Ψηλά βουνά
Αυτές τις μέρες ας συλλογιστούμε ότι
νέγρο Χριστό ζωγράφισε ο Τζακ
ο νέγρος ο ζωγράφος με τη χρυσή καρδιά
και μην ξεχνάμε ότι
ο σατανάς έγινε φίδι, με λέξεις που γητεύουν
κι η Εύα τον Αδάμ επλάνεψε μ’ αυτές
αυτός μετά κοιτώντας την, σκεφτόταν
είσαι χοντρή, πνιγμένη μες το λίπος
ένα απαίσιο και αιμοβόρο κήτος
κι ο απόγονός του, πιο άγριος, πως καλά που
απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ’ Αλγέρι
ενώ ο απόγονος του απογόνου, πιο φευγάτος, διαλαλούσε
στα όρτσα να προλάβουμε. Τραβέρσο και προχώρα.
Να πάμε να ξοδέψουμε την τελευταία ριξιά
σε κείνη την απίθανη σ’ όλο τον κόσμο χώρα
που τα κορίτσια το’ χουνε στα δίπλα ή και λοξά
κι ο επόμενος, ο πιο καψωμένος, έψαχνε για
γερμανίδες τουρίστριες που
διψάνε για σπέρμα
ενώ έλεγε ότι μια φορά είδε πως
ξεσταθήκανε κι οι τρεις
(πίστις, νόμος και πατρίς!)
μπρος στα κρέατα της μικρής,
(κοντοβράκι με γυμνά
τ’ αναμένα της ψαχνά)
κι έλεαν μέσα τους “Αχ!να!…”
τέλος, ο πιο γυρισμένος, είχε δει με λύπη
μανάδες αραπίνες, μαβρομαντηλούσε
να
χτυπιούνται χάμου και
να
δαγκάνουνε τα χέρια
και με χαρά
μέσα στη νύχτα
να
ουρλιάζει η κορνέτα
λευκοί και νέγροι
να
δίνουνε τα χέρια
κατέληξε πως
γίναν οι μάγκες φεμινίστριες με ταγάρια
μα δεν πειράζει πατριώτες, είμαστε εφτάψυχοι
και
σαν τους γύφτους
σφυροκοπάμε
αδιάκοπα
στο ίδιο αμόνι.
Δεκέμβρης 2018
Ντίνος Πετράκης
