Η ζωή του όλη σε πορτοκαλί φόντο! Ο Κόνερ Φράνκαμπ ανοίγει την καρδιά του στο SDNA και μιλάει για… όλα. Τη ζωή πριν το μπάσκετ, το… πορτοκαλί μικρόβιο που τον ακολουθεί ως και σήμερα, τα όνειρα και τους στόχους του, ενώ αποκαλύπτει τον θαυμασμό του για τον Τζίμερ Φριντέτ!
Η μοίρα λένε πως καθορίζει την ζωή του κάθε ανθρώπου. Δείχνει τον δρόμο που θα ακολουθήσει κάποιος στην ζωή του. Μια συνάντηση που μπορεί να αποδειχθεί… μοιραία και καθοριστική. Σαν κι αυτή του Κόνερ Φράνκαμπ με μια πορτοκαλί μπάλα! Και όχι πολλά χρόνια μετά την γέννησή του, αλλά λίγο αφότου έκλεισε το πέμπτο έτος της ηλικίας του.
Τόσο χρειάστηκε ο άσος του Ρεθύμνου, που την φετινή σεζόν εντυπωσιάζει στα παρκέ της Basket League και αποτελεί το πιο… καυτό πρόσωπο στο ρόστερ των Κρητικών την φετινή σεζόν. Οι εμφανίσεις του άλλωστε δεν περνούν απαρατήρητες και ο θαυμασμός αντιπάλων αλλά και ανθρώπων του μπάσκετ είναι δεδομένος.
Όσο επιβλητικός όμως είναι εντός παρκέ, ο Αμερικανός γκαρντ των Κρητικών, άλλο τόσο χαμηλών τόνων και ήρεμος είναι έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Και σε αυτό έχουν παίξει ρόλο σημαντικοί παράγοντες, οι οποίοι «έπλασαν» τον χαρακτήρα του και διαμόρφωσαν τον παίκτη που μας.. συστήνεται εντός και εκτός παρκέ τους τελευταίους μήνες.
Ο 24χρονος γκαρντ της ομάδας του Βαγγέλη Ζιάγκου μίλησε στο SDNA σε μια συνέντευξη διαφορετική από τις συνηθισμένες. Μίλησε για τον άνθρωπο-πατέρα Κόνερ πίσω από τον παίκτη-θρύλο στο High School Φράνκαμπ και στέκεται σε μερικούς από τους πιο σημαντικούς σταθμούς της ζωής του. Το όνειρο του Κάνσας, ο θαυμασμός για τον Φριντέτ, η ζωή μακριά από τις ΗΠΑ, η ευθύνη ενός πατέρα. Όλα αυτά σε μια συνέντευξη-κατάθεση ψυχής από τον MVP του Ρεθύμνου.
Για τον Φράνκαμπ το μπάσκετ ήταν έρωτας κεραυνοβόλος και μπήκε ξαφνικά στη ζωή του. «Το θυμάμαι σαν χθες. Το πρώτο μου παιχνίδι ήταν σε ηλικία 5 ετών. Είχαν φτιάξει ένα αυτοσχέδιο καλάθι στο δωμάτιό μου και περνούσα πάρα πολλές ώρες εκεί. Θυμάμαι έπαιζα με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου αρκετές ώρες. Μέχρι τη στιγμή που έπαιξα το πρώτο μου παιχνίδι και ένιωσα υπέροχα», θυμάται αναφορικά με την πρώτη επαφή του με το μπάσκετ.
Από την πρώτη στιγμή η σχέση του με το άθλημα δεν ήταν.. απλή. Η αγάπη του για την πορτοκαλί μπάλα ήταν έντονη και όπως εξηγεί «αγαπούσα το μπάσκετ από μικρός. Δεν είχα στο μυαλό μου πως θα πρέπει να είμαι ανταγωνιστικός με τους γύρω μου. Απλώς υπήρχε η αγάπη για το άθλημα που το έκανε όμορφο. Παράλληλα προσπαθούσα να βελτιώνω το σουτ μου μέρα με τη μέρα και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος».
Στο πρώτο μου παιχνίδι σκόραρα 19 πόντους. Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή πως αυτό ήθελα να κάνω σε όλη τη ζωή μου
Ένα από τα παιχνίδια που δεν έχει ξεχάσει ως και σήμερα ήταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξε στην ζωή του. Όχι, φυσικά, σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά κόντρα σε φίλους του. «Έχω σε κασέτα το πρώτο μου παιχνίδι. Είχα σκοράρει 19 πόντους τότε. Ήμουν 5 ετών. Κάποιες φορές βλέπω το βίντεο και μου έρχονται θύμησες στο μυαλό και αναπολώ το πώς ξεκίνησα να παίζω και πού έφτασα με το πέρας των ετών».
Το άθλημα αυτό έμελλε να γίνει το…. πεπρωμένο, η ζωή και η καθημερινότητά του. Κάτι που ήθελε όλο και περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός. «Από την πρώτη στιγμή σκέφτηκα πως αυτό ήταν το άθλημα που ήθελα να ακολουθήσω. Αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Είχα αγάπη για το Κάνσας και όνειρό μου ήταν να βρεθώ στο Κολέγιο κάποια στιγμή. Δεν κατάφερα να το εκπληρώσω και να αγωνιστώ στο Κάνσας αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω παράπονο».
Ένας από τους παίκτες που ξεχώρισε ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν. Ο «Air» βρισκόταν στα καλύτερά του και ο Φράνκαμπ δεν έχανε ευκαιρία να παρακολουθεί τα παιχνίδια του. «Από μικρός λάτρευα τον Μάικλ Τζόρνταν. Είχα παρακολουθήσει δεκάδες παιχνίδια του και κάθε φορά είχε έναν μοναδικό τρόπο να κάνει απίστευτα πράγματα πάνω στο παρκέ. Ήταν τρομερός. Το συζητούσα με τον πατέρα μου και προσπαθούσα να πάρω πράγματα που έβλεπα από τον Τζόρνταν. Από μικρός μου άρεσε η δουλειά, μου άρεσε η προπόνηση και αυτό δεν αλλάζει ως και σήμερα».
Τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν για τον Φράνκαμπ από νεαρή ηλικία. Στα 15 του, στο High School έγινε θρύλος, καθώς πέτυχε 52 πόντους σε ένα παιχνίδι. Ο ντόρος γύρω από το όνομά του ήταν έντονος. Έτσι, η διαχείριση της δημοσιότητας, για τον νεαρό τότε, Φράνκαμπ ήταν το πρώτο μεγάλο στοίχημά του.
«Ήταν μια εντελώς διαφορετική κατάσταση για μένα. Ήμουν 14-15 ετών αν θυμάμαι καλά και τότε είχα στρέψει πολλά βλέμματα πάνω μου. Για ένα νέο παιδί είναι πολύ διαφορετική όλη αυτή η κατάσταση, το να έχεις τραβήξει την προσοχή του κόσμου και των Media. Προσπάθησα να μείνω ψύχραιμος και να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Σε αυτό με βοήθησαν οι γονείς μου. Έκαναν πραγματικά σπουδαία δουλειά! Ήταν δύσκολο κομμάτι, αλλά πραγματικά το απόλαυσα», εξήγησε χαρακτηριστικά.
Την περίοδο εκείνη είχε φτάσει ακόμα και στο σημείο να χαρακτηριστεί ως «ο Τζίμερ Φριντέτ του High School». Βλέπετε τότε ο Φριντέτ μεσουρανούσε στο NCAA και ήταν ένα από τα πιο… καυτά ονόματα στις ΗΠΑ. Ο σεβασμός του Φράνκαμπ προς τον νυν άσο του Παναθηναϊκού ήταν -και παραμένει- τεράστιος. «Στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με το Ρέθυμνο δεν καταφέραμε να μιλήσουμε. Εκείνος δεν είχε παίξει σε εκείνο το ματς. Είχαμε όμως επαφές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όταν και αγωνιστήκαμε στο Summer League. Εκείνος για τους Ουόριορς και εγώ για τους Λέικερς. Ήμουν μεγάλος θαυμαστής του στο Κολέγιο. Τον παρακολουθούσα και απολάμβανα τον τρόπο με τον οποίο έστελνε την μπάλα στο καλάθι. Ήταν από τα πιο καυτά ονόματα του NCAA. Τον έβλεπες σε κάθε Μέσο. Είναι σπουδαίος all around player και έκανε σπουδαία καριέρα».
Θα ήθελα να μοιάσω σε Νας-Κάρι, τρομερός και ξεχωριστός τύπος ο Βαν Βλιτ
Οι παίκτες που «σημάδεψαν» τον άσο του Ρεθύμνου, όμως, ήταν δύο. Ο Στιβ Νας και ο Στεφ Κάρι. Παίκτες τους οποίους θαυμάζει ως και σήμερα. «Το στυλ του Φριντέτ μου άρεσε, αλλά πιο πολύ μου άρεσε ο Στιβ Νας και ο Στεφ Κάρι. Ο Νας είχε τον έλεγχο του αγώνα και το έκανε με μαεστρία. Ήταν ένας… στρατηγός πάνω στο παρκέ. Ο Κάρι έχει τρομερή ικανότητα και στο σουτ και στην πάσα. Και οι δύο είναι εκ των κορυφαίων γκαρντ παγκοσμίως».
Στο High School ήταν ένας θρύλος, όμως στο NCAA και παρά τις προσδοκίες που υπήρχαν προς το πρόσωπό του, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν άπαντες. Παρ’ όλα αυτά, ο Φράνκαμπ δεν μετάνιωσε στιγμή για τις επιλογές του. «Τα πράγματα δεν πήγαν καλά στο Κολέγιο, αλλά δεν κρατάω κακία. Αντιθέτως, έζησα πολλές όμορφες στιγμές. Έπαιξα για δύο θρυλικούς προπονητές, όπως ο κόουτς Σερφ και ο κόουτς Μάρσαλ, που δεν είχαν πολλοί παίκτες το προνόμιο να αγωνιστούν για εκείνους. Έχω κρατήσει επαφές από το Wichita State τόσο με τον Ρον Μπέικερ, όσο και με τον Φρεντ Βαν Βλιτ. Για τον Ρον ξέρω πως είναι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και αγωνίζεται για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Ο Φρεντ έκανε εξαιρετική δουλειά με τους Ράπτορς πέρυσι και φέτος έχει ανεβάσει τις μετοχές του. Και οι δύο είναι σπουδαίοι τύποι και σπουδαίες προσωπικότητες. Είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτούς».
Στα χρόνια στο Wichita State έζησε από κοντά τον Φρεντ Βαν Βλιτ. Οι δυο τους «έφτιαξαν» μια δυνατή φιλία, η οποία κρατάει ως και σήμερα. Ο άσος των Κρητικών γνωρίζει από πολλές πλευρές τον γκαρντ των Ράπτορς και μόνο καλά λόγια είχε να πει για τον άνθρωπο πίσω από τον παίκτη-σταρ.
«Είναι αρκετά διασκεδαστικός. Είναι πολύ καλός τύπος. Έχει την φήμη του ήσυχου ανθρώπου -και όχι άδικα- αλλά είναι πραγματικά εξαιρετικός και κάνει αστεία. Μπορείς να του μιλήσεις για τα πάντα, είναι τρομερός στην παρέα. Τις μέρες που κατέκτησε το πρωτάθλημα του έστειλα ένα μήνυμα πως ήμουν πολύ περήφανος και χαρούμενος για εκείνον και πως έφτασε στην κορυφή με τη δουλειά του. Ήταν τρομερό πως κατέκτησε τον τίτλο».
Δεν ήταν δύσκολο να φύγω από τις ΗΠΑ, αγαπώ τα πάντα στο Ρέθυμνο
Το τέλος της Κολεγιακής πορείας του τον βρίσκει εκτός NBA Dtaft. Βλέπετε, το 2018 το όνομά του δεν βρέθηκε ανάμεσα στα 60 της διαδικασίας. Κάτι που σε καμία στιγμή δεν τον απογοήτευσε, Τουναντίον. Τόνωσε την ψυχολογία του για να ακολουθήσει καριέρα επαγγελματία. «Ήταν δύσκολη απόφαση, αλλά όχι τόσο πολύ. Ήξερα τι παίκτης είμαι και πού μπορώ να φτάσω, ποιο είναι το επίπεδό μου αγωνιστικά. Ήξερα πως αν έκανα μια καλή σεζόν στο εξωτερικό θα έφτιαχνα την αυτοπεποίθηση και την καριέρα μου ταυτόχρονα. Έτσι άρχισα να δουλεύω σκληρά για να είμαι έτοιμος για την πρώτη σεζόν μου ως επαγγελματίας».
Πρώτος σταθμός του… ταξιδιού του ήταν η Βουλγαρία και πιο συγκεκριμένα η Μπερόε. Από το πέρασμά του θυμάται πως «η Βουλγαρία δεν είναι και το πιο συνηθισμένο μέρος για να αρχίσεις την καριέρα σου. Κάθε άλλο. Είναι μια μικρή χώρα που οι περισσότεροι ίσως και να μην ξέρουν πως έχει πρωτάθλημα μπάσκετ. Εκεί όμως πήρα μια σπουδαία ευκαιρία για να δείξω τι μπορώ να κάνω. Ένιωσα πως ήταν μια πολύ καλή επιλογή για να αρχίσω την καριέρα μου. Έκανα καλές εμφανίσεις και στη συνέχεια ήρθε η μεταγραφή στο Ρέθυμνο, Βέβαια, σε εκείνο το ταξίδι είχα στο πλευρό μου και την οικογένειά μου. Η γυναίκα μου και η κόρη μου ήταν δίπλα μου από την πρώτη στιγμή και αυτό έκανε πιο εύκολη την επιλογή μου».
Η συνέχεια τον βρίσκει στη χώρα μας. Το Ρέθυμνο ήταν η ομάδα που τον… σύστησε στην ελληνική πραγματικότητα, με τον εκρηκτικό γκαρντ να έχει μόνο καλά λόγια να πει για την παρουσία του τόσο στην πόλη, όσο και στην ομάδα. «Μπορώ να πω με σιγουριά πως αγαπώ τα πάντα στο Ρέθυμνο. Είναι μια μικρή πόλη που μπορείς να την εξερευνήσεις γρήγορα. Έχω φτιάξει κάποιες πολύ καλές φιλίες εδώ και η ομάδα με πιστεύει. Επιπλέον, ο καιρός είναι πάρα πολύ καλός στην πόλη και κάθε φορά που ξυπνάω βλέπω θάλασσα και αυτό με κάνει ακόμα πιο χαρούμενο. Είναι μια σπουδαία εμπειρία μέχρι στιγμής η παρουσία μου στο Ρέθυμνο και χωρίς αμφιβολία την απολαμβάνω».
Το να είσαι πατέρας είναι η απόλυτη ευτυχία
Υπάρχουν, όμως και κάποια πράγματα τα οποία είναι πιο πάνω από την αγάπη για το μπάσκετ. Η δημιουργία της δικής του οικογένειας ήταν ίσως το μεγαλύτερο… τρόπαιο που έχει. Κι όλα αυτά σε μικρή ηλικία. «Όλα στη ζωή μου έγιναν αρκετά γρήγορα. Πήρα πτυχίο στα 20 και οι εμπειρίες που αποκόμισα με βοήθησαν πάρα πολύ. Έγινα πατέρας και αυτό με ωρίμασε σημαντικά σε όλα τα επίπεδα. Δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως. Το να βλέπω το παιδί μου να μεγαλώνει και εγώ να είμαι ο πατέρας του είναι το πιο σπουδαίο. Το να είσαι γονέας είναι η απόλυτη ευτυχία».
Η σημασία της οικογένειάς του στη ζωή του είναι τεράστια. Κάθε κουβέντα για την σύζυγο και την κόρη του τον κάνει να… φωτίζει από ευτυχία. «Η οικογένειά μου δεν έχει απλώς μεγάλη σημασία για μένα, είναι τα πάντα για μένα! Έκαναν ένα μεγάλο βήμα για χάρη μου και ήρθαν στην Βουλγαρία, για να μείνουν μαζί μου και τώρα είναι μαζί μου στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο χαρούμενος είμαι που έχω αυτά τα άτομα στη ζωή μου. Θα ήταν δύσκολο αν δεν ήμουν πατέρας ή αν δεν είχα τη σύζυγό μου στο πλευρό μου».
