….Κάποια χρόνια πριν, ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι από τη Ρόδο έφυγε για να κάνει τ’ όνειρο.
Είχε μεγαλώσει σε γκρεμούς κι αδιέξοδα και είχε φοβηθεί πολλά. Όμως, όταν έφτασε στο τμήμα μουσικών σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου δε φοβήθηκε: τόλμησε να δώσει ακρόαση για το βιολοντσέλο και να ζητήσει μια θέση ειδίκευσης στο όργανο ενώ ποτέ ως τότε δεν είχε κάνει μάθημα τσέλου στη ζωή της.
«Ποιος είναι ο δάσκαλος σου;» τη ρώτησε ο καθηγητής της τάξης βιολοντσέλου, για να την ακούσει να παραδέχεται ντροπαλά οτι δεν έχει δάσκαλο.
«Τι θα μας παίξεις;» τη ρώτησε ο καθηγητής, για να την ακούσει να παραδέχεται ότι προτιμά, αντί να παίξει κάποιες ασκήσεις που είχε ετοιμάσει, να παίξει Χατζιδάκι.
Και το κορίτσι έπαιξε «Το πέλαγο είναι βαθύ».
Και ο καθηγητής πήρε κι αυτός το τσέλο του και άρχισε να τη συνοδεύει. Ίσως γιατί του άρεσε το τραγούδι. Ή ίσως γιατί ήθελε να πει στο κορίτσι, στη γλώσσα των δοξαριών, ότι δεν είναι μόνο.
«Αν δείξω σε κάποιον τα χέρια σου θα γελάσει» σχολίασε μετά, «αλλά πώς βγάζεις αυτόν τον ήχο μ’ αυτά τα χέρια;!» «Κοιτάξτε να δείτε, και να μη με πάρετε στην ειδίκευση, εγώ τσέλο θα μάθω» είπε το μικρό περήφανο αγρίμι, μη γνωρίζοντας πως ο καθηγητής είχε ήδη αποφασίσει να ρισκάρει για αυτήν.Και το ρίσκο άξιζε. Και το κορίτσι σε λίγο καιρό, με αμείωτες προσπάθειες και των δυο, έβαζε σωστά τα χέρια στο όργανο.Έβαζε όμως μαζί κι εκείνο το ανεξήγητο συστατικό, εκείνο που είχε αναδυθεί από το βαθύ πέλαγο σ’ εκείνη την ακρόαση.
Να ήταν το νεανικό της πείσμα; Να ήταν το παιδικό της παράπονο; Να ήταν το ακλόνητο θάρρος της;
Κανείς μέχρι σήμερα δεν ξέρει, γιατί η μουσική είναι τέχνη των αοράτων. Αυτή η σπουδή άλλαξε τη ζωή του κοριτσιού.
Αρίστευσε στην ειδίκευση. Ταξίδεψε. Έπαιξε με το τσέλο αντισυμβατικές
μουσικές, ακολουθώντας και το παράδειγμα του δασκάλου της. Βρέθηκε στην Αθήνα να ηχογραφεί με το τσέλο νέους δίσκους των μουσικών της ηρώων.
Κι έγινε με τη σειρά της καθηγήτρια βιολοντσέλου. Όλα αυτά δε θα ‘χαν γίνει αν το κορίτσι δε δανειζόταν ένα βιολοντσέλο από το μουσικό σχολείο Ρόδου, τον καιρό που ήταν μαθήτρια.
Δε μπόρεσε εκεί να μάθει τσέλο αλλά εκεί έμαθε μουσική. ΚΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΩΖΕΙ.
Ο καθηγητής της, στις συζητήσεις μεταξύ συναδέλφων για ευτράπελα, μαργαριτάρια και απίστευτα που τους έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια εξετάσεων και ακροάσεων, συνηθίζει να θέτει το ρητορικό ερώτημα: «Αυτοδίδακτη τσελίστρια έχετε ξανακούσει;»
Κανείς. Ποτέ. Δέσποινα Σπανού, συγχαρητήρια για τον διορισμό σου στο μουσικό σχολείο
της Χίου.
Κι εσείς που μας διαβάζετε, γράψτε τα παιδιά σας στα μουσικά σχολεία
της χώρας. Ίσα που προλαβαίνετε τη φετινή προθεσμία.
Ο μόνος λόγος που δεν είναι ΟΛΑ τα σχολεία ΜΟΥΣΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ είναι οτι
κοστίζουν ακριβότερα. Ε λοιπόν, τόσο πρέπει να κοστίζουν τα σχολεία!
Τόσο κι άλλο τόσο!
