Σε εξαιρετικά κρίσιμη καμπή βρίσκεται σήμερα ο ιδεολογικοπολιτικός χώρος της Κεντροαριστεράς. Ουσιαστικά, είναι σε κατάσταση ασφυξίας. Η λεηλασία που έχει υποστεί από Αριστερά και από Δεξιά δεν χωρά αμφισβήτηση.
Η υποχώρηση και η στασιμότητα του ΚΙΝΑΛ το επιβεβαιώνουν. Αδυνατεί αποδεδειγμένα να εισπράξει το παραμικρό από τη φθορά της κυβέρνησης. Αντίστοιχα, δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί και την κρίση εμπιστοσύνης που βιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μολονότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταγράφει μείωση κοντά στις δέκα ποσοστιαίες μονάδες.
Αναμφίβολα, ο κομματικός μας χώρος αντιμετωπίζει σύνθετα και φλέγοντα ζητήματα. Πρωτίστως, συνδέονται με τις πολιτικές που υποστηρίζει. Αλλά και με την απουσία μιας ικανής και επαρκούς ηγεσίας. Ως εκ τούτου, η ανάταξή του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την υπέρβαση των συγκεκριμένων προβλημάτων. Απαιτείται μια πραγματική αλλαγή στον πολιτικό μας λόγο, με την υποστήριξη θέσεων σύγχρονων και προοδευτικών. Αν οι απόψεις μας στα καίρια θέματα του τόπου προσομοιάζουν με εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν προσελκύουμε το ενδιαφέρον κανενός.
Χρειάζεται επίσης μια νέα ηγεσία που θα αναλάβει την ευθύνη ανασύστασης της προοδευτικής παράταξης. Προφανώς και η αλλαγή αυτή δεν μπορεί να αφορά απλώς και μόνο τα πρόσωπα. Οφείλει να συνοδεύεται και με μια άλλη γραμμή πλεύσης. Ουσιαστικά, έχουμε ανάγκη ένα νέο διακριτό και ισχυρό πολιτικοϊδεολογικό στίγμα, που θα αναδεικνύει τις διαφορές μας τόσο με τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, της συντηρητικής παράταξης, όσο και με τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, την αναχρονιστική και ιδεοληπτική Αριστερά.
Αν δεν κάνουμε τα αυτονόητα, θα ανακυκλώνουμε τη στασιμότητα και την υπαρξιακή μας κρίση, επιτρέποντας στον Αλέξη Τσίπρα και στον Κυριάκο Μητσοτάκη να συνεχίσουν να λεηλατούν χωρίς το παραμικρό εμπόδιο τον κοινωνικό χώρο της Κεντροαριστεράς. Εξάλλου αμφότεροι ανταγωνίζονται ποιος θα υποκλέψει το μεγαλύτερο μερίδιο. Η επιβίωση του άλλοτε πολυδύναμου πολιτικού και κοινωνικού ρεύματος που επί πολλές δεκαετίες εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ είναι ζωτική αναγκαιότητα και καίρια προτεραιότητα.
Συνεπώς, η εκλογή ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ το ερχόμενο φθινόπωρο ξεπερνάει κατά πολύ τους διεκδικητές της. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο ποιος θα βρεθεί στο τιμόνι. Πρωτίστως κρίνεται η δυνατότητα, οι δυνάμεις μιας σύγχρονης Κεντροαριστεράς να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να εκφράσει νέες ιδέες και νέες προτάσεις, καθιστώντας τον χώρο αυτόν ελκυστικό.
Η Φώφη Γεννηματά δοκιμάστηκε και κρίθηκε. Επεδίωξε, προσπάθησε, αλλά δεν μπόρεσε να δώσει στο ΚΙΝΑΛ πνοή. Υπάρχουν υποψήφιοι με πολιτική και επιστημονική υποδομή, δυναμισμό, παραδεχτή πολιτική κουλτούρα και πολλαπλές δυνατότητες να συμβάλλουν καταλυτικά στην αναζωογόνηση ενός ισχυρού και αυθύπαρκτου πολιτικού ρεύματος, που δεν θα είναι συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ ούτε συμπληρωματική δύναμη της συντηρητικής παράταξης.
Η ανάδειξη ικανού και ισχυρού ηγέτη, λοιπόν, μπορεί να αποτελέσει την απαρχή για μια πραγματική και τολμηρή ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς. Η αυτονομία του Κινήματος Αλλαγής είναι συνυφασμένη με αυτό το στοίχημα. Διαφορετικά, θα βρίσκεται κάτω από τη σκιά του ΣΥΡΙΖΑ, όπως συμβαίνει σήμερα.
* Ο Λεωνίδας Γρηγοράκος είναι καθηγητής Εντατικής Θεραπείας-Πνευμονολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργός.
