Εκπαιδευτικός δεν είμαι, ούτε ψυχολόγος… Όμως υπήρξα μαθήτρια, είμαι μαμά και τα τελευταία 10 χρόνια διδάσκω θέατρο σε παιδιά δημοτικού…
Σαν μαθήτρια ήμουν ένα βαθειά ψυχαναγκαστικό παιδί, που διάβαζε με τις ώρες.. Με τεράστιο άγχος και ταχυπαλμίες κάθε φορά που έπρεπε να γράψω τεστ ή διαγώνισμα… και συνήθως δεν ήμουν ποτέ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου…
Πέρασαν δεκάδες δάσκαλοι και καθηγητές από τη ζωή μου… Ξέρετε ποιους θυμάμαι;;; Όχι αυτούς που μου έμαθαν τα σύνθετα κλάσματα, αλλά αυτούς από τους οποίους σαν παιδί πήρα τρυφερότητα και αγάπη… Θυμάμαι την κυρία Ασπασία και την κυρία Χρυσούλα, γιατί ήμουν ένα μικρό φοβισμένο παιδάκι που αποχωριζόμουν τη μαμά μου και αυτές εκτός από γνώσεις είχαν μάλλον για εμένα και μια αγκαλιά… Με έκαναν να αισθάνομαι ασφάλεια… Σίγουρα μου έδωσαν γνώσεις…Όμως εγώ την αγκαλιά τους θυμάμαι… Το χαμόγελό τους…
Την πρώτη φορά που πήγα να διδάξω, θυμάμαι πήγα με όλες μου τις περγαμηνές για τις φοβερές γνώσεις που είχα σαν άλλη Μαρίκα Κοτοπούλη πεπεισμένη ότι από τα χέρια μου θα βγει ο νέος Αλέξης Μινωτής… Πόσο λάθος… Γρήγορα κατάλαβα ότι τα παιδιά αυτής της ηλικίας θέλουν να τα αγαπήσεις και να τα εμπιστευτείς… Να τους υπενθυμίζεις κάθε στιγμή όλα όσα κάνουν καλά, να τα εξυψώνεις, να τα ακούς… Να είσαι εκεί για αυτά ακόμα και στην πολύ κακή τους μέρα και να ζητάς από αυτά να κάνουν αυτό που κάνουν καλά!!! Να τα επιβραβεύεις!! Και σας το ορκίζομαι, αυτά τα παιδιά θα βάλουν τα δυνατά τους για να κάνουν το κάτι παραπάνω, το καλύτερο που μπορούν….
Συνειδητοποίησα ότι δεν έχω μια τάξη με 10 παιδιά, αλλά μια τάξη με το Γιαννάκη, των Κωστάκη, την Αννούλα κτλ. Διαφορετικά παιδιά, που το καθένα θέλει το δικό του χειρισμό για να ανθίσει… Και είδα παιδάκια ν ανθίζουν… Είδα παιδάκια που ούτε καν οι ίδιοι οι γονείς τους δεν πίστευαν ότι μπορούν τόσο καλά να δράσουν μέσα στη μικρή κοινωνία μιας ομάδας…
Έτσι έπαψα να ζητώ δύσκολα πράγματα, αλλά πράγματα που όλοι με κάποιο τρόπο να μπορούν να τα κάνουν.. κι έχω 15 ευτυχισμένους μαθητές και όχι 2 χαρούμενους και 13 που πάλι νιώθουν ότι όσο και να προσπαθούν ποτέ δεν θα μπορέσουν….
Αγαπητοί δάσκαλοι του δημοτικού, είναι γεγονός πως κάνετε μια πολύ δύσκολη δουλειά… Μόνο όποιος βρεθεί στα παπούτσια σας μπορεί να το καταλάβει… Όμως κάντε ένα κόπο παραπάνω να βρείτε τον καλό εαυτό των παιδιών, γιατί όλα έχουν ένα… Δε ζουν όλα κάτω από τις ίδιες συνθήκες… Σε ευτυχισμένα σπίτια γεμάτα θαλπωρή… Γίνετε λοιπόν η θαλπωρή τους… Εξυψώστε τα για αυτό που κάνουν καλά!!! Τονώστε την αυτοπεποίθησή τους!!! Δείξτε τους ότι πιστεύετε στις δυνατότητές τους!!!! Κι όπως έλεγε και η δική μου αγαπημένη δασκάλα στη Δραματική Σχολή, «Σας το υπογράφω με το αίμα μου, δε θα σας ξεχάσουν ΠΟΤΕ!!!».
