Για την κρίση πολλά έχουν γραφτεί, και πολλά και πολύ χειρότερα έχομε βιώσει, τόσο στην οικονομική παράμετρο αυτής, όσο και στην –προηγούμενη αυτής- ηθική της διάσταση.
Κι αν πρέπει από κάπου να ξεκινήσουμε για να αναστρέψουμε την κατάσταση θα είναι από τη συνειδητοποίηση ότι τόσα χρόνια είχαμε βολευτεί, με ευθύνη των κυβερνήσεων που εμείς εκλέγαμε, σε ένα ψέμα δανεικών με τα οποία ξεφορτωθήκαμε αξίες και τρόπο ζωής που μας έφεραν μέχρι σήμερα εδώ και αιώνες. Είκοσι χρόνια σπατάλης, ζωής πάνω από τις δυνατότητές μας, αδιαφορία για το αύριο, μας έφτασαν να καταστρέψουμε την παραγωγική δομή της χώρας και να απεμπολήσομε τις αξίες και αρετές που είχε διαμορφώσει το αφιλόξενο τοπίο, η στέρηση αγαθών και ο κόπος που απαιτείτο για την επιβίωση.
Ακόμα και σήμερα, παρατηρούμε ότι ένα κομμάτι του αντιμνημονιακού χώρου, προτάσσει την επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, μη δυνάμενο να συνειδητοποιήσει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό.
Εναλλακτική πρόταση στην κρίση σήμερα δεν υπάρχει. Και είναι εξηγήσιμο αυτό, καθώς ο λαός μας αφενός είδε σε ελάχιστο χρόνο να καταρρέει το παλάτι που είχε χτίσει πάνω στην άμμο των επιδοτήσεων και του παρασιτισμού, αφετέρου γιατί η επί χρόνια αποχή από τους αγώνες και η ιδιώτευση μας έχει στερήσει τα αντιστασιακά μας αντανακλαστικά.
Πρέπει λοιπόν να επεξεργαστούμε μιαν εναλλακτική πρόταση, σε αντίξοες συνθήκες, που τα χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, με αποτέλεσμα όχι πρόταση να μη μπορούμε να διαμορφώσουμε, αλλά καλά καλά ούτε να αμυνθούμε σε όσα μας συμβαίνουν.
Πάντως, μια πρόταση για τη διέξοδο από την κρίση, πρέπει να λάβει υπόψη της και να απαντήσει σε μια σειρά ζητήματα, που συνοπτικά περιλαμβάνουν τα εξής:
α) Εθνική ανεξαρτησία: Η γεωπολιτική μας θέση, οι απειλές από την Τουρκία και η σύγκρουση ποικίλων συμφερόντων στον τόπο μας, τείνει να υποβαθμίσει την Ελλάδα από χώρα σε χώρο διέλευσης αγωγών και άσκηση πολιτικής ερήμην του λαού μας. Πρώτο μας μέλημα είναι, ενάντια στις θεωρίες των υπαλλήλων του Σόρος, να επαναπροσδιορίσουμε τον τόπο μας σαν ελληνικό χώρο και να αντισταθούμε σε κάθε προσπάθεια συρρίκνωσης του και αλλοίωσης του κοινωνικού ιστού.
β) Κοινωνική δικαιοσύνη: Σε μια περίοδο που η παραγωγή μας διαλύεται, τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι σε διωγμό. Κάθε προοπτική διεξόδου θα πρέπει να είναι στη βάση της διασφάλισης της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
γ) Οικολογία: Καμμιά λύση δε μπορεί να προχωρήσει δίχως το σεβασμό στη φύση και τη διασφάλιση της συνέχειας της φυσικής ζωής, της διαχείρισης των φυσικών πόρων με τρόπο που να μην τους στερούμε από τις επόμενες γενιές. Αυτό προϋποθέτει και τον περιορισμό της κατανάλωσής μας.
δ) Άμεση δημοκρατία/ κοινοτισμός: Ο κοινοτισμός είναι η πρόταση πολιτικής οργάνωσης του Ελληνισμού, διαμορφωμένος από το αφιλόξενο ανάγλυφο του εδάφους και τις ανάγκες επιβίωσης, που σφυρηλάτησαν την αλληλεγγύη και την αμεσοδημοκρατική οργάνωση. Η κατάργηση του συγκεντρωτικού συστήματος που υπάρχει σήμερα στη λήψη αποφάσεων, αποτελεί προτεραιότητα για την επανεκκίνηση της κοινωνίας μας. Έτσι, η μεταφορά της λήψης των αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο, όπου μπορεί να εφαρμοστεί, πρέπει να είναι πρωταρχικό μέλημά μας.
Όλα αυτά θα πρέπει να διαπερνώνται από μια ισχυρή ιδεολογική ανάταση, φρόνημα και πίστη στα δίκαια μας, ερχόμενοι σε ρήξη με το παρασιτικό μοντέλο της χώρας και προσβλέποντας στην αποκατάσταση της παραγωγής μας, σε διατροφική και ενεργειακή αυτάρκεια. Είναι άραγε αργά για μας;
