Αγαπητές φίλες, εσείς που έχετε παιδιά θα αναγνωρίσετε –με τεράστια επιτυχία- στα γραφόμενά μου τον εαυτό σας. Εσείς πάλι που δεν έχετε θα μάθετε την ωμή πραγματικότητα.
Θυμάμαι τη στιγμή που κράτησα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Όχι δεν άρχισα να χοροπηδάω σαν τρελή, αλλά νομίζω πως η λέξη «πανικός» θα μπορούσε να περιγράψει επαρκώς τη φάτσα μου τη δεδομένη στιγμή.
Και άρχισαν οι μήνες να περνάνε και η κοιλιά μου να φουσκώνει, να φουσκώνει….και κάτι μέσα σ’αυτήν να κλωτσάει , να κλωτσάει…
Θυμάμαι την αγωνία μου στις μεγάλες εξετάσεις….Να είναι όλα καλά…
Οι μήνες περνούσαν και ήταν κάπως σαν παιχνίδι…Να ψωνίσουμε κι αυτό το ρουχαλάκι, το παπουτσάκι, το επιπλάκι….
Φτάνουμε λοιπόν αισίως στην 26η Νοεμβρίου 2009. Δεν ξέρω γιατί αλλά είχα τεράστιο φόβο. Η καρδιά μου χτυπούσε από αγωνία, προσπαθούσα να το παίξω ψύχραιμη, αλλά ένιωθα το σώμα μου να τρέμει πάνω στο μεταλλικό φορείο του νοσοκομείου…Μετά με έβαλαν σε ένα δωμάτιο με πολλά φώτα και με έζωσαν καμιά δεκαριά γιατροί με τα γνωστά πια εμπριμέ σκουφάκια του Grey’s Anatomy. Την επόμενη φορά που άνοιξα τα μάτια μου έβλεπα 3 χαμογελαστές νοσοκόμες να μου λένε ότι έκανα ένα κούκλο γιο που μου έμοιαζε και να μου δίνουν ευχές… Εγώ κάτι πήγα να πω σαν ευχαριστώ αλλά το στόμα μου μάλλον δεν άνοιγε από τη νάρκωση….
Και μετά αφού μεταφέρθηκα στο δωμάτιο μου, μου έφεραν ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι με πολλά μαλλιά και κάτι πατουσίτσες τόσες δα που έκλαιγε….
Τώρα δηλαδή τι; Αυτό είναι δικό μου;
Και μετά κάπου εκεί έγινε ένα κλικ…. Σαν να σταμάτησε η καρδιά μου να χτυπά και ξανάρχισε πάλι το επόμενο δευτερόλεπτο μετρώντας τη ζωή μου από τη αρχή…. Σα να μην είχα πρότερη ζωή… Σα να ξεκίνησα να ζω από εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου …Ένιωθα πως το πριν μου-όσο περήφανη και να αισθανόμουν για όσα μόνη μου είχα καταφέρει ως τότε στα 29 μου χρόνια- ήταν ένα μικρό τόσο δα τίποτα… Θυμάμαι την επόμενη μέρα μπήκε μέσα στο δωμάτιο ο γιατρός μου και τον κοιτούσα πια διαφορετικά… Σαν να ήταν –πώς να πω-ο Θεός… Σα να συντέλεσε στο μεγαλύτερο θαύμα… Τον ευγνωμονώ και τον ευχαριστώ για όλη μου τη ζωή…
Και κάπου εκεί φορτωμένη με χιλιάδες συμβουλές-με το υπέρτατο κατόρθωμα εκμάθησης αλλαγής πάμπερς- γυρνάς σπίτι και ξεκινά η ζωή με το παιδί…και το πιάνεις να το κάνεις μπάνιο και περνάνε δεκάδες εικόνες τρόμου από τα μάτια σου πως σου πέφτει ,χτυπάει και και και…..ΤΡΟΜΟΣ!
Σηκώνεσαι τις νύχτες με το στήθος πρησμένο από το γάλα, τη σερβιέτα πάμπερς, τα ράμματα από την καισαρική και τον πασίγνωστο κότσο-μάνα (καμία σχέση με τον μπανάνα) και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να πλησιάσεις την κούνια και να αφουγκραστείς ανάσα….και αυτή η ανάσα που αφουγκράζεσαι σε κάνει να νιώθεις αυτομάτως μια ευδαιμονία…
Οι πρώτες σαράντα μέρες κάπως έτσι κυλούν, ανάμεσα σε κλάματα, λερωμένα πάμπερς, θηλασμούς, και αγωνία… πολύ αγωνία… αλλά και δυο ματάκια που σε κοιτάνε αθώα πίνοντας το γάλα του στήθους σου…. που σε κοιτάνε με τη λεκιασμένη από τα γάλατα πυτζάμα σαν να είσαι μοντέλο του Armani…. Με μια αγάπη αγνή, άδολη, που δεν έχεις ξανανιώσει ποτέ όσο και αν ερωτεύτηκες στη ζωή σου…
Το πρώτο δόντι… Τα πρώτα βήματα… Οι πρώτες λέξεις… Εικόνες-θησαυροί…
Και είναι στιγμές μέσα στα χρόνια που νυστάζεις… νιώθεις το σώμα σου να πονάει από την κούραση… που παρακαλάς κάποιος να σου κάνει τη χάρη και να μείνεις μισή ολόκληρη ώρα μόνη σου… που το δίωρο του κομμωτηρίου φαντάζει ακατόρθωτο… που το χάζεμα στις βιτρίνες γίνεται μόνο μέσω διαδικτύου… που έχεις πάντα ένα φόβο, ένα άγχος… που πας συχνά ξενυχτισμένη στη δουλειά επειδή το παιδί σήκωσε λίγο πυρετούλι, που το 24ωρο μοιάζει τόσο λίγο…
Τα βράδια όμως όσο κουρασμένη και να είσαι παρακαλάς το Θεό να τον έχει γερό… και να σε έχει και εσένα για να τον μεγαλώσεις… και ας μην ψώνισες τίποτα πάλι για τον εαυτό σου αυτό το τρίμηνο, γιατί το παιδί είχε ανάγκες… και ας έχεις ξεχάσει λίγο τη γυναικεία σου φιλαρέσκεια… κι ας έχεις να πας για καφέ με τις φίλες σου 3 μήνες…
Η μητρότητα είναι κάτι που δεν περιγράφεται αν δεν το ζήσεις… όσο γλαφυρά και να παρουσιάζεται σε άρθα δεν μπορεί να φτάσει στην πραγματικότητα η φαντασία… Είναι δύσκολο πράγμα… μα και το πιο ακριβό… έχει ενοχές, τύψεις, άγχος αλλά και αγάπη… πολύ αγάπη…
Τώρα που το παιδί μου πλησιάζει τα 6 έχω πια καταλάβει πως και λάθη θα κάνω και τέλεια δεν γίνεται να είμαι… μα κάνω ότι μπορώ… ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι ευτυχισμένο…
Αυτό το άρθρο επιλέγω να το αφιερώσω σε 4 γυναίκες.
Στη μαμά μου τη Μαρία, που όσο και να της φωνάζω κατά καιρούς την αγαπώ ως τον ουρανό και ακόμα παραπέρα.
Στη μαμά της καρδιάς μου, την Αγγελική, που για μένα 35 χρόνια τώρα ήταν είναι και θα είναι οικογένεια.
Στη μαμά Λίτσα, που την εκτιμώ βαθειά γιατί έγινε μάνα της καρδιάς του μικρού Στυλιανού.
Στη μαμά Αφροδίτη, που δυστυχώς δεν είναι πια εδώ, μα από εκεί ψηλά θα προστατεύει πάντα τα παιδιά της.
Μαρία Ζαχαράκη
