Φτάσαμε στο χωριό από το πρωί,για να προλάβουμε να κάνουμε και εμείς το κατιτίς μας! Η διαδρομή πάντα μου άρεσε και αλήθεια με χαλάρωνε.
Μέσα στο πράσινο και τις μυρωδιές. Να ακούς και να γεύεσαι τη φύση! Να την νιώθεις με όλες σου τις αισθήσεις! Η θεία μου και οι ξαδέρφες μου ήταν ήδη στην κουζίνα και ετοίμαζαν διάφορα καλούδια για το τραπέζι!
-“Καλώς τους! Χριστός Ανέστη…χρόνια πολλά!”
-“Χρόνια πολλά θεία!”
Ο μπάρμπας μου ήταν έξω στο κήπο και άναβε τα κάρβουνα για το αρνί.
-“Χριστός Ανέστη θείε!”
-“Αληθώς ο Κύριος παιδί μου!”
Σιγά σιγά όπως η μέρα προχωρούσε,όλο και μαζευόταν το σόι!
Χαρές και γέλια,παιδιά να παίζουν,αναμνήσεις να ξαναγυρίζουν από τα παλιά και ανθρώπινες οικογενειακές στιγμές που έχουμε όλοι ανάγκη!
Το αρνί γύριζε στη σούβλα,μεζεδάκια ερχόταν και εξαφανιζόταν εν ριπή οφθαλμού, και τα ποτήρια τσούγκριζαν στον αέρα!
“Σ΄υγεία!….στην υγειά σας!”
Με τα πολλά το τραπέζι στρώθηκε, το λεμονάτο της θείας βγήκε από το τσουκάλι και μοσχομύρισε ο τόπος, οι πατάτες σηκώθηκαν από ξύλα (πάντα οι τηγανιτές πατάτες στα ξύλα είναι διαφορετικές ρε παιδί μου) και το αρνί έφτασε και αυτό στο τραπέζι!
Τι σαλάτες, τι τυριά,τα πάντα! Όλα τα καλά του Θεού απλωμένα πλουσιοπάροχα για να φάνε όχι εμείς αλλά όλο το χωριό!
“Καλώς ήρθατε”, “καλώς σας βρήκαμε” και ξανά και ξανά “σ΄υγεία!”
Κάποια στιγμή κάποιος εμφανίζει μία λύρα,βγαίνει και ένα λαούτο και έγινε χαλασμός!
“Δίπλα θα πάρω τα βουνά να δω και αυτά ίντα λένε…”
Και να σκοποί και τραγούδια, να οι χοροί και πανηγύρια,τελείως αυθόρμητα και όμορφα!
Μέχρι που ήρθε το βράδυ και χορτασμένοι όχι μόνο από το φαΐ, αλλά προπαντός από την ίδια την παρέα, φιληθήκαμε, αποχαιρετιστήκαμε και πήραμε το δρόμο του γυρισμού!
-“Και του χρόνου να είμαστε καλά!”
-“Αμήν παλικάρι μου..και του χρόνου Γιώργη μου!” είπε ο μπάρμπας μου όταν φεύγαμε…
Αυτή είναι μια φανταστική ιστορία, που σίγουρα όμως έχει συμβεί σε όλους μας.
Μια άλλη ιστορία που φαντάζομαι κάπως έτσι άρχισε και αυτή,αλλά τέλειωσε διαφορετικά έγινε ανήμερα του Πάσχα στα Μυριοκέφαλα…
Μην τις συγκρίνετε… θα σας βοηθήσω εγώ.
Δύο διαφορές έχουν…
Στην πρώτη δεν υπάρχουν όπλα και στη δεύτερη ο “Γιώργος” δεν γύρισε ποτέ…
Πόσες φορές άραγε άκουσε “σ΄υγεία” εκείνο το πρωί;
Αντώνης Ζαχαράκης
