Ένας από τους κατ’εξοχήν εκπροσώπους της έντεχνης ελληνικής μουσικής σκηνής και δισκογραφίας. Καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης, φωνή βελούδινη όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς, παρουσία που μεταδίδει οικειότητα, απλότητα και αρμονία σε κάθε της πέρασμα, άνθρωπος που σε κάθε του βήμα έχει να δώσει και να πει… πολλά!

Αποκλειστική Συνέντευξη/Επιμέλεια: Χριστίνα Λυδάκη
Για το Rethemnos.gr και τον ΉχοςFM

Μια μεγάλη περιοδεία φέτος σε Ελλάδα, Κύπρο και Ευρώπη. Μια παράσταση με τίτλο «Μουσικό κουτί» όπως και το ομώνυμο νέο άλμπουμ. Ανοίγοντάς το, τι βρίσκουμε;

Το Μουσικό Κουτί είναι η καινούργια δισκογραφική δουλειά που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Είναι όλα τα τραγούδια σε δική μου μουσική για πρώτη φορά. Είχα 4 χρόνια να κυκλοφορήσω δίσκο και έτσι αποφασίσαμε με την παρέα μου, τους μουσικούς μου, να το μοιραστούμε όλο αυτό. Έχουμε ξεκινήσει εδώ και 2 χρόνια το «on the road» παίζοντας, εκτός των άλλων, και τραγούδια πριν τα κυκλοφορήσουμε δοκιμάζοντας τα στον κόσμο. Στις φετινές παραστάσεις συμπεριλαμβάνονται κάποια τραγούδια από το «Μουσικό κουτί», τραγούδια που μου έδωσαν την ευκαιρία να φτάσω στο «Μουσικό κουτί» αλλά κυρίως τραγούδια που έχουν σχετιστεί με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Πώς ήρθε η έμπνευση και ποια η ιστορία αυτού του δίσκου;

Η πραγματικότητα είναι ίσως λίγο διαφορετική απ’αυτή που φαντάζεται ο κόσμος. Αυτά τα τραγούδια τα γράφω αρκετά χρόνια παρότι τα 2-3 τελευταία επειδή ίσως είχα την ανάγκη να μιλήσω πιο πολύ μέσα από τη μουσική, γράφω περισσότερο. Η αφορμή για να κυκλοφορήσει ο δίσκος ήταν ένα από αυτά τα τραγούδια, «Τα μπλουζ των Βαλκανίων» το οποίο είχε σκοπό να το ερμηνεύσει ο Δ. Μητροπάνος. Στην ουσία εκείνος ήταν που μου έδωσε, ας το πούμε, την ευλογία του ότι τα τραγούδια είναι καλά και με παρακίνησε να τα κυκλοφορήσω. Δυστυχώς δεν προλάβαμε… Όμως αυτός ο δίσκος είναι ολόκληρος αφιερωμένος σε εκείνον και αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει το «Μουσικό κουτί».

Και εκτός του ότι είχατε την τύχη (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο αυτό) να βρεθείτε δίπλα σε αυτή τη μεγάλη μορφή του ελληνικού τραγουδιού, υπήρξατε (μαζί και με το Δ. Μπάση) η τελευταία του συνεργασία. Πιστεύετε ότι τελικά όλα έρχονται στο δρόμο μας τη σωστή στιγμή και με το σωστό τρόπο;

Το πιστεύω αυτό. Και κυρίως ως προς τη στιγμή. Γιατί αυτή η συνεργασία δεν ήταν μόνο η προσωπική μας ιστορία, αλλά ήρθε και σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές για την Ελλάδα. Κάθε μας πράξη πάντα έχει και μια ευρύτερη επιρροή και πιστεύω ότι μέσα από αυτή τη συνεργασία, δώσαμε πολύ χαρά και πολύ δύναμη στον κόσμο.

Μετά από 13 χρόνια πορείας και σημαντικής διαδρομής, πώς θα χαρακτηρίζατε όλο αυτό το ταξίδι όχι όπως δείχνει προς τα έξω αλλά όπως το αισθάνεστε εσείς;

Το αισθάνομαι ως ευλογία. Τόσο απλά. Θεωρώ ότι στάθηκα πολύ τυχερός που μπόρεσα να κάνω αυτό που έκανα ως χόμπι ώστε να ζω απ’αυτό, να το αγαπήσει ο κόσμος και μετά από τόσα χρόνια να βρισκόμαστε εδώ και να μοιραζόμαστε ακόμα πράγματα. Αυτό το ταξίδι είναι για μένα μια μεγάλη ευλογία και οφείλω να το φωνάζω.

Ανάμεσα στη ζωή και σε μια δουλειά σαν κι αυτή που όλοι, λίγο πολύ, ξέρουμε τις δυσκολίες της… Πόσο εφικτό είναι να κρατηθεί η ισορροπία και πόσο εύκολο να «χαθείς» μέσα σ’ αυτό;

Είναι το πιο δύσκολο πράγμα να μπορέσεις να κρατήσεις την ισορροπία μέσα σε μια δουλειά που έχει από μόνη της ερωτισμό και την τάση να σου «παίρνει» τις μέρες και τις ώρες σου έτσι ώστε να της δίνεις την προσωπική σου ζωή. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, ταυτοχρόνως όμως είναι και το στοίχημα που έχεις να βάλεις με τον εαυτό σου. Είναι ένας συνολικός αγώνας που άλλες φορές τον χάνεις, άλλες τον κερδίζεις. Σημασία έχει να κερδίζεις το συνολικό αγώνα.

Σε όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχει ένα κοινό που σας ακολουθεί πιστά σε κάθε σας βήμα. Τι είναι αυτό που μπορεί και κρατάει αυτή την επαφή ζωντανή και ποιο είναι το μυστικό της «επιτυχίας» σε μια τέτοια σχέση;

Δε ξέρω αν ευθύνονται τα τραγούδια, η στάση ή ο τρόπος ζωής μου, αλλά πιστεύω ότι αυτό που βλέπει ο κόσμος είναι η αλήθεια. Γιατί  αν μη τι άλλο, δεν έχω κοροϊδέψει ποτέ κανέναν, δεν το έχω παίξει τίποτα διαφορετικό απ’ αυτό που είμαι, δεν έχω παραμυθιάσει και ακόμα και τα λάθη μου είναι δικά μου. Αυτό μπορεί προς στιγμήν, να στενοχωρεί και να σκοτεινιάζει μπροστά στην εικόνα, όμως μακροπρόθεσμα η αλήθεια είναι αυτή που δένει τους ανθρώπους και όχι αυτή που τους χωρίζει.

«Η απογύμνωση είναι το ποθούμενο!» Αυθεντικότητα και ψυχική απελευθέρωση, μπροστά και πίσω εμείς;

Είναι πολλά. Διότι εσείς οι θεατές έχετε συνηθίσει να βλέπετε τους καλλιτέχνες με ένα προσωπείο που οι ίδιοι -πολλές φορές- χτίζουν. Κάτι που δε συνέβαινε στο παρελθόν και κάτι που είναι τελείως επίπλαστο. Για μένα ο πραγματικός καλλιτέχνης ξεγυμνώνει όλη του την αλήθεια και όλη του τη ψυχή μπροστά στον κόσμο. Γιατί από αυτόν ζει, αυτόν καλείται να στηρίξει και αυτός τον στηρίζει. Αν δε συμβεί αυτό, είναι απλώς ένας μεγάλος ψεύτης.

Η ψυχική απογύμνωση είναι και αυτό που καλούμαστε όλοι –κοινωνικά και προσωπικά- να κάνουμε, σε μια τέτοια καθολικά κρίσιμη εποχή;

Έτσι πρέπει και έτσι θα έπρεπε να είναι. Πάνω σ’αυτή την απογύμνωση χτίστηκε η Ελλάδα. Η παραδοσιακή Ελλάδα αυτό ήταν. Ειλικρίνεια, συμπαράσταση και σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Όταν μπήκαν άλλοι παράγοντες υλιστικοί στη μέση, τότε χάσαμε την επαφή μας. Ξαφνικά γίναμε ξανά πόλεις – κράτη με γειτονιές εναντίον γειτονιών και όροφο εναντίον ορόφου. Δεν είμαστε όμως αυτό και αυτό πρέπει να σκεφτούμε.

«Ηττημένοι ή Ελεύθεροι» ο τίτλος ενός από τα τραγούδια του «Μουσικού Κουτιού». Ποιο από τα δυο θα «νικήσει» στο τέλος;

Εγώ πάντα πίστευα ότι τα πάντα είναι στο χέρι μας. Ένας λαός, ένα κράτος ποτέ δε χάνονται. Αυτά που σίγουρα χάνονται είναι τα διεφθαρμένα πολιτικά συστήματα και αυτά θα καταρρεύσουν. Εμείς θα επιβιώσουμε, αρκεί να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου και να κοιτάμε μπροστά. Να ξέρουμε ότι εμείς είμαστε οι πολλοί, εμείς έχουμε τη δύναμη και όχι οι ελάχιστοι, οι προσωρινοί και οι αιρετοί. Μόλις κάτσει λίγο η σκόνη από το μεγάλο «μπαμ», θα τα καταφέρουμε. Είναι πολλά τα απανωτά χτυπήματα και η σκόνη τους μας τυφλώνει και δε μας αφήνει να δούμε. Εγώ έχω πολύ μεγάλη αισιοδοξία, απλά πρέπει να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια. Αν το κάνουμε αυτό, νομίζω ότι όλα θα λυθούν και από κει και πέρα ξέρουμε ποια είναι η πορεία μας.

Και απέναντι στον πανικό που μας μεταδίδουν καθημερινά, ποιος είναι ο τρόπος αντιμετώπισης;

Εγώ στηρίζομαι στους φίλους μου, στους συνανθρώπους μου και στα μάτια των νέων ανθρώπων όπου βλέπω κάτι να αλλάζει!

Και ένα μήνυμα για αυτούς τους νέους της αλλαγής…

Ο Καζαντζάκης έλεγε ότι πολλές φορές το σημαντικότερο πράγμα δεν είναι η ελευθερία, αλλά το να παλεύεις για αυτήν. Να μην το βάζουν κάτω, να μην τυφλώνονται και να μην εφησυχάζονται. Αν δεν παλέψουν, δε θα κερδίσουν!