Ένας μισοξεχασμένος δίσκος του 1979 γεμάτος με το πιάνο του Μίμη Πλέσσα, αλλά και το μπουζούκι του Στέλιου Ζαφειρίου.
Τα περισσότερα κομμάτια είναι η ορχηστρική εκδοχή τραγουδιών από τον δίσκο “Σταθμός Μηδέν” με τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Θέμη Ανδρεάδη από το 1974 που δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερα γνωστός (ένας τρυφερός δίσκος “παγιδευμένος” στη δίνη του μοδάτου πολιτικού μεταπολιτευτικού τραγουδιού).
Το κομμάτι που διάλεξα είναι το “Πες μου” που το 1977 θα δώσει το όνομα σε δίσκο της Βασιλικής Λαβίνα σε στίχους του Θάνου Σοφού (να είναι καλά ο Τακης που το βρήκε…).
Το τραγούδι ακούγεται με κλειστά τα φώτα, ακουστικά στο τέρμα, με θέα ένα βαρύ, συννεφιασμένο ουρανό…
Μουσικές Αναδρομές – Μανώλης Τζιλιβάκης
