Και η ζωή συνεχίζεται… Ναι, κανείς δεν είπε το αντίθετο. Όμως πόσος καιρός θα περάσει να σταματάω απότομα όταν εν τη ρύμη του λόγου πάω να πω ο …. και τότε επιστρέφω στην πραγματικότητα…
Πως θα συνηθίσουν οι λέξεις να μιλούν σε αόριστο…
Πόσο χρόνο θέλει για να περπατάω στο δρόμο και να μη νομίζω ότι θα σε δω…
Να μην ακούω τη φωνή σου πεντακάθαρα στα αυτιά μου…
Προσπαθώ να βάλω το χρόνο σε μια σειρά…Τόσο γρήγορα όλα…Προσπαθεί το μυαλό να συνειδητοποιήσει…και κλωτσάει η ανάμνηση η ρουφιάνα από παντού…Τόσες εικόνες μπερδεμένες.. Οι όμορφες, πολλές γεμάτες γέλια, μουσικές, χρώματα κι αρώματα…και οι δύσκολες…στο τέλος…Στο απίστευτο…
Αρνήθηκα να πετάξω τα κολοκύθια από το ψυγείο, γιατί ήταν το τελευταίο πράγμα που μου έφερες…Εσύ «έφυγες» και τα κολοκύθια έμεναν ακόμα εκεί, σε πείσμα του θανάτου…Μαζί με κάτι κάλτσες στο συρτάρι, που σε κυνηγούσα να σου δώσω στο χωριό τη βραδιά της μαντινάδας… «Άσε κι άλλη ώρα, μα δε με χάνεις»… από τότε χρειάστηκαν μόνο 24 μέρες…και σ’ έχασα…
Η ζωή συνεχίζεται…Σαράντα σχεδόν μέρες μετά…Λίγο διαφορετική…Σαν κάτι να της λείπει πια…Η ζωή συνεχίζεται…μα όχι και στο χωριό…εκεί σα να σταμάτησε.. Σα να έχασε τη γεύση του ο πρώτος καφές, το πρωινό ξύπνημα, το χαμόγελό σου στην αυλή, με το φανελάκι και τη βερμούδα, με πόδια γυμνά να πατούν το χώμα… και χέρια γεμάτα ζαρζαβατικά…Εκεί σα να σταμάτησε…Στο δρόμο που δε θα ξανά κατηφορίσουμε παρέα το βράδυ οι τρείς μας…
Εκεί.. πλάι στο ποδήλατο του μικρού που πάρκαρες την τελευταία φορά στην αυλή…
Η ζωή συνεχίζεται…Ναι, κανείς δεν είπε το αντίθετο. Μα θα ναι πάντα κάτι δρόμοι – ρε γαμώτο- που θα ανεμίζει μια γωνιά απ’ το σακάκι σου…
Στη μνήμη του πεθερού μου Κωνσταντίνου Πανταγιά και σε όλους αυτούς που βιώνουν την απώλεια …
Μαρία Ζαχαράκη
