Το παρόν κείμενο είναι ακατάλληλο για ανθρώπους που επιθυμούν να πλημμυρίζουν τη δεξαμενή του οπαδισμού τους με δημοσιογραφικά τσιτάτα. Τις ημέρες που ο Ολυμπιακός κατακτούσε (και) τις Ανδεις, βρίσκοντας μία μικρή γωνιά για το τρόπαιο που δεν έχει τη λάμψη της Ευρωλίγκας, αλλά σίγουρα γιγαντώνει τη φήμη του ως brand name, στην πόλη που βρίσκεται μεταξύ δύο λιμανιών και δύο αεροδρομίων (χωρίς η ίδια να προσφέρει στους ταξιδιώτες ούτε το ένα, ούτε το άλλο), το Ρέθυμνο, η πιο αγνή μορφή του μπάσκετ καθρεπτιζόταν στα πρόσωπα αυτών που έχουν κάνει σημαία τους το όνειρο. Όταν οι υπόλοιποι αγωνιούν για το αποτέλεσμα, στο Ρέθυμνο μιλούν για θέαμα.
Όταν οι άλλοι μιλούν για μπάτζετ και ευρώ, αυτοί ονειρεύονται τη φιλανθρωπία και την κοινωνική προσφορά. Όταν οι υπόλοιποι χτίζουν στρατούς οπαδών, εκεί κάτω ανησυχούν για την παιδική παχυσαρκία. Εν τέλει, όταν οι πολλοί εξάγουν από τη μύγα το ξύγκι της, στο Ρέθυμνο, διατηρούν (ξοδεύοντας αρκετά χρήματα) ζωντανή τη μνήμη του μεγάλου Πετράν. Του Πέτρου Οικονομάκη, του συμπαίκτη μου στους Αμπελόκηπους και του Π.Φάληρο, που έφυγε τόσο άδοξα και τόσο νωρίς από τη ζωή πριν από τέσσερα χρόνια, σκορπίζοντας τίποτα άλλο παρά μόνο θλίψη. Γνωρίζατε τον Πετράν; Αυτόν τον αντιαθλητικό τύπο, που περπατούσε λοξά, αλλά με όπλο την ασύλληπτη ευφυΐα και τις χερούκλες του, που τις περνούσε κι από τη χαραμάδα, έκανε χαβά με τους καλύτερους ψηλούς της Α1;
Τρεις ημέρες, εκεί, στο Ρέθυμνο, ήταν αρκετές για να ξανασυστηθούμε με τις ρίζες μας και να θυμηθούμε τους γοητευτικούς λόγους για τους οποίους ασχοληθήκαμε με τούτο το άθλημα. Συχνά αστειεύομαι με τον μεγαλομέτοχο της ΚΑΕ, τον Κωστή Ζομπανάκη, υπενθυμίζοντας σε αυτόν και την ομήγυρη τη αμίμητη κουβέντα που είχε πει ο Στιβ Γιατζόγλου στον Μανώλη Παπακαλιάτη όταν ταξίδεψε στην Κρήτη για να συζητήσει το ενδεχόμενο να αναλάβει το Ηράκλειο εκείνα τα χρόνια.
«Στον άσο έχουμε τον τάδε, στο «2» θα παίξουμε με αυτόν, στο «3» έχουμε ένα προβληματάκι και οι θέσεις στο «4» και στο «5» είναι κλεισμένες από τους ξένους. Τι γνώμη έχεις;» του είχε πει μέσες άκρες ο κυρ Μανώλης του Στιβ για να ακουστεί το ασύλληπτο με το μοναδικό προφορικό στυλ του Στιβ. «Εϊ Μανώλη, απ’ό,τι καταλαβαίνω, εσύ δεν έχει ανάγκη από προπονητή. Προπονητή έχεις. Πρόεδρο χρειάζεσαι». Ετσι κι ο Κωστής, που συχνά πυκνά κατευθύνει τους προπονητές του σε συγεκριμένες επιλογές παικτών τους οποίους ο ίδιος μπορεί να βλέπει στο youtube, ή σε DVD. Παράξενο; Απαράδεκτο; Θα ήταν! Αν όλο το σύστημα λειτουργίας του Ρεθυμνου δε στηριζόταν, ούτως ή άλλως, σε μία νοοτροπία εντελώς διαφορετική από τη συνηθισμένη. Μία νοοτροπία που δεν έχει τον προπονητή διαρκώς στο στόχαστρο και δεν του κολλάει την ταμπέλα του αναλώσιμου, που βλέπει τους ορίζοντες της να ξεπερνούν το καθαρά αθλητικό αποτέλεσμα και στοχεύει στη δημιουργία μίας basketball community με έδρα το Ρέθυμνο, όχημα την ομάδα, αλλά την πόλη να είναι αυτή που τελικά απολαμβάνει τους καρπούς της δημιουργίας της. Μία νοοτροπία που φέρνει τον Ζομπανάκη, να είναι φίλος με τους ξένους και όλους να πίνουν νερό στο όνομά του, διότι όπως έχουν πει κατά καιρούς διάφοροι Αμερικάνοι: «Είναι ο πιοcool πρόεδρος που έχουν γνωρίσει ποτέ».
Κι όντως ο Ζομπανάκης είναι cool. Αρκεί να τον άκουγε κάποιος να συζητά στο ακριανό τραπέζι του εστιατορίου «Μελίνα» στο κατώφλι του περίφημου κάστρου της Φορτέτζας για τα οράματα του με θέα τα κεραμιδόσπιτα του Ρεθύμνου. Να κοιτάει τους συνομιλητές του στα μάτια και παρότι άνθρωπος με τρομακτικό επίπεδο εκπαίδευσης να σου απαντά. «Εχεις δίκιο!» ή . «Ναι, λάθος μου». Να αποκαλύπτει (δεν ξέρω κατά πόσο ήταν γνωστό) το γεγονός ότι ο Σίλβερ ο νέος κομισάριος του ΝΒΑ, πήρε επαγγελματικό και οικογενειακό χρίσμα από τον Ντέιβιντ Στερν, καθώς η σχέση τους εκτός από συνεργατική είναι κι εξ αίματος, αφού ο Σίλβερ «τυγχάνει» να είναι και ανηψιός του Στερν. Να αναλύει τα δεκάδες σχέδια ανάπτυξης του ευρωπαϊκού μπάσκετ που έχει εκπονήσει κατά καιρούς, τις συναντήσεις που είχε με τον Ντέιβιντ Στερν, πριν χρόνια όταν ο κομισάριος του ΝΒΑ είχε ενθουσιαστεί τόσο από τις ιδέες του που του πρόσφερε τα δικαιώματα της D-League του ΝΒΑ για την Ευρώπη. Τις προσωπικές σχέσεις που έχει αναπτύξει με τον Μπερτομέου και τον Μπάουμαν. Την ίδια στιγμή το Ρέθυμνο προβάλλει μία εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Όπως έλεγε και ο ρομαντικότερος των προέδρων της Α1, ο Νίκος Σαραντινός. «Η σχέση μας με τον Πανιώνιο είναι μία μικρογραφία της κόντρας Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, στη δική μας ωστόσο, κυριαρχεί ο σεβασμός και η ευγενής άμιλλα».
Ο Κωστής Ζομπανάκης και ο Ηλίας Λιανός (άνθρωποι με κοινό παρελθόν και εξαιρετικά ταυτόσημες νεανικές καταβολές, εκ Λονδίνου ορμώμενοι) είναι δύο άνθρωποι, η γνωριμία των οποίων διέρχεται συχνά πυκνά πολύ έντονων κρίσεων. Εχουν κι αυτοί τα δικά τους. Αν ήταν .νορμάλ σιγά μην επένδυαν έστω κι ένα ευρώ στο μπάσκετ. Κι όμως, ο Πανιώνιος θα είναι πάντα η πρώτη ομάδα που θα καλείται στο τουρνουά Πέτρος Οικονομάκης.
Τρεις ημέρες στο Ρεθυμνο ήταν αρκετές για να μας παρασύρει μία αύρα που στην Αθήνα και στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας την αισθάνεσαι να σου χτυπάει τα μούτρα αρρωστημένη και μίζερη. Το βράδυ του Σαββάτου, ο Νίκος Σαραντινός, μεθυσμένος από την ευτυχία της φιλοξενίας, στην πρόποση που έκανε λίγο έλειψε να τον γεμίσουν τα δάκρυα ευχαριστώντας ξανά και ξανά όλους αυτούς που ήταν παρόντες και τίμησαν το Ρέθυμνο με τη συμμετοχή τους στο τουρνουά. Πλέον, τον ξέρουν όλοι. Και στο τέλος τον καταχειροκρότησαν. Με ένα ελαφρύ μειδίαμα, καθώς είναι αλήθεια ότι στην εποχή μας λείπουν οι αγνές παραγοντικές φιγούρες που επιχειρούν να χτίσουν τα καρέκλα του με υλικά συναισθήματος κι όχι στα κόκκαλα του διπλανού. Ο μοναδικός που δεν τον γνώριζε ήταν ο κόουτς της Λουκόιλ, αλλά τον έμαθε κι αυτός.
Τρεις ημέρες στο Ρέθυμνο ήταν αρκετές για να συνειδητοποιήσει ότι εν τέλει, όποιος θέλει μπορεί. Δεσμεύομαι προς το παρόν, αλλά το φιλανθρωπικό πρόγραμμα που θα ανακοινωθεί μέχρι τα Χριστούγεννα από το Ρέθυμνο, δε θα έχει προηγούμενο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Κρατήστε την ανάσα σας μέχρι τότε. Μία δραστηριότητα που ξεκίνησε από το μυαλό του υπεύθυνου επικοινωνίας της ομάδας, του Δημήτρη Τζέτζου με το ΡέθυμνοAssist, που με το όραμα του Ζομπανάκη, του Σαραντινού, του Μαμαλάκη, του Ηρακλή (εσχάτως), του Τριαντάφυλλου, του Γιαννούλη θα εξελιχθεί σε ένα πρόγραμμα φιλανθρωπίας πρότυπο για ολόκληρη την Ευρώπη.
Κι όταν η συζήτηση έρχεται στο μπάσκετ, φεύγοντας από το Μελίνα Μερκούρη την Κυριακή το βράδυ, μία εικόνα θα μου μείνει χαραγμένη. Τον Ζομπανάκη, να σηκώνεται και να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί από τη θέση που καθόταν, τα εντυπωσιακά καρφώματα του Γκάμπριελ και του Αλεξάντερ. Ακριβώς όπως θα έκανες ο κάθε αδαής μεγαλομέτοχος στη θέση του κι οποίος έχει βρει ένα παιχνιδάκι για να σπαταλά πολύ από το χρήμα του και λίγο από το χρόνο του. Η διαφορά είναι ότι αυτή ακριβώς η κατάσταση είναι το όραμα του Ζομπανάκη και των ανθρώπων που έχει δίπλα του. Το μπάσκετ που προσφέρει θέαμα, που φέρνει τον κόσμο στο γήπεδο, που ακόμα κι αν δεν αποζημιωθεί με το αποτέλεσμα, θα αποχωρήσει γεμάτος από το θέαμα που παρακολούθησε. Στο Ρέθυμνο ο Ζομπανάκης ξοδεύει λίγο από το χρήμα του και πολύ από το χρόνο του. Όπως θα έπρεπε να κάνει ο καθένας στη θέση του. Χώρος για .ευεργεσίες και αλόγιστες σπατάλες δεν υπάρχει στον αθλητισμό. Ο χώρος όμως, όμως για όνειρα είναι ακόμα αβάδιστος. Και τεράστιος. Ικανός για πλούσιους οραματιστές (κι όχι κερδοσκόπους) όπως ο Τζομπανάκης να χτίσουν μία basketball community.
Υ.Γ. Νίκο Σαραντινέ ευχαριστώ για την κουβέντα που μου είπες εκείνο το βράδυ στο μαγειρείο του Στέλιου. Πράγματι, έστω και δύο να συγχρονιστούν στη συχνότητα του ρομαντισμού μπορεί να είναι κέρδος.
