ήταν αυτός που έδειξε τη χώρα προορισμού στους Μάγους. Ήταν και το μοναδικό «άστρο» ορατό στον πρωινό ουρανό εξ αιτίας της μεγάλης του λαμπρότητας (μέγεθος -2,93), λίγο πριν ο Ήλιος γίνει ο κυρίαρχος της ημέρας. Από την ημερομηνία αυτή και μετά η δύση των Δία-Κρόνου θα είναι ολοένα και πιο ευδιάκριτη καθ΄ όσον χρονικά οι πλανήτες θα απομακρύνονται από το λυκαυγές.

Τι είδαν και τι κατάλαβαν οι μάγοι από τη σύνοδο των πλανητών

Αναλύοντας προσεκτικά το φαινόμενο κατέληξα στα κάτωθι συμπεράσματα.

Όσο έμπειροι αστρονόμοι και να ήταν οι Μάγοι, αποκλείεται να είχαν αποκρυπτογραφήσει όλα τα κρυμμένα μυστικά του άστρου τους. Ακόμα και σήμερα, 2000 και πλέον χρόνια μετά, κανένας ερευνητής στο κόσμο με τα τέλεια μέσα που υπάρχουν δεν είχε δώσει σημασία στο τρομερό αυτό αστρονομικό φαινόμενο. Ερευνητές με πανίσχυρους υπολογιστές δεν του είχαν δώσει τη σημασία που είχε. Και έφτασε το σωτήριο έτος 2005, όταν μπροστά στην οθόνη ενός απλού υπολογιστή κατάφερα να λύσω επιτέλους ένα μεγάλο μυστικό  κρυμμένο για 2012 χρόνια.

Τι ήταν λοιπόν το ουράνιο φαινόμενο που οι Μάγοι είδαν στον ουρανό την άνοιξη του 7 π.Χ.;

Το πρώτο πράγμα που είδαν στον ουρανό οι Μάγοι, ήταν τον Ερμή, το Δία και σε κοντινή απόσταση τον Κρόνο. Αφού ο Ερμής κινήθηκε γρήγορα στον ουρανό δημιουργώντας δύο εντυπωσιακές συνόδους, μικρής βέβαια διάρκειας, εξαφανίστηκε στο λυκαυγές. Κατάλαβαν ότι θα ακολουθήσει σύντομα σύνοδος των δύο γιγάντων πλανητών. Ήταν ένα σπάνιο γεγονός που είχε περίοδο περίπου 20 χρόνια και που τους ήταν γνωστό από τις δυο προηγούμενες συνόδους του Δία με τον Κρόνο, το 46 π.Χ. και το 26 π. Χ.

Οι Μάγοι της ανατολής αρχίζουν να δραστηριοποιούνται. Παρακολουθούν το φαινόμενο της συνόδου καθώς εξελίσσεται. Είναι πολύ τυχεροί αυτή τη φορά. Πριν από είκοσι χρόνια  η σύνοδος είχε χαθεί γρήγορα στο φως της ημέρας πριν ολοκληρωθεί. Τους ευνοεί και ο καιρός, καθώς, μπαίνοντας στην άνοιξη, μπορούν ευκολότερα να παραμένουν έξω και να παρατηρούν το μεγαλειώδες αυτό γεγονός.

Το παρακολουθούν από τα Ζιγκουράτ και το καταγράφουν όπως έκαναν και οι παλαιότεροι τυχεροί Μάγοι το 46 π.Χ. και το 26 π.Χ. Ήταν ένα μεγαλόπρεπο φαινόμενο που είχε να μελετηθεί 20 χρόνια. Ξαφνικά όμως βλέπουν κάτι πρωτόγνωρο γι’ αυτούς. Το Δία να προσπερνά τον Κρόνο αλλά να μην απομακρύνεται από αυτόν παρά μόνο 2,5^ο. Στις προηγούμενες δύο συνόδους που είχαν μελετήσει, το 26 π.Χ. και 46 π.Χ., ο Δίας αμέσως μετά τη σύνοδο είχε απομακρυνθεί 15^ο έως 22^ο.

Μετά από αρκετές ημέρες συνεχούς παρατήρησης καταγράφουν στα αστρονομικά τους βιβλία κάτι μοναδικό. Κάτι που ίσως να το είχαν διαβάσει στα αρχαία κείμενα αλλά φυσικά δεν το είχαν δει στη ζωή τους. Τους δύο πλανήτες να έχουν κινηθεί ταυτόχρονα προς τα δυτικά. Στους Μάγους σημαίνει συναγερμός. Είναι κάτι που τους συγκλονίζει. Περίμεναν το Δία να προσπεράσει τον Κρόνο, αλλά να σταματούν και οι δύο πλανήτες ταυτόχρονα στον ουρανό και αγκαλιασμένοι να γυρίζουν προς τα πίσω, είναι κάτι που δεν το έχει δει κανένας αρχαίος εν ζωή αστρονόμος μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όμως τώρα η κοντινή απόσταση μεταξύ Δία και Κρόνου τους πρόσφερε ανεπανάληπτη παρατήρηση. Όμως, παρ’ όλο που οι ημέρες περνούσαν, οι γίγαντες πλανήτες παρέμεναν «αγκαλιασμένοι» στον ουρανό και σχεδόν ακίνητοι σε σχέση με τα μακρινά άστρα. Σαν κάποιο θεϊκό χέρι να τους είχε σταμάτησει!!! Σαν να ήθελαν οι δύο γίγαντες του ηλιακού συστήματος να πουν στο κόσμο ότι κάτι μοναδικό πρόκειται να γίνει σε λίγους μήνες.

Το συμβούλιο των γεροντότερων Μάγων συνεδριάζει και αποφαίνεται. Ναι, αυτό είναι το θείο σημάδι των γραφών και των προφητειών: Η ταυτόχρονη  ανάδρομη κίνηση των πλανητών!!!

Όμως η σύνοδος αυτή, όπως διαπίστωναν οι Μάγοι, παρουσίαζε σημαντικότατες διαφορές από τις αμέσως προηγούμενες.

Πρώτον και σπουδαιότερο, η σύνοδος του 7 π.Χ. δεν διακόπηκε καθόλου από το φως της ημέρας όπως οι δύο προηγούμενες.

Δεύτερον, οι προηγούμενες σύνοδοι ήταν απλές (δηλαδή έγινε μόνο μια φορά σύνοδος των πλανητών) ενώ, όταν ξεκίνησαν οι Μάγοι το ταξίδι τους, είχαμε ήδη την πρώτη σύνοδο και μαθηματικά θα ακολουθούσε η δεύτερη και η τρίτη.

Η προηγούμενη τριπλή σύνοδος έγινε πριν 140 περίπου χρόνια στον αστερισμό του Καρκίνου και φυσικά κανείς εν ζωή Μάγος δεν την είχε δει.

Συγκεκριμένα η πρώτη στη σειρά στις 17 Οκτωβρίου του 146 π.Χ., η δεύτερη στις 11 Δεκεμβρίου του 146 π.Χ. και η τρίτη στις 4 Μαΐου του 145 π.Χ.

Η ημερήσια φαινόμενη κίνηση του Δία στον ουρανό κατά την ανάδρομη κίνηση  ήταν περίπου 0,08^ο και του Κρόνου 0,05^ο αντίστοιχα.

Θα μπορούσε συνεπώς κάποιος αστρονόμος να δει την τόσο αργή κίνηση των πλανητών στο νυχτερινό  ουρανό και μάλιστα χωρίς τηλεσκόπιο; Η απάντηση είναι αρνητική. Λογικά οι Μάγοι θα αντιλήφθηκαν την ανάδρομη κίνηση του διδύμου των πλανητών αρκετά μετά από τα μέσα Ιουλίου που πρωτοξεκίνησε το συγκεκριμένο φαινόμενο.

Η ημερομηνία 14 Σεπτεμβρίου, την οποία προτείνω σαν αρχή του ταξιδιού,  συμφωνεί απόλυτα με αυτή τη λογική, αφού μετά από δύο μήνες σχεδόν από την έναρξη της ανάδρομης κίνησης, οι πλανήτες θα είχαν μετακινηθεί δυτικά κατά τόξο 4,5^ο ο Δίας και κατά 3^ο ο Κρόνος και έτσι θα μπορούσαν οι Μάγοι να επιβεβαιώσουν ότι οι πλανήτες κινούνταν ανάδρομα στον ουρανό.

Είναι η πρώτη φορά στους έξι μήνες από τη στιγμή που το φαινόμενο εμφανίστηκε στην ουράνια σφαίρα, που το άστρο – συγκεκριμένα ο Δίας – δείχνει ακριβώς τον προορισμό στους Μάγους.

Είναι η στιγμή που, τα ξημερώματα της 14ης Σεπτεμβρίου, στις 5.23 π.μ., ο βασιλιάς του ηλιακού πλανητικού συστήματος, ο κυρίαρχος του άστρου της Βηθλεέμ, ο Δίας, ακουμπάει γλυκά στα όρη Ζάγκρος της Δυτικής Περσίας, την ίδια σχεδόν ώρα που ανατέλλει και ο Ήλιος.

Άστρο λαμπρό θα τους οδηγεί, όπως αναφέρουν και τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα, από εδώ και στο εξής στο ταξίδι τους προς το μεγάλο όνειρο, τη χώρα των προφητών. Την Ιουδαία!!!

Είναι η μοναδική φορά που η σύνοδος είναι ορατή τόσες πολλές ώρες!!!

Τις προηγούμενες ημέρες εξαφανιζόταν στο φως της ημέρας λίγο πριν προλάβει να δύσει. Στις 12 Νοεμβρίου, μετά το σούρουπο, είδαν τα άστρα αγκαλιασμένα στον ουρανό της Βηθλεέμ.

Είδαν σίγουρα και την τρίτη σύνοδο της 13ης Δεκεμβρίου καθώς επέστρεφαν στη πατρίδα τους.

Στις 21 Φεβρουαρίου του 6 π.Χ. σταμάτησαν και θαύμασαν τον Άρη να προσπερνά τον Κρόνο και να δημιουργεί μια πολύ καλή σύνοδο μαζί του. Στις 5 Μαρτίου, λίγο μετά το σούρουπο, κοιτώντας για τελευταία φορά προς τη Δύση είδαν το Δία και τον Κρόνο, αρκετά μακριά τον ένα από τον άλλο. Δεν ήταν όμως μόνος του ο βασιλιάς του άστρου της Βηθλεέμ, ο Δίας, αλλά σε σύνοδο με τον πλανήτη Άρη !!!

Η 9η Μαρτίου ήταν και η τελευταία ημέρα του Δία στον αστερισμό των Ιχθύων, καθόσον από την επόμενη έμπαινε στο ζώδιο του Κριού. Ήταν η τελευταία ημέρα που και οι δύο εταίροι του άστρου της Βηθλεέμ, έστω και μακριά ο ένας από τον άλλο, ήταν μαζί ορατοί στην ουράνια σφαίρα, καθ΄ όσον ο Κρόνος από την επόμενη ημέρα θα χανόταν στο απογευματινό φως. Σήμανε έτσι και τυπικά  το τέλος εποχής του άστρου.

Πότε θα επαναληφθεί το ίδιο φαινόμενο

Ψάχνουμε λοιπόν την περίοδο του εξής μοναδικού φαινομένου: Της συνόδου όχι του Δία με τον Κρόνο όπως φαίνεται από τη Γη, αλλά της συνόδου του Δία, του Κρόνου και της Γης όπως θα φαίνονταν από την επιφάνεια του Ήλιου!!! Συνεπώς δεν ψάχνουμε για την περίοδο μιας απλά τριπλής συνόδου, που έχει μεταβλητή περίοδο από 40 έως 420 χρόνια, αλλά για αυτή τη μοναδική «κρυμμένη» ηλιοκεντρική σύνοδο που συνέβη στον αστερισμό των Ιχθύων στις 14 Σεπτεμβρίου του 7 π.Χ., ψάχνουμε να βρούμε πότε θα ξαναεμφανιστεί στους ουρανούς.

Για να έχουμε τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια, στην περίοδο των πλανητών θα κρατήσουμε τέσσερα δεκαδικά, δηλαδή την τιμή 11,8626 για το Δία και 29,4475 για το Κρόνο και 1,0000 για τη Γη.

Στους υπολογισμούς όμως θα πρέπει να μπουν και οι συνοδικές περίοδοι των πλανητών, δηλαδή ο χρόνος που απαιτείται για να έχουμε την αμέσως επόμενη σύνοδο. Η συνοδική περίοδος ενός εξωτερικού πλανήτη με τη Γη υπολογίζεται από το τύπο του Κοπέρνικου : 1/ΤΕΞ.ΠΛΑΝΗΤΗ = 1/ΤΓΗΣ  – 1/Si που αναφέρεται στο σχολικό βιβλίο Στοιχεία Αστρονομίας και Διαστημικής της Β’ λυκείου του Γεωργίου Μπάνου, έκδοση Ζ, 1992 . Τ είναι η περίοδος περιστροφής γύρω από τον Ήλιο και Si είναι η συνοδική περίοδος. Φυσικά ο τύπος αυτός  ισχύει και για το δίδυμο Κρόνου-Δία, αφού ο Κρόνος είναι εξωτερικός πλανήτης ως προς το Δία.

Στην περίπτωσή μας λοιπόν έχουμε τρεις συνοδικές περιόδους, μία για κάθε δίδυμο πλανητών. Αν στον ανωτέρω τύπο βάλουμε τις περιόδους των πλανητών, προκύπτουν οι συνοδικές περίοδοι που είναι για Δία-Κρόνο 19,8650 έτη, Γη-Δία 1,0920 έτη και Γη-Κρόνο 1,0351 έτη. Οι συνοδικές  όμως αυτές  περίοδοι, σε αντίθεση με τις περιόδους περιστροφής γύρω από τον Ήλιο, δεν είναι σταθερές καθ’ όσον δεν περιέχουν ακέραιο αριθμό περιστροφών των πλανητών, αλλά δεκαδικό, και εξαρτώνται από τη θέση των πλανητών στην τροχιά τους. Η συνοδική περίοδος Δία-Γης και Κρόνου-Γης έχει μικρό εύρος διακύμανσης, γιατί η τροχιά της Γης έχει πολύ μικρή εκκεντρότητα (ε = 0,0167). Αλλά η συνοδική περίοδος Δία-Κρόνου, που οι τροχιές τους έχουν μεγαλύτερες εκκεντρότητες(0,0484 και 0,0557 αντίστοιχα), μεταβάλλεται από 18,9 – 20,6 χρόνια, γιατί και οι ταχύτητες των πλανητών μεταβάλλονται ανάλογα με το αν ο πλανήτης είναι στο περιήλιο, στο αφήλιο ή σε άλλο σημείο της τροχιάς του (δεύτερος νόμος του Κέπλερ). Άρα έχουμε Κοινός Χρόνος Περιστροφής, το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο των 6 περιόδων: 1,000 x 11,8626 x 29,4475 x 19,8626 x 1,0351 x 1,0920.

Με δεδομένη τη διακύμανση της συνοδικής περιόδου Δία-Κρόνου, το αποτέλεσμα είναι περίπου 7880 – 7890. Άρα ψάχνουμε για τις συνόδους των πλανητών Δία και Κρόνου που θα γίνουν τη περίοδο αυτή. Φυσικά το καταπληκτικό πλανηταριακό πρόγραμμα Redshft 5 δεν με πρόδωσε για μια ακόμη φορά. Από έλεγχο στη βάση δεδομένων του, βρήκα ότι το 7879 μ.Χ. (ακριβώς 7π.Χ. – 7879 μ.Χ. = 7885 χρόνια) θα πραγματοποιηθεί  η σύνοδος που πληροί τις προϋποθέσεις να είναι η αμέσως επόμενη σύνοδος παρόμοια της συνόδου του 7 π.Χ., δηλαδή μια σύνοδος τριπλή και ηλιοκεντρική ταυτόχρονα.

Αν διαιρέσουμε την περίοδο της συνόδου (τα 7885 έτη) με το 25.770 βρίσκουμε 0,306  περιστροφές του ουρανού. Δηλαδή η σύνοδος του 7 π.Χ.  θα βρίσκεται το 7879 μ.Χ.: 360^ο x 0,306 = 110^ο δυτικότερα στο ζωδιακό κύκλο από την προηγούμενη θέση, στον αστερισμό του Τοξότη. Για να γίνει ξανά στους Ιχθείς η ίδια περίπου σύνοδος (δηλαδή η στιγμή που ευθυγραμμίστηκαν Ήλιος-Γη-Δίας και Κρόνος το 7 π. Χ.) θα πρέπει να γίνουν 327 επαναλήψεις (360^ο/110^ο x 100 =~ 327). Δηλαδή μετά από 7885 x 327 = ~ 2.578.400 χρόνια θα ευθυγραμμιστούν ξανά ο Δίας, ο Κρόνος και η Γη στην αρχική θέση της συνόδου του 7 π.Χ. στον αστερισμό των Ιχθύων. Μετά από 2,5 εκατομμύρια χρόνια οι άνθρωποι του μέλλοντος θα αντικρίσουν αυτό που είδαν οι Μάγοι την εποχή της γέννησης του Χριστού. Δηλαδή η φαινομενικά απλή αυτή σύνοδος των δύο πλανητών θα ξαναεμφανιστεί θεωρητικά μετά από 2,5 εκατομμύρια χρόνια στον αστερισμό του Χριστιανισμού, στους Ιχθείς. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι  το φαινόμενο που συνέβη στον αστερισμό των Ιχθύων το 7 π. Χ και σημάδεψε ανεξίτηλα την ανθρώπινη ιστορία ήταν κάτι το ανεπανάληπτο !!!

Στη πραγματικότητα ούτε οι ίδιοι οι Μάγοι ούτε κανένας άνθρωπος μπορούσε ποτέ να φανταστεί τη μοναδικότητα αυτού του φαινομένου. Μια συνηθισμένη σύνοδος πλανητών Δία-Κρόνου με μέση περίοδο 20 περίπου χρόνων, που εμφανίστηκε στον αστερισμό των Ιχθύων, για να ξαναεμφανιστεί περίπου ίδια στους Ιχθείς θα πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια χρόνια!!!

Και αυτό γιατί στους υπολογισμούς τους  οι άνθρωποι έβλεπαν μόνο την απλή ευθυγράμμιση του Δία και του Κρόνου, έτσι όπως τη βλέπει κάποιος παρατηρητής από τη Γη και που συνέβη τρεις διαδοχικές φορές στη σύνοδο του 7 π.Χ. Αγνοούσαν ότι στην πραγματικότητα η φανταστική σύνοδος του 7 π.Χ. δεν ήταν τριπλή αλλά τετραπλή. Δεν πρόσεξαν τον πολύ σημαντικό ρόλο που έπαιξε ο  Ήλιος στη σύνοδο αυτή. Αν μπορούσαν να δουν το ηλιακό σύστημα όπως ο Θεός από ψηλά, πολύ εύκολα θα καταλάβαιναν ότι το μοναδικό αυτό ουράνιο φαινόμενο του 7 π.Χ., η Τέλεια Μεγάλη Σύνοδος, ήταν ευθυγράμμιση του Ήλιου, της Γης, του Δία και του Κρόνου με τον αστερισμό των Ιχθύων.

Συμπεράσματα

Το άστρο που ξεκίνησα να ερευνώ προσεκτικά και υπομονετικά για σχεδόν τρία χρόνια και περισσότερο από 2500 ώρες στον υπολογιστή, έπρεπε  a priori να πληροί τις κάτωθι προϋποθέσεις:

Να εμφανίστηκε στον πρωινό ουρανό της ανατολής, όπως λένε τα Ευαγγέλια.

Να ήταν ένα φαινόμενο πολύ σπάνιο, που προξένησε στους Μάγους πολύ μεγάλο ενθουσιασμό.

Να ήταν ένα φαινόμενο μακράς διάρκειας, για να μπορούν όχι μόνο να το μελετήσουν, αλλά να το αξιολογήσουν και να κάνουν το ταξίδι από την Περσία ενώ το άστρο ήταν ακόμη υπαρκτό.

Να ήταν πολύ φωτεινό, ορατό ακόμα και στο φως της ημέρας, όπως λέει το πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου.

Να τους έδειξε τη χώρα του προορισμού, τη Βηθλεέμ.

Να ήταν ακίνητο στον ουρανό.

Να στάθηκε επάνω από το σπήλαιο ή το μέρος όπου «ήτο το παιδίον».

Όλες αυτές οι προϋποθέσεις, όπως απέδειξα, ισχύουν για την ανεπανάληπτη σύνοδο του 7 π.Χ., που συγκέντρωνε μοναδικά χαρακτηριστικά που δεν υπάρχουν σε καμία άλλη σύνοδο. Εκείνο που απόμενε να υπολογιστεί ήταν η σπανιότητα του φαινομένου. Φυσικά αυτό δεν μπορούσαν οι Μάγοι να το αγγίξουν, όσο άριστοι γνώστες των μυστικών του ουρανού και να ήταν. Με τους υπολογιστές όμως σήμερα αποκαλύπτεται ένα πολύ μεγάλο μυστικό κρυμμένο για 2012 χρόνια. Η σύνοδος του 7 π.Χ. ήταν ηλιοκεντρική. Δηλαδή δεν είχαμε μόνο ευθυγράμμιση Δία και Κρόνου, όπως τους βλέπει ο απλός  παρατηρητής από τη Γη, αλλά Γης-Δία-Κρόνου, όπως θα φαίνονταν από τον Ήλιο. Βέβαια πάρα πολλοί ερευνητές του άστρου ήταν κατηγορηματικοί ότι δεν θα μπορούσε ποτέ οποιαδήποτε σύνοδος πλανητών να είναι το άστρο της Βηθλεέμ γιατί οι πλανήτες έρχονται συχνά σε σύνοδο.

Όμως, όπως περίτρανα αποδεικνύεται από τη μελέτη μου, ο ισχυρισμός τους, ότι δηλαδή, αν το άστρο της Βηθλεέμ ήταν η σύνοδος Δία-Κρόνου, ο Χριστός θα γεννιόταν κάθε 20 χρόνια, δεν ισχύει, γιατί η περίοδος της συνόδου Δία-Κρόνου του 7 π.Χ. ήταν μοναδική στην ιστορία του ηλιακού πλανητικού συστήματος.

Έγινε μόνο μια φορά και δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ ξανά η ίδια!!!

Την ανεπανάληπτη χρονιά της γέννησης του Χριστού, είχαμε 8 συνόδους πλανητών μεταξύ των ορατών πλανητών του ηλιακού συστήματος , μία έκλειψη Σελήνης και δύο εκλείψεις Ηλίου. Χαρακτηριστικά πρέπει να αναφερθεί ότι σε εύρος διακοσίων χρόνων πριν και μετά από τη γέννηση του Χριστού, μόνο το 7 π.Χ. έχουμε δύο εκλείψεις Ηλίου την ίδια χρονιά ορατές στη Σάβε και στη Βηθλεέμ.

Χιλιάδες ερευνητές στον κόσμο είχαν ασχοληθεί με το θείο αυτό θέμα και είχαν ορισμένοι προτείνει τη σύνοδο του 7 π.Χ. σαν πιθανό άστρο των Χριστουγέννων. Πολλοί ερευνητές έχουν κατά καιρούς προτείνει διάφορες χρονολογίες γέννησης του Ιησού Χριστού. Κανένας όμως δεν είχε φτάσει στην ακριβή ημερομηνία γέννησης του Χριστού μέσω των κρυμμένων μυστικών του άστρου. Κανένας ίσως δεν σκέφτηκε να συνδυάσει το θείο και την επιστήμη μαζί. Οι περισσότεροι προσέγγιζαν το μέγιστο αυτό θείο θέμα είτε από τη θεολογική  του πλευρά είτε από την αστρονομική του πλευρά, γι’ αυτό και δεν μπορούσαν να το λύσουν.

Θα πρέπει συνεπώς όλοι οι ιστορικοί του κόσμου να ξαναγράψουν την ιστορία και να προσαρμόσουν όλα τα γεγονότα της εποχής του Χριστού σε σχέση με ένα αδιαμφισβήτητο πλέον ιστορικό γεγονός.

Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης έχουν προκύψει από συνδυασμό των δύο πλανηταριακών προγραμμάτων Redshift 5 και Celestron’s The Sky, έτσι ώστε να εξαλειφθούν τα τυχαία σφάλματα και τα αποτελέσματα να έχουν τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια καθώς περιγράφουν γεγονότα που συνέβησαν δύο χιλιάδες  χρόνια πριν. Από σύγκριση των αποτελεσμάτων των δύο πλανηταριακών προγραμμάτων για το ίδιο γεγονός, προέκυψαν διαφορές λίγων arcseconds στις γωνίες και λίγων λεπτών στο χρόνο. Φυσικά η προσέγγιση των γεγονότων με την ακρίβεια αυτή είναι υπέρ-ικανοποιητική και δίνει αποτελέσματα που  σαφώς δεν μπορούν να αλλάξουν αν η ακρίβεια ήταν λίγο μεγαλύτερη. Η χρήση υπέρ-υπολογιστών και πιο εξελιγμένων προγραμμάτων το πολύ-πολύ να μετακινήσει λίγο τη θέση των άστρων στον ουρανό και να κυλήσουν το χρόνο λίγα λεπτά πριν ή λίγα λεπτά μετά από τον απόλυτο χρόνο που συνέβησαν τα γεγονότα. Δηλαδή δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε η ημερομηνία ούτε ο τόπος που συνέβη το κοσμοϊστορικό γεγονός της γέννησης του Ιησού Χριστού.

Ο Συγγραφέας

Ο Σωτήρης Σοφιάς γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1961. Τελείωσε τη μέση εκπαίδευση στη γενέθλια πόλη του το 1979. Συνέχισε ανώτατες σπουδές στο Ε.Μ.Π. στο τμήμα των Τοπογράφων Μηχανικών από όπου αποφοίτησε το 1985. Υπηρέτησε τη θητεία του στο Μηχανικό Σώμα του Ελληνικού Στρατού ως έφεδρος αξιωματικός. Η μεγάλη του αγάπη υπήρξε πάντα η ζωγραφική, με την οποία ασχολείται από μικρό παιδί έχοντας φιλοτεχνήσει πάνω από 300 ελαιογραφίες. Ο έρωτας όμως της ζωής του ήταν και είναι η Αστρονομία.

Τρία τηλεσκόπια έχουν αποτελέσει το μέσο για την εξερεύνηση του θαύματος του ουρανού, ενώ αμέτρητα βιβλία Αστρονομίας κοσμούν τη βιβλιοθήκη του. Η ανήσυχη φύση του τον οδήγησε τα τελευταία χρόνια στα γοητευτικά μονοπάτια της αναζήτησης και της έρευνας. Δεν περιορίστηκε όμως στα γνωστά μονοπάτια της Επιστήμης, αλλά τόλμησε να προχωρήσει στην εξερεύνηση των μυστηρίων και των “σκοτεινών” σημείων των κατεστημένων απόψεων. Το αποτέλεσμα ήταν να ανακαλύψει άγνωστες πληροφορίες και να φτάσει σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα που ανατρέπουν τη συμβατική θεώρηση του κόσμου μας…

Ιστολόγιο: http://sotirissofias.blogspot.com

Αναδημοσίευση από: http://o-nekros.blogspot.com/2020/12/blog-post_28.html