Θα σας πω τον πόνο μου σήμερα. Όχι μόνο τον δικό μου, αλλά και δεκάδων χιλιάδων συμπολιτών μου Ρεθεμνιωτών, φίλων του Ρεθύμνου, φοιτητών και λοιπών τουριστών.
Ξεκινώ την ιστορία απ’ το τέλος: Το Ρέθυμνο δεν έχει πλοίο. Ή μάλλον έχει, αλλά δεν εκτελεί δρομολόγια. Πρέπει να πω και τα γνωστά, ότι είναι μια από τις πιο τουριστικές πόλεις της χώρας, με δεκάδες ξενοδοχεία και καταλύματα όλων των κατηγοριών και εκατοντάδες χιλιάδες ξένους και Έλληνες τουρίστες, με έντονη εμπορική κίνηση όλο το χρόνο και χιλιάδες φοιτητές που σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο του. Πλοίο δεν είχε όμως που να συνδέεται απευθείας με τον Πειραιά και μην ξεχνάμε ότι δεν έχει ούτε αεροδρόμιο (άλλος πόνος). Πάμε όμως την ιστορία από την αρχή… Πριν από καμιά 20αρια χρόνια φτιάχτηκε μια εταιρεία λαϊκής βάσης και αγοράστηκε το πάλαι ποτέ καμάρι της πόλης «Αρκάδι». Μια χαρά πήγαινε πάνω κάτω στον Πειραιά για καμιά δεκαριά χρόνια, μέχρι που πουλήθηκε και αυτό και η εταιρεία ολόκληρη και αγοράστηκε καινούριο το «Πρέβελη», που μια χαρά τα πήγαινε και αυτό για κάποια χρόνια. Ξαφνικά, η νέα εταιρεία αποφασίζει να σταματήσει το δρομολόγιο για Ρέθυμνο, αφήνοντας την πόλη για χρόνια χωρίς πλοίο.
Ας φτάσουμε στο σήμερα
Δεν έχει περάσει χρόνος από τότε που δημιουργήθηκε νέα εταιρεία λαϊκής βάσης και πήγαν οι Ρεθεμνιώτες και έδωσαν όσα χρήματα μπορούσαν – όσοι μπορούσαν – και αγόρασαν ένα νέο πλοίο. Το «ΕΛΛΗ-Τ». Μήνες το περιμέναμε να κάνει το πρώτο του δρομολόγιο – από το Πάσχα που μας πέρασε – μέχρι που κάποια στιγμή τέλος Ιουλίου, το υποδεχτήκαμε στο λιμάνι της πόλης με τιμές αρχηγούς κράτους. Και δεν αστειεύομαι. Τα απογεύματα όλου του καλοκαιριού που αναχωρούσε για Πειραιά, ουκ ολίγοι Ρεθεμνιώτες κατέβαιναν με τις οικογένειες τους για να το δουν να αναχωρεί. Στα τέλη του Σεπτέμβρη μια μηχανική βλάβη, σοβαρή, το καθήλωσε στον Πειραιά. Εκεί άρχισε το άλλο δράμα, με τσακωμούς και αλλαγές διοικήσεων, με απλήρωτους εργαζόμενους, κ.α. Χτες (19.11) έγινε ένας ραδιομαραθώνιος από τους σταθμούς της πόλης για να μαζευτούν χρήματα να πληρωθούν εργαζόμενοι και βλάβες και να ξεκινήσει και πάλι το καράβι. Δεν ξέρω τι θα γίνει και δεν είμαι πολύ αισιόδοξη.
Είναι απαράδεκτο το Ρέθυμνο να μην έχει πλοίο. Δεν είναι δυνατόν να μην συνδέεται η πόλη αυτή με τον Πειραιά. Δεν μπορεί οι ντόπιοι, οι φοιτητές, οι τουρίστες και οι έμποροι, να μην εξυπηρετούνται, αλλά να ταλαιπωρούνται ταξιδεύοντας από τα λιμάνια των Χανίων και του Ηρακλείου. Και μόνο να σκεφτεί κανείς την πιο τραγική εθνική οδό του κόσμου, αυτή του βορείου οδικού άξονα της Κρήτης, από το Ηράκλειο μέχρι και τα Χανιά, θα μου δώσει δίκιο. Δεν ξέρω ποιοι φταίνε, ποιοι κερδοσκοπούν, ποιοι καθυστερούν σκόπιμα και μη την έναρξη και πάλι των δρομολογίων. Δεν ξέρω γιατί το Ρέθυμνο δεν έχει καράβι. Είναι όμως σπουδαίο, για όλους τους λόγους, οικονομικούς, πρακτικούς, εθνικούς, να έχει.
Update: Μαθαίνω ότι ο χτεσινός ραδιομαραθώνιος πήγε πολύ καλά. Ξεπέρασε όχι μόνο τις οικονομικές προσδοκίες των διοργανωτών του, αλλά σήμανε και κάτι άλλο, που είναι τελικά πιο σπουδαίο. Το καράβι κατάφερε να ενώσει και πάλι τους Ρεθεμνιώτες, όχι δεν ήταν διχασμένοι, όμως ήταν η αφορμή για να γίνουν πάλι μια γροθιά. Μαζεύτηκαν περισσότερες από € 350.000, ποσό ικανό για να καλυφθούν οι πρώτες ανάγκες. Ελπίδα όλων να δούμε το ΕΛΛΗ πίσω στο λιμάνι. Από όλη την Ελλάδα τηλεφωνούσαν και έδιναν χρήματα, ενώ τα κιόσκια που είχαν στηθεί σε διάφορα σημεία της πόλης, κατακλείστηκαν από πολίτες – μικρούς και μεγάλους – που έδωσαν χρήματα από το υστέρημα τους. Το πλοίο αυτό απέδειξε για μια ακόμη φορά, το συμβολισμό και την ουσία του. Ότι είναι για όλους, αλλά και για τον καθένα κάτι πολύτιμο, ξεχωριστό. Ότι είναι το μέσο που τους ενώνει με εκείνους που αγαπούν κι είναι μακριά, είναι το μέσο που μεταφέρουν τα προϊόντα του μόχθου τους, είναι το μέσο όχι της φυγής, αλλά της επιστροφής. Γιατί το Ρέθυμνο, όπως λέει και ο ποιητής “Δεν είναι τόπος που πηγαίνεις, αλλά που επιστρέφεις”…
