Γράφει ο Δρ. Ηλίας Κοπανάκης
Τα τελευταία χρόνια η ανθρωπότητα και μέσα σ’ αυτήν και οι Έλληνες βιώνουμε μια νέα πραγματικότητα. Αυτή την πραγματικότητα συνθέτουν ένα πλήθος από γεγονότα και συνθήκες της καθημερινότητας. Από αυτά άλλα υπήρξαν περιστασιακά στο παρελθόν μεμονωμένα, κι άλλα είναι πρωτοφανέρωτα, ενώ έχουν κάνει την εμφάνισή τους και νεοφανείς ερμηνείες των νομοθεσιών και των συνταγμάτων. Όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα φονικό για την ψυχή και το σώμα του ανθρώπου κοκτέιλ.
Συστατικά αυτού είναι ο τρόπος προβολής και η απαράδεκτη, αντισυνταγματική και απάνθρωπη διαχείριση μιας ίωσης χαμηλής θνητότητας όπως είναι ο κορωναϊός, η κατάρρευση των εργατικών δικαιωμάτων με νέα νομοθετήματα, η ανάπτυξη νέων δυνατοτήτων στις πολεμικές μηχανές των ισχυρών κρατών, η μαζική μετακίνηση ασιατικών και αφρικανικών πληθυσμών κυρίως προς την Ευρώπη, η κατάρρευση του ευρωπαϊκού κεκτημένου με την ηγεμονική θέση που πλέον ανενδοίαστα κατέχει και προβάλλει η Γερμανία, η χρήση και η ερμηνεία της επιστήμης και της έρευνας, και ειδικότερα της γενετικής και της ηθικής αυτής, κατά το δοκούν από τις πολιτικές εξουσίες χωρίς ιδιαίτερη αντίδραση από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, η αλόγιστη χρήση των φυσικών πηγών και ο εν τοις πράγμασι χλευασμός προς το φυσικό περιβάλλον.
Όλα αυτά μας δηλώνουν με εμφατικό τρόπο ένα πράγμα. Το καλωσόρισμα μιας νέας βαρβαρότητας, ισάξιας αν όχι ανώτερης της χιτλερικής, η οποία προκειμένου να πετύχει τους οικονομικούς και όχι μόνο στόχους της, δε διστάζει να χρησιμοποιεί κατά την κρίση της και εκτίμησή της θεσμούς, εξουσίες, στρατούς, μέσα ενημέρωσης και μια μεταλλαγμένη επιστημοσύνη.
Την ώρα που συνεχίζονται ασταμάτητα οι μαζικοί θάνατοι λόγω των εμβολίων και των παρενεργειών που αυτά προκαλούν, κανείς δεν βλέπει στα προβαλλόμενα ΜΜΕ ούτε ελεύθερες φωνές επιστημόνων, ούτε ελευθερία έκφρασης των πολιτών, ούτε πλουραλισμό στην αρθρογραφία. Αντίθετα η φίμωση είναι πρωτόγνωρη, ο εκφοβισμός απροκάλυπτος και η μετατροπή του συντάγματος σε κουρελόχαρτο συντονισμένη και ταχεία.
Αλήθεια ποια ζυγαριά θα ζυγίσει το βάρος της παράνοιας μνημονίων όπως αυτό του τούρκου Ερντογάν με μια ομάδα Λίβυων αξιωματούχων, όντας εθνικιστής, και ποια της εκάστοτε κυβερνητικής απόφασης για καραντίνα, για μείωση των υγειονομικών στο εθνικό σύστημα υγείας, για μείωση των πυροσβεστικών υπαλλήλων, για απουσία νησιωτικής πολιτικής, για τον υδροκεφαλισμό του κράτους μας. Ποια δικαστήρια θα αποφανθούν για την κατάργηση του ιπποκράτειου όρκου, για την ρίψη στην πυρά της χάρτας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την καταπάτηση των δικαιωμάτων του πολίτη από τις κυβερνήσεις. Ποιος πολιτικός ή ποιο ραδιοτηλεοπτικό ή έντυπο μέσο θα μας εξηγήσει ή θα λογοδοτήσει για τις ενέργειές του όταν η δικαιοσύνη είναι αυτή που είναι. Ποιο πανεπιστήμιο θα βροντοφωνάξει για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δικαίωμα στην αλήθεια της επιστήμης, της κατοχυρωμένης γνώσης, της ασφάλειας της πληροφόρησης, της ελευθερίας της έκφρασης και της έρευνας, την δημοκρατική λειτουργία των ερευνητικών κέντρων όταν η κάνουλα και η κίνηση των χρημάτων για έρευνα θυμίζει τις κατευθυνόμενες από τα γιγαντιαία τουριστικά γραφεία τουριστικές ροές.
Το συμπέρασμα συνολικά όπως αυτό διαγράφεται ολοένα και πιο καθαρά είναι εκείνο που πριν χρόνια ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης είχε πει πολύ εύστοχα: «Στην νέα τάξη πραγμάτων, μη ξεχνάτε ότι τα πράγματα θα είμαστε εμείς».
Ο άνθρωπος είναι το αντικείμενο πλέον της εκμετάλλευσης. Ο άνθρωπος είναι πλέον το πρόβλημα. Ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος, ο ελεύθερα ενεργών πολίτης. Ένας τέτοιος πολίτης προφανώς και ποτέ δε θα δεχτεί ούτε την κατοχύρωση μιας υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, ούτε θα εισαγάγει στο σώμα του ένα εμβόλιο (mRNA) το οποίο είναι σε πειραματικό στάδιο χωρίς έγκριση και χωρίς κανείς να εγγυάται την ασφάλεια ούτε την αποτελεσματικότητά του. Μάλιστα ο ίδιος ο εφευρέτης αυτού του τύπου εμβολίων, Ρόμπερτ Μαλόουν, κατηγόρησε την κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι δεν είναι διαφανής σχετικά με τους κινδύνους των εμβολίων αυτών στους νέους ανθρώπους και δήλωσε ότι δεν πρέπει οι νεαροί ενήλικες να ωθούνται σε εμβολιασμό καθώς δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για τους κινδύνους (Εφημερίδα Τα Νέα, 26/6/2021).
Η πολιτική στη χώρα μας έχει χάσει κάθε επαφή με τις ανάγκες του πολίτη, έχει χάσει κάθε σχεδιασμό για εθνική ανασυγκρότηση, φαίνεται να κινείται στα τυφλά και χωρίς πρόγραμμα στη διαχείριση του πρωτογενή τομέα που καταρρέει, λες κι αυτός δεν υπάρχει για τους καρεκλοκένταυρους των Αθηνών.
Το τέλος των αστικών κρατών όπως τα γνωρίζαμε δεν έρχεται οσονούπω, είναι εδώ και ήδη έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό. Η ελίτ των εξουσιών την αλλαγή αυτή την έχει χρόνια τώρα αποδεχτεί. Μένει το αφεντικό της ιστορίας και εκείνος που έχει την υψηλή κυριότητα των γεγονότων, οι λαοί δηλαδή να πούνε την τελευταία τους λέξη. Αυτή δεν έχει ειπωθεί ακόμα. Και κατά πως φαίνεται αυτή θα είναι αντιδιαμετρικά αντίθετη προς την κυρίαρχη και προειλημμένη εδώ και καιρό επιλογή των εξουσιαστών. Ως εκ τούτου το νέο θα γεννηθεί με ωδίνες και αίμα, δίχως άλλο. Η κυριαρχία και η εξουσία είναι πολύ γλυκές για να τις αφήσουν με την θέλησή και την συναίνεσή τους. Απλά έπαιξαν και έχασαν γιατί ζήτησαν κάτι αδύνατο από την ανθρωπότητα. Να παραδώσει αμαχητί την ελευθερία της.
Ο νέος μεσαίωνας είναι εδώ και μας κρούει την θύρα. Θα του ανοίξουμε ή θα του ρίξουμε το καυτό λάδι της εξόντωσης από την καταχύστρα του πύργου του πολιτισμού; Είναι καιρός ο καθένας και η καθεμία να αναλάβουν τις ευθύνες που έχουν απέναντι στο γεγονός της ύπαρξής τους και απέναντι στις ερχόμενες γενεές.
Ο «Μακάβριος Χορός» είναι πίνακας ζωγραφικής από τον Γότθο Μπερντ Νότκε (τέλος 15ου αιώνα)
