Ο Γιώργος Καρελιάς γράφει για τον μεγάλο χαμένο από όσα συνέβησαν στον φετινό εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου.
Υπάρχει ένα μεγάλος χαμένος από όσα έγιναν κατά τον εφετινό εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου: ο τσαμπουκάς της αυταρχικής εξουσίας, όπως τον εξέφρασε ο πολιτικός που πριν από μερικά χρόνια τον είχε καταγγείλει, ο (αδέξιος δεξιός, πλέον) Μιχάλης Χρυσοχοίδης. Ο τσαμπουκάς αυτός, ανόητος και αχρείαστος, όπως αποτυπώθηκε στη γενική απαγόρευση συναθροίσεων άνω των τεσσάρων ατόμων, δεν ήταν δυνατό να περάσει. Και ευτυχώς που ο πρωθυπουργός κατάλαβε, την τελευταία στιγμή, τι θα πάθαινε αν οι πραίτορες του Χρυσοχοίδη συνελάμβαναν βουλευτές, που θα «παρανομούσαν». Αυτό, λοιπόν, είναι το πρώτο συμπέρασμα από τη χτεσινή ημέρα. Η χρεοκοπία της μεθόδου του τσαμπουκά.
Συμπέρασμα δεύτερο: σε αντίθεση με την θηριώδη κυβερνητική προπαγάνδα, η αντιπολίτευση στο σύνολό της συμπεριφέρθηκε υπεύθυνα. Κανένα κόμμα δεν εξήγγειλε ότι θα οργανώσει ή θα μετάσχει σε μαζική εκδήλωση, που θα έθετε σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Ακόμα και το ΚΚΕ, που δεν θα δεχόταν ποτέ να μην τιμήσει την Πρωτομαγιά και το Πολυτεχνείο, οργάνωσε ένα υποδειγματικό χάπενινγκ. Αντίθετα, προκαλούν θλίψη και οργή οι εικόνες χιλιάδων αστυνομικών, παρατεταγμένων ή μη και σε απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλον, με μόνο στόχο να αποτρέψουν μια ακίνδυνη εκδήλωση εκατό μελών του ΚΚΕ και δέκα μελών του ΜΕΡΑ 25. Ποιοι μετέδωσαν περισσότερο τον ιό, αν ήταν φορείς; Οσοι έδωσαν τέτοιες εντολές είναι ανεύθυνοι. Η υπερβολική επίδειξη πυγμής και η άσκηση υπέρμετρης βίας είναι δείγμα πολιτικής αδυναμίας.
Συμπέρασμα τρίτο: Το Πολυτεχνείο ήταν υπόθεση της ευρείας Αριστεράς: από το ΠΑΣΟΚ και πέρα. Η ευρεία Δεξιά είτε το πολέμησε ιδεολογικά(οι ακροδεξιοί ή της ΝΔ αμφισβητούσαν μέχρι πρόσφατα ακόμα και τους νεκρούς του) είτε το αγνόησε. Χρειάστηκε να περάσουν 30 χρόνια μέχρι που να οργανώσει τιμητική εκδήλωση(2003,επί Κώστα Καραμανλή). Και χρειάστηκε να περάσουν άλλα 17(συνολικά 46) μέχρι που ο σημερινός αρχηγός της να διεκδικήσει την συμμετοχή και δεξιών στην εξέγερση και να πάει να καταθέσει στεφάνι. Εστω κι έτσι, έστω κι αν τα γεγονότα δεν συμφωνούν, είναι θετικό ότι ο σημερινός αρχηγός της Δεξιάς υποτάσσεται στον πανίσχυρο συμβολισμό που εκπέμπει η επέτειος.
Είναι αυτός ο συμβολισμός- αντίσταση στον αυταρχισμό- που δεν έλαβε υπόψη του εξαρχής ο κ. Μητσοτάκης, όταν επέτρεπε στον κ. Χρυσοχοίδη να εκδίδει ανόητες αστυνομικές αποφάσεις πέραν των ορίων. Και ο αδέξιος δεξιός κ. Χρυσοχοίδης, όταν είδε ότι ρεζιλεύτηκε το πρωί, επιχείρησε να πάρει τη ρεβάνς το απόγευμα διατάσσοντας τα ΜΑΤ να κάνουν επίδειξη πυγμής με γιουρούσια. Αδικος κόπος. Το παιχνίδι χάθηκε. Ο τσαμπουκάς του δεν πέρασε. Και δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο. Δεν μπορεί να κηρύξει στρατιωτικό νόμο.
Κάποια στιγμή η πανδημία θα τελειώσει. Και τότε, όταν οι διαδηλώσεις δεν θα απαγορεύονται ούτε θα γίνονται με 100 άτομα, τα πράγματα θα ζορίσουν. Αν ο κ. Μητσοτάκης επιλέξει να τις αντιμετωπίσει με τον χρυσοχοίδειο τσαμπουκά, θα έχει κακά ξεμπερδέματα. Οσες αστυνομικές απαγορεύσεις κι αν εκδώσει.
Όπως έχει γράψει ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρι Μίλερ, «ό,τι χρειάζεται βία για να διατηρηθεί είναι καταδικασμένο».
