Το παρακάτω άρθρο προέκυψε, καθώς σκεφτόμουνα μια συζήτηση που είχαμε κάνει πριν από αρκετά χρόνια με 2 ζευγάρια πολύ πολύ αγαπημένων φίλων από την Αθήνα. Και τα δύο ζευγάρια η ίδια περίπτωση: μαζί από το Γυμνάσιο σχεδόν και αφού πέρασαν σχολές, στρατιωτικά και χίλια δυο άλλα, παντρεύτηκαν μετά από κάμποσα χρόνια και πια ζουν ευτυχισμένοι με τα παιδάκια τους…
Εμένα αυτό πάντα λοιπόν με μάγευε, δηλαδή το να βρεις το άλλο σου μισό με την πρώτη… Είμαι πεπεισμένη ότι αυτού του είδους τα ζευγάρια δεν μπορεί πραγματικά να τα αγγίξει τίποτα… Ξέρουν τόσο καλά ο ένας τον άλλο (σχεδόν έχουν μεγαλώσει μαζί) που ο δεσμός τους είναι απίστευτα ισχυρός… Η οικειότητα που έχουν μεταξύ τους τους μετατρέπει αυτόματα σε οικογένεια και – το έχω δει με τα μάτια μου- ο έρωτας τους υπάρχει εκεί απερίσπαστος μετά από χρόνια… μιλάνε μεταξύ τους σαν να ζουν στον πρώτο μήνα της σχέσης τους και πιστέψτε με στα δικά μου παραδείγματα είναι αληθινό…
Και δε μιλάω για πριν από 60 χρόνια που άμα με τον άλλο πηγαίνατε να «χορέψετε» με το τρανζίστορ στο χορτάρι , μετά από ένα μήνα σέρβιρες φοντάν στο σόι του στο σαλόνι του σπιτιού σου, αλλά για τώρα να είναι δική σου συνειδητή επιλογή, χωρίς να σου το επιβάλλει κανένας.
Όπως προείπα λοιπόν και επειδή δεν ανήκω σε αυτές τις περιπτώσεις, σε μια συζήτηση που είχα με τα κορίτσια τους έλεγα πόσο ευλογημένες τις θεωρώ, που δεν χρειάστηκε να αναλωθούν σε σχέσεις και σχεσούλες για να καταλήξουν με τον άνθρωπο που ήθελαν – αμοιβαία- να ζήσουν για πάντα… Τότε ήταν που μπήκε στην κουβέντα το ταψί με την τυρόπιτα…. «Δηλαδή ρε Λίτσα της έλεγα αν έχεις ένα ταψί με τυρόπιτα και πάρεις το πρώτο κομμάτι και ικανοποιηθείς όσο δεν παίρνει γιατί να δοκιμάσεις και τα υπόλοιπα;;;» «Ναι έλεγε εκείνη αλλά που ξέρω ότι εγώ έχω κάνει το σωστό και όχι εσύ;;; Μπορεί το 3ο ή το 4ο κομμάτι της τυρόπιτας να ήταν καλύτερο από το πρώτο». Εκεί είναι που «πηδήξαμε» λίγο την κουβέντα με τα ταψιά και τις τυρόπιτες, γελάσαμε μέχρι δακρύων για τον παραλληλισμό και τέλος πάντως άκρη δε βγάλαμε….και τελικά μάλλον η αλήθεια υπάρχει κάπου στη μέση…
Όταν ο έρωτας είναι πραγματικός-και όχι πλασματικός- τότε είναι και μπορεί να εξελιχτεί σε μια πολύ μεγάλη αγάπη με την ίδια οικειότητα με το ίδιο ισχυρό δέσιμο…
Το θέμα, κατέληξα, είναι να μην χάσουμε αυτό το μοναδικό προνόμιο να ονειρευόμαστε και να ψάχνουμε το ιδανικό μας… Μην γκρεμίζετε τον πρίγκιπα από το άσπρο άλογο ρεεεεε!!!! Μην τα παρατάτε με ατάκες τύπου “δε βαριέσαι καλός είναι κι αυτός”-, μεγάλωσα ρε γαμώτο πότε θα κάνω ένα παιδί”, “καλά το λέει η μάνα μου στο ράφι θα μείνω” και άλλου τέτοιου είδους σκέψεις….
Το ιδανικό σας είναι κάπου εκεί έξω… Και σίγουρα υπάρχει μέσα στο ταψί με τη τυρόπιτα….
