Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Όλες οι Κυριακές της Μεγάλης Σαρακοστής, σαν να είναι σταθμοί στο ταξίδι ενός πνευματικού ταξιδιώτη, τιμούν πρόσωπα ή γεγονότα, που περιέχουν μηνύματα για τη συμμετοχή του ανθρώπινου σώματος και του υλικού κόσμου στην ένωση με το Θεό εν Χριστώ και για την τελειοποίηση και «θέωση» (δηλ. την τελειότερη αγιότητα) του ανθρώπου, ακόμη και του πιο διεφθαρμένου και αμαρτωλού (με μετάνοια βέβαια).
Είναι οι εξής Κυριακές:
Η Κυριακή της Ορθοδοξίας (Α’ Νηστειών), όπου εορτάζεται το τέλος της Εικονομαχίας, μιας αιματηρής περιόδου στη βυζαντινή ιστορία, όπου οι αυτοκράτορες απαγόρευαν επί ποινή θανάτου στους χριστιανούς να τιμούν τις ιερές εικόνες. Οι εικονομάχοι ισχυρίζονταν ότι ο Χριστός δεν πρέπει να ζωγραφίζεται, επειδή ως Θεός, «δεν έχει σώμα». Αυτό όμως σημαίνει ότι αρνούνταν ότι ο Κύριος, εκτός από Θεός, είναι και άνθρωπος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, τιμώντας τις εικόνες (όχι λατρεύοντάς τις, φυσικά), υπερασπίζεται την αληθινή ανθρώπινη φύση του Χριστού, εξαιτίας της οποίας μπορούμε να ενωθούμε με Αυτόν και, κατ’ επέκτασιν, με το Θεό.
Η Κυριακή του αγίου Γρηγορίου Παλαμά (Β’ Νηστειών), του σοφού και ειρηνοποιού μοναχού και επισκόπου Θεσσαλονίκης, που (απέναντι στις αντίθετες απόψεις που είχαν έρθει από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία) υποστήριξε την ορθόδοξη άποψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να ενωθεί με το Θεό και μάλιστα ότι ακόμη και το σώμα μας ενώνεται με το Θεό και γίνεται άγιο.
Η Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης (Γ’ Νηστειών), όπου οι χριστιανοί έρχονται στη θεία λειτουργία και ασπάζονται το σταυρό του Κυρίου, για να ενισχυθούν πνευματικά για το υπόλοιπο της Σαρακοστής. «Όπως ένας βασιλιάς που έρχεται σε μια επαρχία, στέλνει πρώτα τα λάβαρά του, για να προετοιμάσει το λαό για τον ερχομό του, έτσι κι ο Χριστός, που έρχεται στην εορτή του Πάσχα, στέλνει πρώτα το λάβαρό Του, το Σταυρό, για να πάρει θάρρος ο λαός και να προετοιμαστεί να Τον υποδεχτεί», όπως γράφει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν.
Η Κυριακή του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος (Δ’ Νηστειών), ενός αγίου από το Σινά, που έγραψε, τον 6ο αιώνα μ.Χ., το βιβλίο Κλίμαξ (=Σκάλα), όπου μελετά τις αρετές και τα πάθη της ανθρώπινης ψυχής, δηλ. τα σκαλοπάτια που ανεβάζουν τον άνθρωπο στο Θεό και εκείνα που τον κατεβάζουν στο σκοτάδι και στην απώλεια.
Για τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, ας προσθέσουμε την εξής εμπειρία ζωής (από εδώ):
“…Θυμάμαι την περίπτωση ενός προτεστάντη που, καθώς μελέταγε τα γραπτά του αγίου, αναθεώρησε πολλά για τα πιστεύω του, τις πεποιθήσεις του, όπως επίσης και για την ποιότητα που νόμιζε πως είχε η πνευματική του κατάσταση. Ο άγιος στάθηκε αφορμή (αν και δεν ήταν ο μόνος) ο προτεστάντης αυτός να μεταστραφεί αργότερα στην Εκκλησία του Χριστού (Ορθοδοξία) και ν’ αφήσει πίσω του τον κίβδηλο πνευματικό κόσμο κάποιων ονειροπαρμένων δυτικοαναθρεμμένων Χριστιανών.
Ανακάλυψε πως η Εκκλησία δεν είναι ένας απέραντος ηθικισμός με ωραία λόγια, ευφάνταστη παρουσία, όμορφα κοστούμια με περιποιημένα μαλλιά και καλές πράξεις να επιβεβαιώνουν τους λογισμούς των δογμάτων. Έμαθε πως ήταν αμαρτωλός και γεμάτος πάθη και αυτό ήταν για εκείνον μια πρωτόγνωρη ανακάλυψη!
Είχε μάθει να ζει με αυτοπεποίθηση, στηριζόμενος στη συναισθηματική του πεποίθηση πως είναι αναγεννημένος, κι έχοντας φορέσει το μανδύα της ταπεινοφροσύνης, προχωρούσε στην οδό της δικής του ευδαιμονίας. Αργότερα πληροφορήθηκε εσωτερικά πως ο μανδύας αυτός είχει δυό ονόματα: Υπερηφάνεια και Ταπεινολογία. Φαντάζεστε το σοκ που υπέστη; Νόμιζε πως ξύπνησε από όνειρο, κι όμως είχαν περάσει χρόνια…”.
Η Κυριακή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας (Ε’ Νηστειών), μιας πόρνης από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, που μετανόησε πικρά, έζησε ως ερημίτισσα στην έρημο του Ιορδάνη σχεδόν για 50 χρόνια και κατέληξε μεγάλη και θαυματουργή αγία και παράδειγμα μετάνοιας και επιστροφής στο Χριστό.
Τέλος, έρχεται η Κυριακή των Βαΐων, όπου ο Χριστός ανατρέπει τις εθνικιστικές προσδοκίες των Ιουδαίων (που Τον περίμεναν σαν στρατηγό, που θα κήρυττε επανάσταση με το σπαθί), μπαίνει στα Ιεροσόλυμα ως άοπλος ιππέας ενός ταπεινού όνου, ακολουθούμενος από άοπλους και φτωχούς μαθητές, φέρνει στη Γη τη βασιλεία των ουρανών (αντί για την πολιτική επανάσταση και το εθνικό μεγαλείο που ονειρευόταν ο όχλος) και το πληρώνει με το ζωή Του λίγες μέρες μετά, κάτω από το μπαλκόνι του Πιλάτου, για να καλέσει στη σωτηρία όλο τον κόσμο, ακόμη κι εκείνους τους ίδιους ανθρώπους του όχλου που άσπλαχνα Τον δίκασε και Τον καταδίκασε (βλ. και Πράξεις των Αποστόλων, 2, 36-40). Και φυσικά και εμάς.
Καλή υπόλοιπη Μεγάλη Σαρακοστή – Καλή Ανάσταση!
[Φωτογραφία από εδώ.
