Πολλές φορές σκέφτομαι ότι οι μνήμες μου από το Δημοτικό είναι τόσο φρέσκες… Θυμάμαι λεπτομέρειες που δεν θυμάμαι ούτε από το Λύκειο και συχνά αναρωτιέμαι γιατί….
Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που οι φίλοι μου από το δημοτικό στην πλειοψηφία τους παραμένουν ως σήμερα φίλοι και όχι με την τυπική έννοια του όρου…
2ο Δημοτικό σχολείο Ρεθύμνου. Έτος 1986. Πόση αγωνία άραγε… Πόσο «βουνό» φαντάζει για ένα τόσο δα παιδάκι αυτό το μεγάλο σχολείο… Πόσο θεόρατα τότε μου φαίνονταν τα στρογγυλά βρυσάκια που πίναμε νερό και πόσες φορές στο πέρασμά μου σήμερα τα βλέπω μια σταλιά… Το μονόζυγο με την άμμο από κάτω… τα πράσινα παγκάκια.
..Και ημερήσια εκδρομή στο Γήπεδο της Σοχώρας…. Αλλά μια φορά το χρόνο που θα πηγαίναμε εκδρομή με το λεωφορείο γινότανε χαμός… Υπήρχε ολόκληρη ιεροτελεστία για το τι θα φορέσουμε… Αλλαμπρατσέτα με το μωβ κασετόφωνο – τα φαγιά δεν με ενδιαφέρανε από τότε και με το ζόρι η μάνα μου με φόρτωνε, εμένα ο καημός μου ήτανε να έχω μπαταρίες για το κασετόφωνο – και πάντα γαλαρία, να τρώμε τους κεφτέδες της μάνας του Σταύρου και να γελάμε με την καρδιά μας… Ποτέ δεν θα καταλάβω για ποιο λόγο μας σέρνανε στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους του εκάστοτε προορισμού, αφού ανάθεμα κι αν τους είδε ποτέ κανείς μας…
Τις καλύτερες Απόκριες της ζωής μου τις πέρασα στα χρόνια του Δημοτικού. Πάντα με αυτοσχέδιες στολές – με τεράστια επιτυχία το γέρος – γριά ντουέτο με τη Μαρία – η μάνα μου ακόμα με κράζει που έχασα τη μαγκούρα του συγχωρεμένου του παππού μου, παίρναμε σβάρνα όλα τα σπίτια των δασκάλων… φορτωμένοι χαρτοπόλεμο και όλη την τρέλα της ηλικίας μας….
Τι να θυμηθώ για τα πάρτι. Με τους γονείς παρόντες. Με κάτι θεόρατους μπουφέδες και με όλα τα σουξέ της εποχής… Ποιος θα χορέψει το καλύτερο Λαμπάντα και πότε θα μπούνε τα “μπλουζ” να δούμε ποια ζευγάρια θα χορέψουνε για να έχουμε να λέμε την άλλη μέρα τους νέους έρωτες και ποιος είπε σε ποια «θέλεις να τα φτιάξουμε»… Τα καλύτερα πάρτι ήτανε του Λάμπρου, καθότι η μάνα Ρένα δε μπαστακωνότανε από πάνω μας όλη την ώρα και υπήρχε αυτή η ψευδαίσθηση της ελευθερίας…. Και ομηρικοι καβγάδες για το τι ώρα θα έρθουν μας μαζέψουν οι γονείς μας….
Οι στρακαστρούκες που έβαζε ο Γιώργος στα πόδια του δασκάλου και τα σκονάκια… αχ τα σκονάκια τότε που πίστευες ότι άμα πας να ξύσεις το μολύβι σου στο καλαθάκι μέσω Λαμίας για να δώσεις το σκονάκι στο τελευταίο θρανίο, ο δάσκαλος δεν έπαιρνε χαμπάρι…
Τα χρόνια του Δημοτικού τα θυμάμαι τελικά γιατί ακόμα και σήμερα με πλημμυρίζει η ανεμελιά τους… Γιατί απέκτησα φίλους καρδιακούς και γιατί απόλαυσα κάθε στιγμή τους….
Πρωτάκια, αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Αυτά σας το ορκίζομαι θα είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής σας…
Αφιερωμένο σε όλους μου τους συμμαθητές από το καμαράκι και σε υπόσχεση ενός ακόμα πάρτι…
Μαρία Ζαχαράκη
