Με έβγαλε ο δρόμος της ζωής σε μια παραλία, νότια στην Κρήτη. Πάντα οι ήσυχες παραλίες, με εντυπωσίαζαν, με γοήτευαν, τις αγαπούσα.
Ψιλό χαλίκι κατά μήκος της και βράχια άγρια και εντυπωσιακά κλείνουν ένα μικρό κολπάκι, με πρασινογάλαζα νερά και εντυπωσιακό βυθό.
Παράδεισος.
Στην αρχή της παραλίας, ανάμεσα σε αλμυρίκια, θάμνους και άγρια λουλούδια, υπάρχει ένα μικρό μαγαζί με ανθρώπους χαμογελαστούς και πρόθυμους να σε εξυπηρετήσουν.
Με χαλαρή έθνικ μουσική, τον πρωινό καφέ στο χέρι και τη θέα της παραλίας από το πέτρινο κάθισμα που κάθεσαι, πώς να μην ξεκινήσει καλά η μέρα σου;
Το μαγικό με αυτό το μέρος είναι πως μπορείς εύκολα να βρεις μια ‘θέση’, ανάλογα με τη διάθεση σου.
Θες να μείνεις μόνος με τις σκέψεις ή το βιβλίο σου; Βρίσκεις μια ωραία σκιά στα βράχια της αμμουδιάς ή κάτω από τα αλμυρίκια του μαγαζιού και χαλαρώνεις χωρίς τύψεις και ενοχές.
Θες να γνωρίσεις κόσμο; Οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντάς εκεί, είναι ανοιχτοί σε συζητήσεις, σε ανθρώπους, σε σκέψεις.
Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, άνθρωποι με διάφορα μορφωτικά επίπεδα, άνθρωποι που έχουν τελειώσει με άριστα το σχολείο της ζωής και είναι πάντα πρόθυμοι να μοιραστούν τις γνώσεις τους με σένα.
Γιατί έτσι συμβαίνει πάντα. Όταν ανακαλύπτεις την φιλοσοφία και τα μαθήματα της ζωής, δεν τα κρατάς για τον εαυτό σου, αλλά τα χαρίζεις απλόχερα σε όποιον περαστικό συναντήσεις και θέλει να ακούσει.
Άνθρωποι που έχουν απορρίψει το κοινωνικό μοτίβο: σπίτι- δουλειά- δουλειά- σπίτι, αλλά προσπαθούν να κάνουν και να πορευτούν με αυτό που τους αρέσει και αγαπάνε, χωρίς να βγάζουν πολλά χρήματα, γιατί δεν τους ενδιαφέρουν τα πολλά χρήματα. Θέλουν μόνο τόσα όσα χρειάζονται για να έχουν ένα πιάτο φαγητό και τα απαραίτητα.
Άκουσα πολλές ιστορίες κάτω από εκείνα τα αλμυρίκια, έμαθα πολλά για την πορεία της ζωής των ανθρώπων γύρω μου. Ανάμεσα σε ποτηράκια ρακί και συνεχόμενα ‘στην υγειά μας’, γίνανε οι πιο μεγάλες αποκαλύψεις. Αποκαλύψεις καρδιάς, καταθέσεις ψυχής.
Γιατί έτσι συμβαίνει όταν παύουν να σε απασχολούν τα κοινωνικά στερεότυπα, το τι θα σκεφτεί ο ένας και ο άλλος.
Απλώνουν τα χέρια και αγκαλιάζουν καλόκαρδα τους ανθρώπους γύρω τους, μένουν σε σκηνές και σου προσφέρουν ότι έχουν στο ‘φτωχικό’ τους, με αντάλλαγμα την ζεστή σου ματιά και τα ανοιχτά σου αυτιά: για να ακούς. Γιατί εκείνοι οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να ακούγονται, ίσως γιατί πολλοί τους θεωρούν ανθρώπους του περιθωρίου, πως δεν συμβαδίζουν με τους κοινωνικούς κανόνες και άρα δεν αξίζουν την παρατήρηση και την προσοχή σου.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι σπουδαιότεροι άνθρωποι που μπορείς να γνωρίσεις ποτέ.
Κι αυτό θα το ανακαλύψεις αν μείνεις μερικές μέρες και τους παρατηρήσεις.
Θα τους δεις να σηκώνονται αγουροξυπνημένοι μετά από έναν ύπνο ήρεμο και βαθύ στην αμμουδιά ή στη σκηνή, και χαμογελαστοί να πίνουν τον καφέ τους πάνω στα βράχια κοιτώντας την θάλασσα. Και μόλις περάσει η ώρα, θα ξεκινήσουν την καθημερινότητα τους. Που είναι τελείως διαφορετική για τον καθένα. Άλλος θα βγάλει τα υλικά και θα φτιάξει κοσμήματα, άλλος θα πιάσει τα βουνά για να μαζέψει βότανα, άλλος θα πάρει τα εργαλεία του και θα τραβήξει στα χωράφια.
Και όταν τελειώσει η μέρα, θα τους δεις όλους μαζεμένους στην παραλία, να κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα, τα χρώματα του ουρανού και τα φωτεινά αστέρια που φωτίζουν την σκοτεινή νύχτα.
Αν θέλεις να μπεις μέσα στην παρέα τους, πάντα υπάρχει μια θέση για σένα, και τότε οι νυχτερινές ώρες αποκτάνε ενδιαφέρον, γιατί ο καθένας έχει να διηγηθεί κομμάτια από το παρελθόν του, ανάλογα με τη διάθεση της ώρας. Χαρούμενες, λυπημένες, αστείες αναμνήσεις η μια μετά την άλλη, με μια ροή που θα ζήλευε ο κάθε λόγιος άνθρωπος.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι άνθρωποι της φύσης και του Θεού (κι ας μην πιστεύουν πολλοί από αυτούς στον Θεό), είναι οι πιο αυθεντικοί άνθρωποι που θα γνωρίσεις. Κι αν είσαι κι εσύ ειλικρινής με τον εαυτό σου και με τους άλλους, εύκολα τους κάνεις δικούς σου ανθρώπους.
Το νου σου λοιπόν, μην προσπεράσεις τέτοιους ανθρώπους στο διάβα σου, γιατί εκείνοι μπορούν να αλλάξουν όλη τη ζωή σου!
Αγγελική Χαλίμ
