Συγκλονιστικές αποκαλύψεις έρχονται στο φως σχετικά με την τραγωδία των Τεμπών, μέσα από την παρουσίαση του τεχνικού συμβούλου του Συλλόγου Πληγέντων Τεμπών, Βασίλη Κοκοτσάκη.
Σε εκδήλωση στο Ηράκλειο, ο κ. Κοκοτσάκης περιέγραψε με λεπτομέρειες τις τελευταίες στιγμές των θυμάτων, αποκαλύπτοντας ηρωικές πράξεις και συγκλονιστικούς διαλόγους.
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στον Δημήτρη Ασλανίδη, ο οποίος, σύμφωνα με τον κ. Κοκοτσάκη, επέδειξε απαράμιλλο θάρρος, προσπαθώντας να σώσει τη φίλη του, Φρατζέσκα, παρά τον άμεσο κίνδυνο. Η θυσία του Δημήτρη αποτελεί σύμβολο γενναιότητας και ανιδιοτέλειας, καθώς προτίμησε να μείνει δίπλα στη φίλη του, επιχειρώντας να την απεγκλωβίσει, αντί να σώσει τον εαυτό του.
Παράλληλα, ο κ. Κοκοτσάκης κατήγγειλε σοβαρές παραλείψεις και προσπάθειες συγκάλυψης μετά το δυστύχημα. Σύμφωνα με την τελική του έκθεση, ο θάνατος πολλών επιβατών δεν προήλθε από τη σύγκρουση, αλλά από την πυρκαγιά που ακολούθησε, η οποία πιθανώς προκλήθηκε από παράνομα μεταφερόμενα εύφλεκτα υλικά. Επιπλέον, έκανε λόγο για αλλοίωση στοιχείων και προσπάθειες παραπλάνησης της κοινής γνώμης σχετικά με τα αίτια της τραγωδίας.
Αυτές οι αποκαλύψεις εντείνουν τον προβληματισμό της κοινωνίας και υπογραμμίζουν την ανάγκη για πλήρη διαφάνεια και απόδοση δικαιοσύνης, ώστε να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων και να αποφευχθούν παρόμοιες τραγωδίες στο μέλλον.
Αποσπάσματα από την ομιλία του κου Κοκοτσάκη:
««- Βοήθεια-Βοήθεια… Ρε Δημήτρη κάνε κάτι… φώναζε εγκλωβισμένη και ακινητοποιημένη η Φρατζέσκα, βλέποντας τις τεράστιες φλόγες να κατασπαράζουν ανθρώπους και αντικείμενα κοντά της.
Ακούστε φίλοι μου…Ο Δημήτρης ζούσε κι αυτός τον ίδια κίνδυνο και τραγωδία…Κι όμως αγνόησε τον εαυτό του, άκουσε το κάλεσμα της Φραντζέσκας , δεν έφυγε να ψάξει τρόπο να σωθεί και προσέτρεξε δυό φορές, αγνοώντας τον κίνδυνο γιατί σίγουρα είχε αντίληψη αυτού… Δεν έφυγε, δεν προσπάθησε να σωθεί, αλλά να σώσει… ναι φίλοι μου αυτό έκανε.
Φίλε Παύλο μου, είναι δύσκολο… θέλω καιρό να σου το πω, δεν ξέρω αν σε ανακουφίζει αυτό… ήταν πολύ γενναίο αυτό που έκανε ο Δημήτρης, γιατί για τον Δημήτρη σου μιλάμε.
-Μην Κουνιέσαι -Μην κουνιέσαι σε Παρακαλώ»… λέει και προσπάθησε να βοηθήσει την εγκλωβισμένη αλλά χωρίς τραυματισμό Φραντζέσκα, δίδοντας σε μας που το ακούμε, μάθημα αλτρουισμού και ηρωισμού σε αυτές τις τραγικές και εφιαλτικές συνθήκες, αγνοώντας τον κίνδυνο για την ζωή του, που τελικά τον βρήκε πάνω στην προσπάθεια διότι «μας έφυγε» πρώτος… αφού η φωνή του ξαφνικά χάνεται.. και δεν ξανακούστηκε..
-Έχω ελάχιστο οξυγόνο… ξαναλέει η εγκλωβισμένη Φρατζέσκα και με αυτό ξεδιπλώνει και ξεδιαλύνει τον γρίφο για μας τους ερευνητές ,ξετυλίγοντας κάτω από τις δραματικές συνθήκες το κουβάρι… της αποκάλυψης.
Ναι φίλοι μου κάτω από αυτές τις συνθήκες με τον ποσοτικό προσδιορισμό του οξυγόνου που μας έκανε η Φρατζέσκα , προσδιορίζει και το αίτιο της έλλειψης οξυγόνου, που δεν είναι άλλο από τις συνεχείς βίαιες αναζωπυρώσεις καύσης λιμναζόντων οργανικών διαλυτών..που ήταν ακριβώς κάτω και δίπλα από το σημείο που είχαν εγκλωβιστεί.
Οργανικοί διαλύτες, καύσιμα δηλαδή που δεν είχαν κανένα λόγο να βρίσκονται εκεί αφού τα τρένα ήταν ηλεκτρικά.
Όταν πιά αποκαμωμένη και απογοητευμένη, και αφού είδε την προσπάθεια του Δημήτρη να την βοηθήσει να αποτυγχάνει και να χάνει και ο ίδιος την ζωή του, βλέποντας τις φλόγες να πλησιάζουν, τις φωνές των άλλων εγκλωβισμένων να λιγοστεύουν και αφού ακούει αλλά δεν βλέπει την φίλη της Μάρθη, καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει σωτηρία γιατί όλοι γύρω της χάνονται…
-Θα πεθάνουμε αναφωνεί… συνειδοποιώντας πλήρως την κατάσταση .
Όχι ,όχι δεν λέει θα πεθάνω… σκεφτείτε το… δεν μίλησε για τον εαυτό της , αλλά έκανε διαπίστωση για όλους λίγο πριν πει το….
-Μάρθη σε αγαπώ…. Με ακούς; και απαιτεί να την ακούσει, μάθημα αγάπης και αποχαιρετισμού στην φίλη της… αυτό είχε ανάγκη εκείνη την ώρα, μάθημα και μήνυμα αγάπης και αφοσίωσης για όλους μας.
Μαρία(Καρυστιανού)..ήλθε η ώρα να σου το πω πρώτη φορά και συγχωρέσε που άργησα με γι’ αυτό…
Την άκουσε η τραυματισμένη Μάρθη και προσπάθησε να απαντήσει…
Όλοι στην τεχνική ομάδα όταν το ακούσαμε μέσα από μηχανήματα υψηλής επεξεργασίας, κοιτάζαμε αμήχανοι ο ένας τον άλλο και ευχηθήκαμε να άκουσε και η Φραντζέσκα την απάντηση της Μάρθης, γιατί αυτό είχε ανάγκη να ακούσει εκείνη την ύστερη στιγμή…
Μπορείτε φίλοι μου να σκεφτείτε, έστω για λίγο κάτω από ποιες συνθήκες ειπώθηκαν αυτά τα λόγια;
Όχι, δεν μπορείτε πιστέψτε με… Ούτε και εγώ , που με εμπειρία 40 χρόνων που πίστευα ότι τα είχα δει και ακούσει όλα… Τα αδικοχαμένα παιδιά μας έστειλαν ορθά και χωρίς κλαψουρίσματα τα μηνύματα τους και ήλπιζαν από τους ουρανούς να τα πάρουμε…
Τα πήραμε, τα ερμηνεύσαμε και αναλάβαμε τον ρόλο του ταχυδρόμου. Και δεν ήταν άλλο από την απόδειξη της ύπαρξης των χημικών στον τόπο ης τραγωδίας, χημικών που στέρησε την δυνατότητα επιβίωσης 27 επιβατών που είχαν σωθεί από την σύγκρουση. Συγγενείς και όλοι εμείς , μεταφέραμε το μήνυμα των παιδιών εκεί που έπρεπε, αλλά και πάλι αντιμετωπιστήκαμε με τον ίδιο τρόπο… απαξιωτικό και συνωμοτικό.
Κορυφαία κυβερνητικά όργανα και όχι μόνο, μας απαξίωναν υιοθετώντας θεωρίες περί μοντάζ φωνών από άλλα τροχαία δυστυχήματα.
Εκεί όμως αναλάβατε εσείς, ο λαός η κοινωνία και άμεσα με το δικό της αλάνθαστο κριτήριο πήρε την σκυτάλη… με τον συγκλονιστικό τρόπο που το έκανε, αναγκάζοντας την Πολιτεία να αναδιπλωθεί, αλλά φοβάμαι εντελώς υποκριτικά και προσχηματικά και όχι στην ουσία.
Θα πρέπει να αφήσουμε αυτά τα μηνύματα αυτά να ξεθωριάσουν και να χαθούν στην λήθη; Αυτές τις όμορφες φατσουλες που συνεχώς μας στέλνουν μηνύματα να απογοητευτούν; Όχι βέβαια
Θα πρέπει φίλοι μου να συνεχίσουμε τον αγώνα εμείς από την μεριά μας και εσείς με τον δικό σας τρόπο , σε ένα δρόμο ο οποίος είναι ακόμη μακρύς και με πολύ ισχυρούς αντιπάλους…που δεν λένε να το βάλουν κάτω.
Ναι, φίλοι μου η υπόθεση μοιάζει με την Λερναία ύδρα… Μια κεφαλή κόβεις δέκα φυτρώνουν…Είναι τόσες οι παραλείψεις και οι προβοκάτορες, που την στιγμή που λέμε «Δόξα σοι ο Θεός, αναφωνούμε… βοήθεια Παναγιά».
Ακόμη και σήμερα, δεν υπάρχει ουσιαστική επίσημη ουσιαστική έρευνα για την ύπαρξη, ανάφλεξη(πυρόσφαιρα) -πυρκαγιές που είχαν ως συνέπεια τον θάνατο 27 επιβατών.
Όμως συγγενείς και Τεχνικοί σύμβουλοι δεν θα σταματήσουμε μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να δικαιωθούν οι αγώνες των ηρωικών γονέων, αδελφών, συγγενών, αλλά πλέον και ολόκληρου του Ελληνικού λαού.
Και να θυμάστε… Η αλήθεια έχει μια παράξενη ιδιοτροπία…Όσο περισσότερο προσπαθείς να την πνίξεις, τόσο αυτή θα βρει τρόπο τελικά να εμφανιστεί…
Μόνο τότε όταν η αλήθεια αποκαλυφθεί πλήρως και δώσουν λόγο οι υπεύθυνοι, οι ψυχούλες των αδικοχαμένων επιβατών, θα κάνουν στους ουρανούς το πάρτι που μας έχουν υποσχεθεί και οι χαροκαμένοι γονείς θα θρηνήσουν επιτέλους τα παιδιά τους».
Μάριος Διονέλλης: «Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ το σπίτι τους»
Ομιλία Μάριου Διονέλλη, δημοσιογράφου Εφημερίδας των Συντακτών:
«Σας φέρνω δύο στίχους από τη συγκλονιστική παράσταση των παιδιών μας χθες στο Αρκαλοχώρι.
Ο πρώτος λέει «Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ το σπίτι τους»
Τα νεκρά παιδιά είναι εδώ. Τριγυρνούν ανάμεσά μας. Και θα είναι εδώ όσο είμαστε και εμείς εδώ. Και όσο θα είμαστε και στους δρόμους. Κάθε μέρα. Για δικαιοσύνη και για κάθαρση από αυτό που ζούμε. Τα νεκρά παιδιά θα είναι εδώ όσο εμείς απαιτούμε καλύτερη ζωή σε μια καλύτερη χώρα.
Για εμάς, για τα σημερινά παιδιά μας και για τα επόμενα παιδιά.
Κυρία Μαρία Καρυστιανού, κύριε Παύλο Ασλανίδη…
Σας υποδεχόμαστε ξανά στην Κρήτη για να σας πούμε πως ο λαός του νησιού είναι και πάλι εδώ, δίπλα σας, το βλέπετε εξάλλου.
Είναι εδώ όπως ήταν και στις 26 Γενάρη, όπως ήταν στις 28 Φλεβάρη με 40.000 ανθρώπους στο Ηράκλειο, όπως ήταν στα Χανιά, στην Κίσσαμο, στην Παλαιόχωρα, στο Πέραμα, στο Ρέθυμνο, στις Μοίρες και στο Τυμπάκι, στη Σητεία, στον Αγιο Νικόλαο και στην Ιεράπετρα, στο Καστέλλι και στο Αρκαλοχώρι μέχρι και στη Γαύδο. Και θα είμαστε εδώ μέχρι το τέλος και μέχρι τη δικαίωση.
Σας υποδεχόμαστε σε μια Κρήτη που πονάει και καταλαβαίνει. Όπως καταλαβαίνει και όλη η χώρα το μπάζωμα που επιχειρείται. Στην αρχή απαξίωναν την Εξεταστική απορρίπτοντας μάρτυρες. Τώρα μπαζώνουν ολόκληρη την Προανακριτική μπροστά στον τρόμο τους να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Από την Αποστασία και τα χρόνια της χούντας δεν έχει υπάρξει άλλο επεισόδια στην ιστορία αυτής της χώρας που η δημοκρατία και οι θεσμοί να ξεφτιλίζονται τόσο πολύ από αυτούς που υποτίθεται κλήθηκαν να τους υπερασπιστούν. Τα ονόματα του Μητσοτάκη, του Καραμανλή, του Τριαντόπουλου, του Γεραπετρίτη του Σκέρτσου και όλων των υπόλοιπων θα ταυτιστούν με τον όρο «εκτροπή» τον οποίο τόλμησαν να αποδώσουν ως κατηγορία στον λαό που διαδηλώνει δίπλα σας.
Στο Αρκαλοχώρι, που βρεθήκατε χθες, οι σεισμόπληκτοι έχουν έναν λόγο παραπάνω να αγανακτούν για το μπάζωμα που έγινε στα δικά σας παιδιά. Ξέρετε, έχουν μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά το κόστος για τις χωματουργικές εργασίες. Ξέρουν να διαβάζουν τις αναθέσεις που έκανε ο κύριος Αγοραστός και πλήρωνε το υπουργείο ανάπτυξης του Αδωνη Γεωργιάδη. Γιατί για ΤΕΤΟΙΕΣ εργασίες, στο Αρκαλοχώρι περιμένουν τριάμισι χρόνια (τι σύμπτωση πάλι από τον Τριαντόπουλο), ενώ για το ξεμπάζωμα στα Τέμπη, τα λεφτά βρέθηκαν μέσα σε τρεις μέρες. Μεταξύ μας λέμε σαν πικρό αστείο ότι αν και στο Αρκαλοχώρι είχε βρεθεί ξυλόλιο μπορεί να μην ζούσαν ακόμα οι άνθρωποι μέσα στα χαλάσματα. Ισως δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη πως το κράτος λειτουργεί άμεσα και αποτελεσματικά μόνο όταν θέλει να κρύψει την αλήθεια που δεν το συμφέρει.
Σας υποδεχόμαστε όμως σε μια Κρήτη που θρηνεί κάθε χρόνο σε δόσεις, τα δικά της Τέμπη. Οι νεκροί στους δρόμους μας πέρυσι ήταν 64.
Σας άκουσα κυρία Καρυστιανού στην ομιλία σας στο σύνταγμα στις 26 Γενάρη να εντοπίζετε πολύ σωστά το γιατί δεν έχουμε ασφαλή σιδηρόδρομο. Το γιατί τα επιχειρηματικά συμφέροντα και η αυτοκινητοβιομηχανία δεν επέτρεψαν ποτέ να αναπτυχθεί ένα μέσο ασφαλές και προσιτό για τον λαό μας.
Επιτρέψτε μου να σας υποδεχτώ και προσωπικά, ως εγγονός ενός μηχανοδηγού, που το 1966 ήταν ο μόνος επιζών από ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα στον Μπράλλο. Όταν και τότε ένας σταθμάρχης έβαλε στην ίδια γραμμή δύο εμπορικά τρένα. Μεγάλωσα με τον απόηχο αυτής της ιστορίας από τον παππού μου και συνειδητοποιώ πως από το 66 μέχρι το 2023 που χάσατε εσείς τα παιδιά σας δεν άλλαξε τίποτα στα τρένα.
Είναι από τότε μέχρι σήμερα, τα ίδια συμφέροντα που σκοτώνουν τους ανθρώπους τόσο στο νησί μας όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Και ενώ στον σιδηρόδρομο το τελευταίο καρφί στο φέρετρο ήταν η ιδιωτικοποίηση (και μάλιστα με υπογραφή αριστερής κυβέρνησης) έρχονται και πάλι να μας υποσχεθούν… «ανάπτυξη», με τον ίδιο ακριβώς ένοχο: Τις ιδιωτικοποιήσεις.
Χρησιμοποιούν τους νεκρούς στους δρόμους μας για να ισχυριστούν πως η μόνη λύση είναι ένας ιδιωτικός ΒΟΑΚ, με διόδια ακόμα και μέσα στις πόλεις για να πας από τη μία πλευρά του Ηρακλείου στην άλλη. Και φυσικά, και εδώ, ούτε κουβέντα για τρένο που θα έλυνε πολλά από τα προβλήματα ασφάλειας στις μετακινήσεις και τις μεταφορές σε αυτό το νησί.
Δεν είναι μόνο ο ΒΟΑΚ όμως:
- Ιδιωτικοποίηση και στο νερό με την ολλανδική HVA που πήρε τα νερά και της Θεσσαλίας (τι σύμπτωση και πάλι μετά από μια μεγάλη καταστροφή).
- Ιδιωτικοποίηση και στα βουνά μας με πυλώνες και ανεμογεννήτριες της ΔΕΗ, της ΤΕΡΝΑ, του Κοπελούζου και άλλων ευεργετών σε κάθε βουνοκορφή
- Ιδιωτικοποίηση στις θάλασσες με εξορύξεις από την Exxon Mobil
- Ιδιωτικοποίηση στις αερομεταφορές με ένα πανάκριβο και επικίνδυνο αεροδρόμιο στο Καστέλλι για χάρη του οποίου θυσιάζεται μια από τις πιο εύφορες περιοχές της Κρήτης.
- Ιδιωτικοποίηση και στο υπάρχον αεροδρόμιο που προορίζεται ως φιλέτο για εμπορικές χρήσεις.
- Ιδιωτικοποίηση στο λιμάνι με τον όμιλο Grimaldi να πετάει έξω φορείς και επαγγελματίες λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει μέσα στην πόλη.
- Ιδιωτικοποίηση στην Παιδεία με τα Ωνάσεια Σχολεία στο Ηράκλειο
- Ιδιωτικοποίηση ακόμα και στους αρχαιολογικούς χώρους στο Μουσείο και στην Κνωσό με την παραχώρηση των εκδοτηρίων σε ιδιώτες.
ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ο ίδιος ένοχος. «Ιδιωτικοποιήστε στο τέλος και τη μάνα σας» έλεγε ο Σαραμάγκου. Και αυτό κάνουν. Παντού και πάντα κάποιοι από τους εκπροσώπους μας σφίγγουν χέρια και χαμογελάνε, βαφτίζοντας ανάπτυξη την καταστροφή του τόπου και των ανθρώπων του.
Εφτασαν να σφίγγουν ακόμα και τα χέρια του Ισραηλινού πρέσβη πριν από λίγες μέρες, με τον περιφερειάρχη, τα επιμελητήρια αλλά και τα ερευνητικά μας ιδρύματα να κάνουν μπίζνες και να κλείνουν «δουλειές» με το πιο φασιστικό καθεστώς του πλανήτη και πάνω στο αίμα του παλαιστινιακού λαού.
Όμως μερικές δουλειές ΕΙΝΑΙ ντροπή – και ντρεπόμαστε για λογαριασμό τους.
Αυτό είναι το μέλλον που υπόσχονται για την Κρήτη
Σας υποδεχόμαστε σε ένα νησί όπου επίσης η δικαιοσύνη είναι λέξη χαμένη και επικίνδυνη.
Θα είχα να σας πω από μια ιστορία που κρύβεται πίσω από τα ονόματα που μας βαραίνουν. Δεν έχω τον χρόνο αλλά ας ακουστούν τουλάχιστον τα ονόματα των νεκρών μας που ακόμα περιμένουν δικαίωση και όσοι γνωρίζουν καταλαβαίνουν:
Η Εφη Τσιχλάκη, ο Μανώλης Αφράτης, ο Κώστας Μανιουδάκης, ο Αντώνης Καργιώτης, ο Κώστας Κατσούλης αλλά και παλιότερα ο Ηρακλής Μαραγκάκης και ο Γιάννης Κουτσάκης και αρκετοί άλλοι που ξεχνάω, ζητούν ακόμα και σήμερα αυτό που ζητάτε και εσείς: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Κλείνοντας, δεν μπορώ (και λόγω δουλειάς) να κάνω ότι δεν βλέπω τη συζήτηση που έχει ανοίξει (ΣΚΟΠΙΜΑ νομίζω) για τα σχέδια του Συλλόγου σας. Θα γίνει ο σύλλογος κόμμα; Θα πολιτευτεί η Καρυστιανού; Θα την κάνουμε πρωθυπουργό ή πρόεδρο τη Δημοκρατίας;
Με συγχωρείτε αλλά εγώ δεν άκουσα ποτέ την Μαρία Καρυστιανού να μας ζητάει να την κάνουμε πρωθυπουργό. Εχουμε συνηθίσει στην ΑΝΑΘΕΣΗ σε έναν σωτήρα για να κάνει αυτός τη δουλειά και εμείς να γυρίσουμε στο σπιτάκι μας. Αλλά μέχρι σήμερα αυτές οι αναθέσεις δεν μας βγήκαν ποτέ σε καλό.
Οι συγγενείς, μάς καλούν να σταθούμε δίπλα τους και όχι από πίσω τους.
Από την άλλη αν θέλει να πολιτευτεί μήπως έχει λιγότερο δικαίωμα από εμένα και από εσάς εδώ να το κάνει; Ακούω ότι πολλές φορές οι συγγενείς γενικεύουν. Ότι λένε συνολικά για το σύστημα, για τους βουλευτές για τα κόμματα ότι όλοι ίδιοι είναι και ότι κανείς δεν αξίζει. Ακούω αυτους που λένε ότι μας αδικούν,ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Όμως ξέρετε κάτι. Οι άνθρωποι αυτοί μας μαθαίνουν ότι από δω και πέρα όποιος ισχυρίζεται ότι είναι διαφορετικός πρέπει να το αποδεικνύει ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, με τα λόγια και κυρίως με τις πράξεις του.
Ο δεύτερος στίχος από χθες λέει πως «Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη με ένα άστρο κι ένα γιασεμί».
Μέχρι τότε όμως θα απαιτούμε δικαιοσύνη στους δρόμους, Δίπλα στους συγγενείς, δίπλα στα παιδιά μας και δίπλα στα παιδιά που εσείς χάσατε και πλέον έγιναν και δικά μας παιδιά, φίλοι, αδέρφια.
Για να συνεχίσουν να τριγυρίζουν εδώ ανάμεσά μας».
