Ο Μάρκος Κοκολάκης από το Γαράζο Μυλοποτάμου και τα Φρατζεσκιανά Μετόχια Ρεθύμνου, από την ηλικία των πέντε ετών που έκανε τα πρώτα του ζάλα με δάσκαλο τον Νίκο Μανδακάκη στις “Ρίζες” και στη συνέχεια με τον Μανώλη Βαγιωνάκη στον σύλλογο “Ψηλορείτης”, είναι βαθιά ερωτευμένος με τον χορό και την παράδοση της Κρήτης.
Είναι γεννημένος για να μεταφέρει σαν δάσκαλος χορού τις γνώσεις και τα βιώματα του στους μαθητές του, θεωρώντας ότι πρέπει να μην αφήσουμε τα παιδιά μας να αλλοτριωθούν στο τσουνάμι της παγκοσμιοποίησης και της αποξένωσης από τον πολιτισμό και την παράδοση μας. Χόρεψε σε σημαντικούς συλλόγους όπως το “Αρκάδι”, ο “Όμιλος Βρακοφόρων Κρήτης”, η χορευτική ομάδα δήμου Ρεθύμνης και ο σύλλογος “Ερωφίλη” με τον οποίον συνεργάστηκε επί μια δεκαετία και σαν δάσκαλος χορού μαζί με τους σπουδαίους χοροδιδασκάλους Γιάννη και Πόπη Κρυοβρυσανάκη.
Στη συνέχεια έκανε το δικό του βήμα ιδρύοντας τον σύλλογο “Πυρρίχια Δρώμενα” που είναι το απόσταγμα των εμπειριών και βιωμάτων του, στην προσπάθεια δε αυτή έχει συνεργάτες τους χοροδιδασκάλους Ζωή Μ. Μακρυδάκη και Σταύρο Ν. Νικηφόρο.
Οι συνεργάτες του εκτός από έμπειροι είναι και σπουδαίοι χαρακτήρες πράγμα πολύ σημαντικό για το όραμα του Μάρκου Κοκολάκη που δεν είναι άλλο από το να μην γίνεται μια απλή αναπαραγωγή της παράδοσης αλλά η αναβίωση της μέσα από την μάθηση και την βιωματική προσέγγιση.
Στήριγμα του Μάρκου είναι και η άξια σύζυγος του Αμαλία Σπύρου Τζανιδάκη από την Ελεύθερνα, έχοντας του χαρίσει δυο κόρες και ένα γιο που βαδίζουν στα βήματα τους αφού τους έχουν σαν πρότυπα. Επίσης οι γονείς του Μάρκου, οι γονείς του Σταύρου και αρκετοί κάτοικοι του Ατσιπόπουλου είναι δίπλα τους στο δύσκολο έργο τους και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Το μουσικό εργαστήρι “Πυρρίχια δρώμενα” προχώρησε ένα βήμα ακόμα δημιουργώντας το κτήμα “Αμάλθεια” που στην μυθολογία υπήρξε η τροφός του Δία. Το κτήμα Αμάλθεια βρίσκεται περίπου ένα χιλιόμετρο ανατολικά του Ατσιποπούλου μέσα σε ένα κατάφυτο περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί κατάλληλα μετά από προσωπική εργασία του Μάρκου Κοκολάκη, του Σταύρου Νικηφόρου και των οικογενειών τους σε ένα ιδανικό χώρο που τα παιδιά βιώνουν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής που ζούσαν οι πρόγονοι τους και ζούνε ακόμα σε ορισμένα χωριά της Κρήτης.
Εκεί απαλλαγμένα από τους περιορισμούς της πόλης αλλά και της τεχνολογίας (κινητά τηλέφωνα, τάμπλετ και τηλεόρασης) μαθαίνουν πως φυτεύονται τα λαχανικά, οι πατάτες, τα όσπρια και άλλα , πράγμα που δεν το είχαν φανταστεί αφού κανείς δεν τους είχε δείξει μέχρι τώρα. Παράλληλα συμμετέχουν στην διαδικασία και παρατηρούν με μεγάλη ικανοποίηση τα δικά τους φυτά να μεγαλώνουν και να δίνουν καρπούς. Μαθαίνουν να ταΐζουν τα αρνάκια, να τα αρμέγουν, να παίρνουν το γάλα και να φτιάχνουν τυράκια , πάντα βέβαια με την καθοδήγηση και την βοήθεια των δασκάλων. Μεταφέρον ξύλα και άλλα πράγματα με τα γαϊδουράκια που τα λατρεύουν.
Μαθαίνουν να ανάβουν φωτιά και να ψήνουν στον ξυλόφουρνο ψωμί και πίτες τα οποία έχουν προηγουμένως ζυμώσει, να ψήνουν φαγητά με εύκολες συνταγές τα οποία γεύονται το μεσημέρι όλα μαζί απολαμβάνοντας την ποιότητα της κρητικής διατροφής. Μαθαίνουν να φτιάχνουν χρήσιμα αντικείμενα από ξύλο η πηλό εξασκώντας την δημιουργική φαντασία τους, ενώ παράλληλα ψυχαγωγούνται παίζοντας παιγνίδια που έπαιζαν οι παππούδες τους και πλέον είναι ξεχασμένα. Ακούνε διδακτικά παραμύθια που αφηγείται η παραμυθού της οποίας τα σκήπτρα πήραν τις τελευταίες δεκαετίες η τηλεόραση και πιο πρόσφατα το διαδίκτυο με απρόβλεπτες συνέπειες.
Μαθαίνουν να σέβονται το περιβάλλον και να το θεωρούν το μεγάλο σπίτι τους έχοντας την υποχρέωση να το διατηρούν καθαρό, να αγαπούν και να σέβονται τα ζώα μαθαίνοντας όσα πολλά προσφέρουν στον άνθρωπο και την φύση. Και φυσικά μαθαίνουν να σέβονται τους ανθρώπους και να είναι κοινωνικά πράγμα που θα τα βοηθήσει πολύ στη ζωή τους. Επισκέφτηκα το κτήμα και έζησα από κοντά την χαρά των παιδιών που είναι ζωγραφισμένη στα αγνά μάτια τους.
Οι γονείς τους μένουν κατάπληκτοι από την αλλαγή συμπεριφοράς τους μέσα σε λίγο καιρό αλλά και από την μεγάλη χαρά που νιώθουν όταν τους αφηγούνται πώς πέρασαν την ημέρα τους, τι έκαναν τι έφαγαν, πόσα νέα πράγματα έμαθαν που ούτε τα είχαν φανταστεί.
Ο Μάρκος Κοκολάκης και ο Σταύρος Νικηφόρος δεν είναι απλοί χοροδιδάσκαλοι αλλά και υπέροχοι παιδαγωγοί έχοντας παρακολουθήσει σεμινάρια παιδοψυχολογίας, το βασικότερο δε είναι ότι αγαπάνε πάρα πολύ αυτό που κάνουν και που σήμερα τόσο πολύ ανάγκη το έχουν τα νέα παιδιά. Μακάρι και άλλοι σύλλογοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα τους για να δώσουν στα παιδιά μας μια διέξοδο και τα εφόδια που θα τους φανούν πολύ χρήσιμα στο μέλλον. Διότι ας μην ξεχνάμε πως μόνο η στείρα μόρφωση και αποστήθιση κειμένων και βιβλίων, η απλά η εκμάθηση των βημάτων του χορού δεν φτάνουν για να διαμορφώσουν χαρακτήρες.
Είμαι σίγουρος ότι η προσπάθεια αυτή που έχει ξεκινήσει με επιτυχία αφού όλο και περισσότεροι γονείς πηγαίνουν τα παιδιά τους καλοκαιρινούς μήνες στο κτήμα Αμάλθεια από το πρωί μέχρι το απόγευμα, στο μέλλον θα στεφθεί με περισσότερη επιτυχία και θα δώσει τα καλύτερα εφόδια στη νέα γενιά. Για όσους θέλουν να έρθουν σε επαφή μαζί τους ας ψάξουν στο διαδίκτυο που υπάρχει η σελίδα και θα ενημερωθούν άψογα.
Κλείνοντας αφού συγχαρώ τον Μάρκο Κοκολάκη και τον Σταύρο Νικηφόρο με τους συνεργάτες τους και τους ευχηθώ να τους έχει ο Θεός καλά, θα τους αφιερώσω μια μαντινάδα
“Οι σπόροι τση παράδοσης που σπέρνετε κι οι δυο σας
καρπούς θα βγάλουν, τα παιδιά να τρώνε των παιδιώ σας”.
Γιώργος Σηφάκης (Σιμισακογιώργης)
