Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που έσβησαν τα φώτα της παράστασης με τίτλο «Ο άνδρας που αγαπούσε τη γυναίκα μου» στο The Garage. Από τότε, ακολούθησε η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων, ο ιός μπήκε και πάλι σε πολλά σπίτια και ο φόβος αποτέλεσε σταθερά αξία σε ό,τι και αν προγραμματιζόταν.
Η σκηνοθέτης Ελένη Δάγκα, μιλάει για τη νέα παράσταση που ανεβάζει στις 5 Μαρτίου στο The Garage, έναν χώρο που μετρά εδώ και 7 χρόνια σταθερής πορείας στον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού στο Ρέθυμνο. Μεταξύ άλλων σχολιάζει την κατάσταση που επικρατεί στους θεατρικούς χώρους, τις ανθρώπινες σχέσεις καθώς και για το μήνυμα που θέλει να περάσει μέσα από το νέο αυτό έργο, βασισμένο στο κείμενο του Αλεξάντερ Γκέλμαν.
Συνέντευξη στη Μαριάννα Τζιράκη
Ελένη, σε τι ψυχολογική κατάσταση σε βρίσκουμε αυτήν την περίοδο;
Είναι μια δύσκολη περίοδος. Για ολόκληρη την ανθρωπότητα φυσικά, αλλά και για τον καλλιτεχνικό κόσμο ιδιαίτερα. Μέσα στην ίδια μέρα εναλλάσσονται ο ενθουσιασμός με την απογοήτευση, η αποφασιστικότητα με την αναβλητικότητα, η χαρά με το φόβο και την αγωνία. Και άλλοτε τα σχέδια περισσεύουν, άλλοτε τα βρίσκω ανέφικτα- άλλοτε οι πρόβες «πετάνε» και αναπτερώνουν το ηθικό μου, άλλοτε ο δυσκολίες με αποθαρρύνουν και μου βάζουν τρικλοποδιές. Πέρα των υπολοίπων, και η νόσησή μου από τον covid-19 (παρότι εμβολιασμένη) μου δημιούργησε επιπρόσθετα προβλήματα κόπωσης, αλλά και δυσθυμίας. Βέβαια είναι αλήθεια πως και η αντικειμενική κούραση είναι πολλαπλάσια από πριν, καθώς προσπαθούμε να αναπληρώσουμε το χαμένο χρόνο του εγκλεισμού. Επιμένω όμως. Επιμένουμε όλοι μαζί. Επιμένουμε και προχωράμε με σκληρή δουλειά και με αγάπη για αυτό που κάνουμε.
Ποιες ήταν οι προκλήσεις της τελευταίας περιόδου για το The Garage;
Διαφορετικές από κάθε προηγούμενη χρονιά. Εξηγούμαι: τα κλειστά θέατρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι περιορισμοί στον τρόπο λειτουργίας, αλλά και η πανδημία αυτή καθεαυτή δημιούργησαν μια σειρά προβλημάτων και προβληματισμών. Τα οικονομικά προβλήματα γιγαντώθηκαν –ποτέ πριν δε χρειάστηκε να κάνουμε τόσο low budget παραγωγές, προσπαθώντας να καλύψουμε τη διαφορά με προσωπική εργασία ώστε το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα να είναι ισάξιο με πριν. Επιπλέον έχει γεννηθεί μέσα μας η ανάγκη να μιλήσουμε, μέσα από το έργο μας, περισσότερο για τις ανθρώπινες σχέσεις που μπήκαν στο μικροσκόπιο εξαιτίας του εγκλεισμού και συχνά εκτροχιάστηκαν με ολέθρια αποτελέσματα.
Με ποιο κριτήριο επέλεξες να ανεβάσεις το Meta-Christmas Story; Μίλησέ μας λίγο για την πλοκή.
Το Meta-Christmas Story με υπότιτλο μια ιστορία σαν όλες τις άλλες, είναι μια παράσταση βασισμένη σε ένα κείμενο του Αλεξάντερ Γκέλμαν, μπολιασμένο με λέξεις, φράσεις και ιδέες των Σάρλοτ Κήτλυ, Σάρα Κέην και Ζαν Πωλ Σαρτρ. Οι ήρωες της ιστορίας είναι ένα ζευγάρι, θύτες και θύματα μαζί ο ένας του άλλου, που καταστρέφουν και αυτοκαταστρέφονται ταυτόχρονα, χαμένοι μέσα στο Εγώ τους και τις προσωπικές τους επιθυμίες! Το τραγικό στην ιστορία τους είναι πως έχουν δίκιο, αλλά και άδικο και οι 2. «Αν θα μπορούσα θα ήμουν ελεύθερη από εσένα» λέει η Νατάσα αγκαλιάζοντάς τον. «Αν θα μπορούσα θα ήμουν ελεύθερος» της απαντά. «Όχι, δεν εννοούσα αυτό» ανταπαντά εκείνη. «Ούτε κι εγώ ήθελα να πω αυτό».
Στην προηγούμενη παράστασή σου έθιξες πάλι το ζήτημα της οικογένειας και της σχέσης μεταξύ των συζύγων. Τι είναι αυτό που παρατηρείς και θες να περάσεις σαν μήνυμα;
Δυστυχώς, αυτό που αποκαλούμε «τοξική σχέση» στις μέρες μας πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα. Αναζητώντας τον Άλλο-η που θα μας συμπληρώσει και θα γίνει συνοδοιπόρος μας στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, όλο και συχνότερα χάνουμε τον εαυτό μας. Ή, ακόμη χειρότερα, μεταφέρουμε την ευθύνη του εαυτού μας και της απώλειάς μας στον Άλλο-η. Και περνάμε τον πολύτιμο χρόνο της ζωής μας παίζοντας κρυφτό με τις επιθυμίες, τα λάθη, τις ανάγκες μας- τα όνειρά μας αντικαθιστούνται με εφήμερα ‘θέλω’. Το πρόσωπο του τέρατος παίρνει ο/η σύντροφός μας και για όλα φταίει η αγάπη! «Δε θα μπορούσα να σε αγαπήσω λιγότερο- κι εγώ δε θα μπορούσα να σε αγαπήσω περισσότερο» ομολογούμε, λέγοντας ψέματα.
Μία από τις πιο σκληρές ατάκες του έργου για μένα είναι όταν ο ήρωας μας σε ένα ξέσπασμα ομολογεί: Έτσι είναι κορίτσι μου, εμείς δεν έχουμε οικογένεια, εμπορική εταιρεία έχουμε.
Πόσο καιρό προετοιμάζεστε για την παράσταση αυτή;
Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε ήδη από το Σεπτέμβρη. Είχαμε βέβαια δυσκολίες και κάποιες διακοπές με προβλήματα υγείας covid και non covid που μας καθυστέρησαν, συνολικά όμως ασχολούμαστε περίπου 5 μήνες.
Μίλησέ μας για τους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν στην παράσταση.
Στο Meta–Christmas Story συμμετέχουν ο Γιώργος Ξενικάκης και η Κοραλία Παλιεράκι. Ο Γιώργος αποτελεί τον πυλώνα του The Garage, αφού πέρα από το ότι είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος άνθρωπος με μεγάλη εμπειρία, με τον οποίο συνεργάζομαι πάρα πολλά χρόνια, είναι ο ουσιαστικός συνεργάτης του νέου χώρου αλλά και της ιδρυθείσας από το 2019 εταιρείας. Με την Κοραλία Παλιεράκι συνεργαστήκαμε πρώτη φορά στη Μήδεια και ένιωσα εξαιρετικά τυχερή για αυτό. Είναι από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να έχεις δίπλα σου για το ταλέντο, τη διαθεσιμότητά τους και την μεγάλη όρεξη για δουλειά και ειλικρινά εύχομαι να συνευρεθούμε σε πολλές ακόμη παραστάσεις!
Πότε θα γίνει η πρεμιέρα; Η παράσταση θα ταξιδέψει και σε άλλα μέρη του νησιού;
Η πρεμιέρα μας είναι προγραμματισμένη (covid επιτρέποντος) να γίνει στις 5 Μαρτίου 2022. Θα παίζουμε κάθε Σάββατο και Κυριακή μέχρι το Πάσχα και μετά θα συνεχίσουμε ανάλογα με την ανταπόκριση του κοινού. Σίγουρα θα ταξιδέψουμε, όπως πάντα, Ηράκλειο και Χανιά και αν είμαστε τυχεροί και σε άλλες πόλεις εντός και εκτός Κρήτης.
Τι άλλο θα δούμε από σένα και το The Garage; (άλλες παραστάσεις, σεμινάρια)
Αυτήν την περίοδο δουλεύουμε πυρετωδώς πάνω σε μια θεατρική έρευνα, για την οποία έχουμε επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού. Στην έρευνα συμμετέχουν η Κωνσταντίνα Γιασεμίδου, η Μαρία Κώτη και το μουσικό σχήμα Σκίουρο5 (Μιχάλης Αυλωνίτης, Μιχάλης Ζέγας, Χριστόφορος Πιτσιδήμος) και ελπίζουμε να καταφέρουμε να παρουσιάσουμε ένα μέρος της στο ευρύ κοινό. Επιπλέον ετοιμάζονται σεμινάρια θεάτρου και τραγουδιού για την άνοιξη, αλλά θα ανακοινωθούν μόνο αν οι συνθήκες (εν. την πανδημία) είναι κατάλληλες. Γενικότερα πιστεύω πως το βάρος όλο θα πέσει στην προετοιμασία της επόμενης χρονιάς, της οποίας ελπίζουμε οι συνθήκες να είναι καλύτερες.
Ποιες είναι οι προσδοκίες σου για το επόμενο διάστημα που έρχεται;
Σίγουρα, πρώτα απ’ όλα, προσδοκώ να αγκαλιάσει το θεατρικό κοινό την καινούρια μας παράσταση. Να επιστρέψει στις αίθουσες δίχως φόβο αλλά με χαρά. Στόχος μας, μάλιστα, παραμένει να κερδίσουμε και νέους θεατές, ώστε να διευρυνθεί ο κύκλος επαφής μας με την πόλη του Ρεθύμνου, αλλά και την Κρήτη γενικότερα.
Ταυτόχρονα, εύχομαι να επιστρέψει το ενδιαφέρον για τη θεατρική παιδεία, ενδιαφέρον που εξαιτίας της πανδημίας –είναι λογικό- έχει ατονήσει αισθητά.
Τι εύχεσαι για αυτόν τον χρόνο που μπήκε;
Έχω πάψει να εύχομαι, νομίζω. Ζούμε σε μια κυνική εποχή που έχει αλλάξει τα πάντα γύρω μας και που έχει προσβάλλει σαν ιός (για να είμαστε και επίκαιροι) την αισιόδοξη πλευρά του εαυτού μας. Εντούτοις, το πιο σημαντικό μάθημα που έχω πάρει από την οικογένεια και τους αγαπημένους δασκάλους μου στο τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ, είναι πως οι αλλαγές που επιθυμούμε, έρχονται από εμάς τους ίδιους. Για αυτό κι εγώ συνηθίζω ‘να πέφτω στο νερό και να κολυμπάω’, να δοκιμάζω νέους δρόμους και να μην εγκαταλείπω σχέδια και όνειρα, γνωρίζοντας καλά πως μόνο η προσωπική και ομαδική δουλειά (αλλά και η επιμονή) μπορούν να φέρουν τα αποτελέσματα που επιθυμούμε.
