Πρωί, πρωί ετοιμαζόμαστε για εκδρομή με το νηπιαγωγείο… Φτάνοντας στο σημείο συνάντησης, μια μητέρα κλείνοντας το κινητό της τηλέφωνο μας λέει: «βρήκαν το Βαγγέλη νεκρό»
…Τα χαμόγελά μας πάγωσαν…Αμέσως σχηματίστηκαν πηγαδάκια γονιών που συζητούσαν το θέμα, έλεγαν γνώμες, έψαχναν φταίχτες…
Βλέποντας αργότερα τα παιδιά μας να παίζουν ανέμελα μπάλα στο γρασίδι σκεφτόμουν ποια άραγε σε λίγα χρόνια θα είναι θύματα και ποιοι θύτες…
Διαβάζοντας δεκάδες απόψεις…δεκάδες άρθρα…εκατοντάδες σχόλια μόνο σ’ ένα συμπέρασμα κατέληξα…Το μαχαίρι που πήρε τη ζωή του Βαγγέλη Γιακουμάκη, το κρατούσε όλη η Κρήτη.
Όλοι εμείς που χίλιες φορές είδαμε 15χρονα να πίνουν κασόνια μπύρες σε πανηγύρια και κλείσαμε τα μάτια…Όλοι εμείς που έχουμε σιωπηλά αποδεχτεί πως το καπετανηλίκι είναι ίδιον κάποιων περιοχών του τόπου μας κάνοντας τουμπεκί ψιλοκομένο….όλοι εμείς που βλέπουμε τα καλάζνικωφ να ρίχνουν κατά ριπάς σε γάμους και βαφτίσια και στην καλύτερη περίπτωση παίρνουμε τα παιδάκια μας και γινόμαστε καπνός….όλοι εμείς που μεγαλώνουμε αγόρια πιπιλίζοντας τους το μυαλό ότι οι άντρες δεν κλαίνε…όλοι εμείς που αφήνουμε να περνάει η ιδέα στους ξένους πως οι Κρητικοί είναι κάτι μουσάτοι με μαύρα πουκάμισα και όπλα στη μέση… Όλοι εμείς που ξέρουμε, βλέπουμε και με τη σκέψη «μακριά απ’ τον κ…ο μου και όπου θέλει ας είναι» αφήνουμε να γιγαντώνεται μια άθλια κοινωνία. Όλοι εμείς που χουμε μπάρμπα στην Κορώνη και κουκουλώνουμε τα κακώς κείμενα….Όλοι εμείς που ανεχόμαστε ο τόπος μας να είναι διάσημος για την ατιμωρησία….
Και από την άλλη πόσοι γονείς είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε πως το παιδί μας έχει παραβατική συμπεριφορά; Πόσοι από εμάς βγάλαμε δασκάλες «τρελές» επειδή αδυνατούσαμε να πιστέψουμε ότι το δικό μας το παιδί χτύπησε, κακομεταχειρίστηκε ή έβλαψε κάποιο άλλο παιδί….πόσοι ρωτάμε με αληθινό ενδιαφέρον τα παιδιά μας πως πέρασαν τη μέρα τους….πόσοι συμμετέχουμε στις σχολικές κοινότητες-εγώ πάντως που φέτος μπήκα στο σύλλογο γονέων του νηπιαγωγείου, που πας και μπλέκεις άκουσα από τους περισσότερους….
Όλοι εμείς κρατήσαμε το μαχαίρι και το στρίβαμε , το στρίβαμε , μέχρι που άλλο πια δεν πήγαινε….
Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης…
Υ.Γ: Βαγγέλη, οι άντρες κλαίνε…Δικαιούνται να νιώθουν αδύναμοι, να πονάνε, να φοβούνται…Να έχουν ανάγκη να ζητήσουν βοήθεια….Όποιος σου είπε ποτέ το αντίθετο είναι ο πρώτος που έπιασε το μαχαίρι…Καλό παράδεισο…
