Πριν από καιρό – όχι πάρα πολύ – ένας νεαρός ηθοποιός από τη Νέα Ζηλανδία, διάσημος, ο Μάνου Μπένετ (που έχει παίξει και Έλληνες ήρωες, καθώς και σε μια ταινία για το ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης), έδωσε συνέντευξη από τη Θεσσαλονίκη και μίλησε για την Ελλάδα.
Οι ρίζες του είναι από τους Μαορί, ιθαγενείς της Νέας Ζηλανδίας, πολλοί από τους οποίους είχαν πολεμήσει στο πλευρό των παππούδων μας στη Μάχη της Κρήτης. Μέσα στα πολλά συγκινητικά που είπε, πρόσθεσε και τούτο:
«Έχω 200 προγόνους μου με ρίζες Μαορί που είναι θαμμένοι στην Κρήτη. Είχαν έρθει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να υπερασπιστούν την Κρήτη από τη Γερμανική Κατοχή. Τώρα θα αναρωτιόντουσαν γιατί έχασαν τη ζωή τους, όταν τα αεροδρόμιά σας έχουν πουληθεί στους Γερμανούς. Πώς έγινε αυτό;
Ήθελα χθες να σκαρφαλώσω στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, για να κάνω μια διαμαρτυρία για τους συγγενείς μου. Γιατί η Ελλάδα δεν υπερασπίζεται τον εαυτό της;».
Η φωνή αυτού του ξένου φιλέλληνα μας χτυπάει ένα καμπανάκι συνειδητοποίησης.
Αυτό το καμπανάκι ωστόσο έχει χτυπήσει στη συνείδησή μας εδώ και πολύ καιρό. Είναι το κάλεσμα, που μας έκανε να σηκωθούμε από τις καρέκλες μας και «να πιάσουμε τ’ άρματα» (μεταφορικά μιλώντας), να κατεβούμε σ’ έναν πολιτικό αγώνα, όπου ποτέ πριν δεν φανταζόμασταν ότι θα συμμετείχαμε. Γιατί ποτέ πριν δεν είχαμε συναντήσει μια πολιτική προσπάθεια, που να διαθέτει συγχρόνως και την εντιμότητα και τη σοβαρότητα της ΝΙΚΗΣ.
Κάθε Έλληνας και Ελληνίδα βιώνουν στο «πετσί τους» τη θλιβερή κατάσταση της πατρίδας μας. Κάθε άντρας, κάθε γυναίκα, γενικά κάθε έντιμος άνθρωπος σ’ αυτό τον τόπο, έχει κάποιο παράπονο να πει για τον τομέα που τον αφορά.
Κάποτε ο Έλληνας διέθετε στη ζωή του τρία στοιχεία, που σήμερα τείνει να τα χάσει. Ήταν όνειρα ζωής και για την απόκτησή τους προετοιμαζόταν από μικρός και αγωνιζόταν με ελπίδα και όρεξη. Τα στοιχεία αυτά ήταν:
(α) σταθερή και δεμένη οικογένεια (και, αν τον αξίωνε ο Θεός, πολυμελή) – σήμερα δεν προλαβαίνει να τη δει, γιατί όλοι είναι αναγκασμένοι να τρέχουν, ή δεν προγραμματίζει καν να δημιουργήσει οικογένεια, γιατί περνούν τα χρόνια και ακόμη ψάχνει για εργασία, έστω κι αν έχει την αγκαλιά του γεμάτη πτυχία,
(β) «τρεις δραχμές στην τσέπη» για ώρα ανάγκης, δηλαδή έκανε οικονομία και αποταμίευε για το μέλλον, αντί να είναι αδέκαρος, να περιμένει εξευτελιστικά επιδόματα και να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει λύση για να πληρώσει τους λογαριασμούς του μήνα και τα φροντιστήρια των παιδιών του,
(γ) δικό του σπίτι (για την οικογένειά του), που δεν κινδύνευε να του το πάρουν και να γίνει καπνός «μέσα σε μια νύχτα» επειδή δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείου του.
Προσεχώς, ούτε το νερό δεν θα μας ανήκει. Ούτε κότες, ούτε κουνέλια, γιατί άρχισαν να απαγορεύονται. Ούτε περιβόλια – μόνο λαθραία λαχανικά, φυτεμένα ανάμεσα σε λουλούδια (όπως ακούμε να γίνεται ήδη εκτός συνόρων) – ούτε τζάκια, γιατί «ρυπαίνουν το περιβάλλον», αλλά δεν ανησυχούμε, γιατί θα έχουμε σάντουιτς με γρύλους, θα παράγουμε ενέργεια με ανεμογεννήτριες για λογαριασμό ξένων ιδιωτών, και θα τη στέλνουμε έξω, και εμείς θα φωτιζόμαστε και θα θερμαινόμαστε με πανάκριβη εισαγόμενη ενέργεια, κατά τα συμφέροντα των κάθε φορά ισχυρών που παίζουν την τύχη των μικρών λαών και των καθημερινών ανθρώπων στην ασπρόμαυρη σκακιέρα τους.
Αλλά αρκετά κλάψαμε. Εδώ είναι Κρήτη, είναι Ελλάδα, και η Κρήτη, όπως όλη η Ελλάδα, δεν κλαίει, τραγουδάει!
Γροικάτε είντα μηνύσανε του (ν)Άδη οι γι-αντρειωμένοι:
να τώνε πάσιν άρματα, μολύβια και μπαρούθια,
και πόλεμο θα κάμουνε του Χάρου, δίχως άλλο!
Για δεν τόνε βαστούνε μπλιο να ξεδιαλέει τσ’ άντρες,
να παίρνει νιους για τ’ άρματα!
Ώρα να επικρατήσει ο κοινός νους και το έντιμο ενδιαφέρον, αφενός για την πατρίδα και αφετέρου για την ποιότητα της ζωής αυτού του λαού, δηλαδή εμάς και των παιδιών μας, και των φίλων των παιδιών μας – και των γειτόνων μας, και των παιδιών των γειτόνων μας.
Επιθυμούμε μια χώρα, που θα αξιοποιεί όχι μόνο τις φυσικές της δυνατότητες ως τόπος, αλλά και ολόκληρο το ανθρώπινο δυναμικό της, που έχει αποδείξει επανειλημμένα πόσο είναι άξιο και ικανό, αλλά δυστυχώς το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το παροπλίζει και το διώχνει σε ξένες χώρες.
Είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται να αναπτυχθούν όλοι οι τομείς της Οικονομίας: ο τουρισμός εννοείται, αλλά συγχρόνως και η βιομηχανία, ο πρωτογενής τομέας (της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, όλων των προϊόντων που παράγει η ελληνική γη, η μελισσοκομεία, η αλιεία…), ο τομέας της επιστημονικής έρευνας και της τεχνολογίας, η ναυτιλία, το εμπόριο κ.τ.λ.
Ώρα να δείξουμε σεβασμό στο δημόσιο χρήμα, που είναι χρήμα του ελληνικού λαού. Ούτε περιττές δαπάνες, ούτε αδιαφάνεια, ούτε χρηματισμός (δωροδοκίες) ή προμήθειες (μίζες) κανενός είδους. Όχι τσιγκουνιές στη χρηματοδότηση της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, της Άμυνας, των έργων υποδομής.
Ώρα για την αξιοποίηση ολόκληρου του ελληνικού φυσικού και ορυκτού πλούτου σε στεριά και θάλασσα (με κήρυξη ΑΟΖ, προάσπισή της και κατάλληλες συμφωνίες) προς όφελος της πατρίδας μας και του ελληνικού λαού και χωρίς να παραβλέπεται η προστασία του περιβάλλοντος, που είναι ο φυσικός κόσμος μας.
Τι άλλο θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά δυστυχώς έχει καταντήσει αδιανόητο;
Η προστασία κάθε εργαζόμενου, αλλά και κάθε επιχειρηματία, κάθε παραγωγού και καταναλωτή, από την αδικία, την εξαπάτηση, την τοκογλυφία και την εκμετάλλευση κάθε είδους.
Η μόρφωση για τα παιδιά μας – εγκύκλια παιδεία και πνευματική καλλιέργεια και, στη συνέχεια, επαγγελματική κατάρτιση και εξειδικεύσεις. Ασφαλής και αξιοπρεπής επαγγελματική αποκατάσταση (χωρίς να αποφεύγονται και οι χειρονακτικές εργασίες). Υγεία σωματική και ψυχική υγεία, που προϋποθέτει αφενός σωστές δομές υγειονομικής φροντίδας, αφετέρου ειρήνη, αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό, αλλά και αξίες και αρετές.
Μια πατρίδα που θα μας κάνει περήφανους – όχι μόνο για το παρελθόν της – και θα εμπνέει τα παιδιά μας να την αγαπούν μέχρι αυτοθυσίας. Χωρίς να είναι εχθρική και φοβική απέναντι στη δύση (Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ), δεν θα είναι όμως και υποτελής, ούτε ζητιάνος που περιμένει τα ψίχουλα που θα πέσουν από το τραπέζι των δυνατών. Φύλακας της ειρήνης, αλλά και υπολογίσιμη απειλή απέναντι σ’ εκείνους που επιβουλεύονται την ελευθερία μας – όχι πάντοτε με τα όπλα – είτε εντός είτε εκτός των τειχών. Και δεν εννοώ μόνο τους «γείτονες», αλλά και εκείνους που προσπαθούν να προκαθορίσουν τον τρόπο σκέψης και την καθημερινότητά μας για το δικό τους κέρδος.
Πώς επιτυγχάνονται όλα αυτά; Ασφαλώς όχι με συνθήματα, ούτε με ανεδαφικές ονειροπολήσεις, αλλά σίγουρα ούτε με ευκολία, ούτε χωρίς τον κίνδυνο της αποτυχίας.
Οι πιο απαισιόδοξοι λένε, δικαιολογημένα: «Πώς θα κυβερνήσεις, αν δεν δηλώσεις πρώτα υποταγή στην Ουάσιγκτον, στις Βρυξέλες και στους λοιπούς πανίσχυρους κύκλους συμφερόντων, που εξουσιάζουν τα πάντα και μπορούν να συντρίψουν μια κυβέρνηση και να διαλύσουν μια χώρα εν ριπή οφθαλμού;».
Όμως κάθε προσπάθεια για οικοδόμηση μιας ανεξάρτητης χώρας και μιας ευνομούμενης κοινωνίας έχει εξ ορισμού να αντιμετωπίσει εκείνους που δεν την επιθυμούν – οι οποίοι κατά κανόνα είναι ισχυροί και πολλές φορές ύπουλοι.
Όταν λοιπόν λέμε πάμπολλες φορές ότι θα έπρεπε να αναλάβουν την εξουσία στη χώρα μας κάποιοι έντιμοι και θαρραλέοι ηγέτες, που θα τη βγάλουν από τα αδιέξοδα δεκαετιών και θα ενδιαφερθούν ειλικρινά για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας, έτσι κι αλλιώς μιλάμε για μια προσπάθεια δύσκολη και ριψοκίνδυνη. Η προσπάθεια της ΝΙΚΗΣ, εκτός των άλλων, έχει το πλεονέκτημα πως δεν διαθέτει συγκρουσιακή φιλοσοφία, αλλά επιδιώκει το χτίσιμο σχέσεων σεβασμού προς τη χώρα μας από πλευράς των εταίρων και των συμμάχων της (με ή χωρίς εισαγωγικά).
Λένε επίσης, εξίσου δικαιολογημένα: «Πολλοί άρχισαν την πολιτική τους πορεία ως ιδεολόγοι, όταν όμως εκλέχτηκαν ξέχασαν τις αρχές τους και συμβιβάστηκαν με τη διαφθορά». Λοιπόν, αυτούς τους ανθρώπους τους είδαμε (αν ποτέ ήταν ιδεολόγοι). Τους είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν, και τους βλέπουμε και τώρα να ξαναζητούν την ψήφο μας.
Τι θα κάνεις, λοιπόν, αδελφέ; Τι θα κάνεις, φίλη μου, συμπολίτισσα και συμπατριώτισσά μου, συμπολίτη και συμπατριώτη μου;
Νομίζω πως ο καθένας μας – είτε είναι άνδρας είτε γυναίκα – έχει τρεις επιλογές:
Α) Να ψηφίσει «πάλι τους ίδιους» και να φύγει από την κάλπη με το πικρό συναίσθημα ότι είναι συμβιβασμένος και μονίμως ηττημένος.
Β) Να μην πάει να ψηφίσει καθόλου, αφήνοντας πάλι την τύχη του και την τύχη της οικογένειάς του και της χώρας ολόκληρης στα χέρια της κομματοκρατίας.
Γ) Να ψάξει να βρει μια ομάδα έντιμων ανθρώπων, με ήθος και αξίες, αλλά και με πολιτική σοβαρότητα και με προτάσεις, και αυτούς να ψηφίσει.
Η ΝΙΚΗ υποστηρίζει ότι είναι μια ομάδα τέτοιων ανθρώπων. Μην το πιστέψεις επειδή σου το λέμε οι ίδιοι. Ψάξε το. Διάβασε, μελέτησε, σκέψου. Ρώτα τη συνείδησή σου, αρμάτωσε την καρδιά σου με θάρρος (έχεις προγόνους αγωνιστές της ελευθερίας, σε παρακαλούμε να το θυμάσαι) και κάνε αυτό που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πιστεύεις ότι είναι ΤΟ ΣΩΣΤΟ.
Τα επόμενα χρόνια είναι ή εσύ και τα παιδιά σου ή αυτοί. Και εμείς δεν είμαστε μ’ εκείνους, αλλά με Σένα.
Το κείμενο αυτό εκφωνήθηκε ως ομιλία στα Χανιά τον Απρίλιο 2023.
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
