Όλα ξεκίνησαν πριν πολλά χρόνια όταν ο αξιολάτρευτος -κατά τα άλλα- αδερφός μου άφησε το κατακόκκινο γυαλιστερό ποδηλατάκι μου στην βροχή και σκούριασε. Η μαμά μου με συνοπτικές διαδικασίες το πέταξε στα σκουπίδια αφού το μόνο που της έπιανε πια ήταν τόπο και εκεί τέλειωσε κάθε σχέση μου με την οδήγηση ή όπως θα έλεγε και μια έγκριτη επιστήμονας –ψυχολόγος φίλη μου έπαθα υποσυνείδητα άρνηση τιμονιού…
Και δε λέω, μέχρι τώρα ήταν για εμένα πολύ εύκολο να κινούμαι παντού με τα πόδια αφού το μόνο που κουβαλούσα ήταν το τσαντάκι μου αλλά τώρα υπάρχει και το παιδί και αυτό το παιδί διαθέτει προίκα μπόλικη αποτελούμενη από pampers , γάλατα, ρούχα και όλο τον εξοπλισμό του Spiderman που πρέπει να τα κουβαλάει παντού μαζί του…
Δεν πήγαινε άλλο…Το σκέφτηκα σοβαρά. Και αφού είπα στον εαυτό μου «έλα μωρέ εδώ κοτζάμ παιδί έκανες!!!!» και «εδώ μέχρι και η Λενιώ του Κωσταντογιωργάκη σοφάρει!!!!» πήρα τη μεγάλη απόφαση. Θα μάθω να οδηγώ. Οι γνωστοί και οι φίλοι που χρόνια τώρα με παρακινούσαν να το κάνω με επικρότησαν περιχαρείς λέγοντάς μου ο καθένας και μια δικιά του ιστορία για την εμπειρία του στο τιμόνι.
Ο δάσκαλος αλάνι. Τον αντελήφθην από την αρχή. Αν μπορούσε κάποιος να με μάθει να οδηγώ θα ήταν σίγουρα αυτός. Αν δεν τα κατάφερνε ούτε κι αυτός η υπόθεση ήταν τελειωμένη
Αφού του εξήγησα λεπτομερώς την περίπτωση και του είπα ότι είμαι ο άνθρωπος που ακόμα και στα συγκρουόμενα του λούνα- παρκ έμπαινα πάντα συνοδηγός κλείσαμε ραντεβού για το πρώτο μάθημα.
Εγώ φυσικά είχα στο μυαλό μου ότι θα με πάει σε καμιά αλάνα θα μου πει «αυτό είναι τιμόνι, αυτό είναι φρένο, αυτό είναι γκάζι» κτλ κτλ. Στο άκουσμα λοιπόν του «πάρε τα κλειδιά και κάτσε στη θέση του οδηγού» με το καλημέρα σας, το μάτι μου γούρλωσε σαν τα γιαπωνέζικά καρτούν. Έκατσα στη θέση του οδηγού σχεδόν με δέος. Οι παλμοί της καρδιάς μου πρέπει να είχαν φτάσει κοντά στα όρια εμφράγματος και τα σημάδια από το σφίξιμο των χεριών μου πρέπει να βρίσκονται ακόμα πάνω στο τιμόνι. Και αφού επικαλέστηκα όλους τους Αγίους που ήξερα κι απάντηση δεν πήρα έκανα τα πρώτα 100 μέτρα οργώνοντας από άκρη σ’ άκρη το οδόστρωμα (μμμ αυτό είναι το οχτάρι που λένε) προσπαθώντας να υπενθυμίζω στον εαυτό μου να αναπνέει!!!
Παρακαλώντας τον καλό Θεούλη να μη συναντήσω κανένα γνωστό και γίνω ρεζίλι των σκυλιών έκανα απέλπιδες προσπάθειες να ελέγχω κατά τις συμβουλές του δασκάλου το τιμόνι. Ξέρω σε όλους εσάς που οδηγείτε χρόνια όλα αυτά φαίνονται αστεία. Όμως για εμένα στα 32 ήταν λες και μου δώσανε το Discovery να το προσγειώσω στο φεγγάρι. Αυτός ο συνδυασμός χέρι –πόδι-μάτι μοιάζει με επιστημονική φαντασία, κι ακόμα κι αν είμαι συνηθισμένη –όπως οι περισσότερες γυναίκες άλλωστε- να κάνω δεκάδες πράγματα συγχρόνως, αυτό με ξεπερνάει.
Τώρα μετά από μερικά μαθήματα μπορώ πια να κινούμαι με μια σχετική αξιοπρέπεια-δεν έχω γίνει και ο Σουμάχερ- έχω προσφέρει άπειρες ώρες γέλιου στο δάσκαλό μου με τις κορυφαίες ατάκες μου σε στιγμές έντασης (γιατί ρε γαμ….ο να μην είναι σαν το μίξερ; Τι σκ….α τα θέλει τόσα κουμπιά) και ευελπιστώ κάποια στιγμή να πάρω και το δίπλωμα.
Μέχρι τότε όσοι βρεθείτε στο κατόπι μου καλό θα ήταν να φυλάγεστε!
