Ο Πετγουάκης αφού μετά από τόσα χρόνια είναι και νιώθει πλέον Κρητικός, Μπρεντ Πέτγουεϊ, έχει αναλάβει την προπόνηση των μικρών παιδιών της Ακαδημίας μας και μίλησε στο επίσημο σάιτ της Aκαδημίας για αυτή τη νέα πρόκληση, για το πως έγινε η συμφωνία να γίνει προπονητής σε τμήμα υποδομών αλλά και αν το μέλλον του είναι στην προπονητική.
– Πώς και αποφάσισες να ασχοληθείς με παιδιά;
«H αλήθεια είναι ότι δουλεύω με παιδιά από μικρή ηλικία και συγκεκριμένα από όταν πήγαινα στο λύκειο. Η μητέρα μου είναι δασκάλα και ήταν πάντα στο σχολείο και όταν ήμουν σε μεγάλη ηλικία δίδασκε μικρά παιδιά και ήμουν και γω πάντα εκεί. Είδαν ότι τα πήγαινα καλά με τα μικρά παιδιά και ο προπονητής του λυκείου με ρώτησε αν θα ήθελα να τον βοηθήσω και για μένα η αλήθεια είναι ότι ήταν μια εύκολη απόφαση. Απο τα 16 μου χρόνια είμαι στο ίδιο ύψος που είμαι και τώρα και τα παιδιά με έβλεπαν σαν να είμαι γίγαντας( γέλια), οπότε ήταν πάντα εύκολο για μένα να δουλεύω με παιδιά και σε αυτό έπαιξε ρόλο ότι στην οικογένεια μου έχω πολλά μικρά ανίψια που έρχονται σπίτι μου και έχω εξοικειωθεί μαζί τους».
– Ποιες οι διαφορές του να δουλεύεις με παιδιά από ό,τι με ενήλικες;
«Είναι μεγάλες οι διαφορές, με τα μικρά παιδιά πρέπει να έχεις περισσότερη υπομονή από ότι με τους μεγάλους. Πρέπει να μιλάς ήρεμα και ακόμη αν χρειαστεί να επαναλάβεις κάτι συνεχόμενες φορές το ίδιο πράγμα, ενώ με τους ενήλικες μπορείς να είσαι πιο ευθύς και να έχεις και περισσότερες απαιτήσεις. Είναι σίγουρα
δύσκολο αλλά το απολαμβάνω γιατί στο τέλος της ημέρας ή της χρονιάς όταν τους βλέπεις και έχουν βελτιωθεί αμέσως χαίρεσαι μαζί τους και η ικανοποίηση που νιώθεις είναι κάτι το ξεχωριστό».
– Πώς και ήρθες στην ομάδα της Ακαδημίας;
«Είναι αστεία ιστορία είναι η αλήθεια, έκανα προπόνηση με τα παιδιά στο εργασιακό και ήταν πολλοί άνθρωποι της Ακαδημίας εκεί και μου πρότειναν να τους βοηθήσω και να προπονώ τα μικρά παιδιά. Έτσι λοιπόν ξαφνικά επετεύχθη η συμφωνία, κυριολεκτικά από το πουθενά γιατί όπως τους εξήγηση θέλω να κάνω πράγματα για να βοηθήσω την κοινωνία και για μένα το να είσαι προπονητής σε μικρά παιδιά είναι από τα πρώτα πράγματα που μπορείς να κάνεις και γι’ αυτό είμαι χαρούμενος που το κάνω».
– Είσαι ένας παίκτης με μεγάλη καριέρα και έχεις αγωνιστεί και σε τελικό Euroleague, τι είναι αυτό που θεωρείς ότι ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας σου;
«Πάντα έχω την ίδια απάντηση είτε μιλάω σε μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα είτε στην Αμερική, η απάντηση είναι απλή και θα πω το Ρέθυμνο. Τα καλύτερα μου χρόνια τα πέρασα εκεί γιατί έμαθα πολλούς κανόνες του Ευρωπαϊκού μπάσκετ που δεν ήξερα απο τον coach Κουφό. Επιπλέον είχαμε μια απίστευτη χημεία όλοι οι παίκτες μεταξύ μας, βγαίναμε μαζί όλη την ώρα, πριν απο τις προπονήσεις και μετά πηγαίναμε για φαγητό και καφέ όλη την ώρα και ήμασταν όλοι μαζί. Ήταν κάτι που δεν το είχα δει ξανά πουθενά να υπάρχει τέτοιο οικογενειακό κλίμα και αυτό θεωρώ ήταν το μυστικό που έκανε εκείνη την ομάδα τόσο πετυχημένη. Σε δύο χρόνια στην έδρα μας είχαμε χάσει μόνο από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό και είχαμε καταφέρει να τερματίσουμε και στην 3η θέση, ενώ είχαμε το μικρότερο μπάτζετ σε σχέση με τις άλλες ομάδες. Ήταν τα καλύτερα μου χρόνια εδώ και έπαιξε και μεγάλο ρόλο και η πόλη με τον κόσμο που είναι τό εκδηλωτικός και τόσο φιλόξενος και σε κάνει να νιώθεις σαν το σπίτι σου».
– Ο Μπρεντ Πέτγουεϊ αυτή την χρονική περίοδο θα μπορούσε να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Α1;
«Αυτή την στιγμή είναι δύσκολο και δεν νομίζω και εγώ να ήθελα να αγωνιστώ σε τόσο υψηλό επίπεδο. Το σώμα μου μετά από τόσους τραυματισμούς και τόσα χρόνια που έπαιζα σε υψηλό επίπεδο δεν νομίζω να αντέχει. Απο τα 14 μου χρόνια ταξιδεύω συνεχώς από όταν έπαιζα στην Αμερική, υπήρχε και η πίεση από μικρή ηλικία με την υποτροφία για να πας σε ένα καλό πανεπιστήμιο και αυτομάτως είχαμε στο μυαλό μας τη νίκη και μόνο αυτή, οπότε είμαι πολύ χορτασμένος με το μπάσκετ. Στην Α2 ίσως να μπορούσα πιο εύκολα σε μια μικρομεσαία ομάδα να αγωνιστώ απλά δεν το έχω στο μυαλό καν σαν ιδέα και τώρα απολαμβάνω τον χρόνο μου στην Ακαδημία».
– Μετά από τόσα χρόνια στο Ρέθυμνο, νιώθεις πλέον Κρητικός;
«Σίγουρα νιώθω πλέον Κρητικός, πηγαίνω και στα χωριά αρκετά συχνά μαζί με την σύντροφό μου και μου φέρονται και πολύ καλά και μου συμπεριφέρονται σαν να
είμαι Κρητικός. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να αφήσω περισσότερο μούσι (γέλια), αν μπορούσα να αφήσω και να έπινα περισσότερο ρακί όλα θα ήταν τέλεια».
– Θεωρείς ότι το μέλλον σου είναι στην προπονητική;
«Αυτός είναι ο στόχος μου πλέον και ελπίζω κάποια στιγμή και το Ρέθυμνο είτε γενικά κάποια άλλη πόλη της Κρήτης να έχει ομάδα σε υψηλό επαγγελματικό επίπεδο και να πάω εκεί γιατί δεν θέλω να φύγω με τίποτα από εδώ. Είμαι μεγάλος θαυμαστής της Κρητικής κουζίνας και του καλού φαγητού, άσε που όπου και να πας στην Κρήτη σε κερνάνε με το παραπάνω οπότε θέλω μόνο Κρήτη».
