Υπάρχει ένα σχολείο [νηπιαγωγείο], μέσα στη φύση, με δυο υπέροχες
μεγάλες και ηλιόλουστες αίθουσες, κουζίνα και τεράστιο κήπο.
Τα παιδιά πηγαίνουν χωρίς τσάντες, βγάζουν τα παπουτσάκια τους, φοράνε
τα παντοφλάκια τους, αλλά έχουν σε αναμονή και τα γαλοτσάκια τους για
όταν βρέχει.
Το δεκατιανό , τα ψώνια για το οποίο γίνονται εναλλάξ από ένα γονιό τη
φορά, το φτιάχνουν και το σερβίρουν μόνα τους και το τρώνε όλα μαζί , σε
κανονικά πιάτα και γυάλινα ποτήρια.
Τα παιχνίδια στις αίθουσες πολλά και ευφάνταστα, στην πλειοψηφία ξύλινα,
για όταν δεν έχουν ζύμωμα, ψήσιμο, πλύσιμο και όλα τα υπόλοιπα μαγικά
που γίνονται εκεί.
Έξω, στον κήπο με το γκαζόν, το ίδιο. Αχυρόσπιτο, ένας τοίχος γεμάτος
μουσικά όργανα, δοκοί ισορροπίας, ένας καταπράσινος λόφος για σκαρφάλωμα
και κατρακύλισμα, αλλά και τούλια και κορδέλες για νεράιδες και ξωτικά
και μια κατσικούλα, που τα παιδιά την ταΐζουν για να τα ταΐζει κι αυτή
με τη σειρά της.
Το μεσημεράκι, το σχολείο μοσχομυρίζει φρεσκομαγειρεμένο φαγάκι για τα
παιδάκια του ολοήμερου, που πάλι σερβίρεται το ίδιο για όλα, ζεστό και
μοσχομυρωδάτο.
Σε αυτό το σχολείο, οι γονείς συνεργάζονται και τα παιδιά κλαίνε όχι
όταν πάνε, αλλά όταν φεύγουν.
Και το σπουδαιότερο!
Το σχολείο αυτό, δεν είναι κάποιο πρότυπο ιδιωτικό. Είναι δημόσιο και είναι το νηπιαγωγείο της Κυριάννας στο Ρέθυμνο.
Ψυχή και έμπνευση, η νηπιαγωγός κυρία Δήμητρα και άξια συνοδοιπόρος η
επίσης νηπιαγωγός κυρία Νεκταρία.
Που πίστεψαν πως το όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα και μας το
προσφέρουν απλόχερα και ζεστά, αποδεικνύοντας πως στο δημόσιο μπορούν να
γίνουν πράγματα σπουδαία, αρκεί να το θέλουμε.
Ευχαριστούμε κυρίες μας!
Λιάνα Βραχλιώτη
συγγραφέας
