Φιλικό ματς ποδοσφαίρου σάλας (futsal) μεταξύ των ομάδων Ρέθυμνο Futsal και Α.Σ. Λίβας Ρεθύμνου θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 20/6 στις 21.45 στο κλειστό «Μελίνα Μερκούρη».
Tα έσοδα του ματς θα διατεθούν για την ενίσχυση μιας 24χρονης φοιτήτριας ψυχολογίας στο Ρέθυμνο με κινητική αναπηρία.
Η σχετική ανακοίνωση του Α.Σ. Λίβας:
“Με αφορμή την ανάγκη μιας φίλης μας και την παράκλησή της όπως εκφράζεται στο παρακάτω κείμενο, θεωρούμε ως ελάχιστη υποχρέωση και ταυτόχρονα μεγάλη χαρά μας να προσφέρουμε την όποια ηθική ή υλική συμπαράστασή μας.
Έτσι, συναποφασίσαμε τη διεξαγωγή ενός φιλικού αγώνα futsal την Τετάρτη 20/6 στις 21.45 στο κλειστό «Μελίνα Μερκούρη». Αντί για εισιτήριο προτείνουμε την ελεύθερη οικονομική συνεισφορά ως στήριξη. Ταυτόχρονα, έχουμε τοποθετήσει ένα κουτί στα γραφεία της ΕΠΣΡ ώστε όποιος/όποια επιθυμεί τόσο σε ατομικό, όσο σε συλλογικό επίπεδο να στηρίξει τον σκοπό.
Η πίστη και η επιθυμία μας για έναν άλλο κόσμο πραγματοποιείται μέσα από πράξεις. Μέσα από την αλληλεγγύη και τον σεβασμό, μέσα από την καθημερινή μας δράση και τους αγώνες μας. Καλό μας αντάμωμα..
Είμαι 24 χρονών, φοιτήτρια ψυχολογίας με κινητική αναπηρία (πιο συγκεκριμένα, η πάθησή μου ονομάζεται Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία τύπου 2, γνωστή κι ως SMA) και χρήστρια αναπηρικού αμαξιδίου. Η λειτουργικότητα των άνω άκρων, επίσης, είναι πολύ περιορισμένη. Ως εκ τούτου, αντιμετωπίζω σοβαρές πρακτικές δυσκολίες στην καθημερινή μου ζωή. Γι’ αυτό το λόγο, καθίσταται απαραίτητη η παρουσία συνοδών και προσωπικών βοηθών.
Αναλυτικότερα, ως τετραπληγική, χρειάζομαι βοήθεια όλο το 24ωρο σε απλές καθημερινές δραστηριότητες όπως για παράδειγμα η προσωπική υγιεινή και το ντύσιμο, για να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, για να φάω, αλλά και γενικότερα για κάθε μου κίνηση. Δυστυχώς, όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις στη χώρα μας, αυτόν τον ρόλο αναγκάζεται-αν και εσφαλμένα-να αναλάβει η οικογένεια, εφόσον δεν υφίσταται στην Ελλάδα η δωρεάν παροχή των εν λόγω προσωπικών βοηθών.
Το γεγονός αυτό λειτουργεί καταναγκαστικά και περιοριστικά τόσο για το οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο επιβαρύνεται σημαντικά, όσο και για εμάς (τα άτομα με αναπηρία), καθώς, συχνά, καταστρατηγούνται οι ανάγκες μας, εμποδίζεται-εν μέρει ή και πλήρως ακόμη-η αξιοποίηση των πραγματικών μας δυνατοτήτων και καταπατώνται τα δικαιώματά μας. Γιατί, η ελευθερία, η αυτοδιάθεση, η ανεξάρτητη διαβίωση, αποτελούν αναφαίρετα δικαιώματα όλων των ανθρώπων (κατοχυρωμένα θεσμικά, μάλιστα, ειδικότερα για τα άτομα με αναπηρία, από τη «Διεθνή Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία του Ο.Η.Ε.», η οποία είναι υπογεγραμμένη και από την Ελλάδα, μαζί με το Προαιρετικό Πρωτόκολλο που τη συνοδεύει). Εκτός αυτού, όμως, υπάρχουν κι εκείνες οι περιπτώσεις ανθρώπων με κάποιας μορφής αναπηρία, που δε διαθέτουν το κατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον για την απαραίτητη παροχή φροντίδας.
Πιο συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά εμένα προσωπικά, ως άνεργη φοιτήτρια με κινητική αναπηρία και ελλείψει ενός υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος, έχω στερηθεί πολλές φορές των δικαιωμάτων μου. Εδώ και χρόνια καλούμαι να σηκώσω μόνη μου το οικονομικό κόστος των βοηθών μου κι έχω αναγκαστεί επανειλημμένα να ποδοπατήσω την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπειά μου, καταφεύγοντας και στη λύση της φιλανθρωπίας ακόμα προκειμένου να καταφέρω, να το καλύψω, αφού το αναπηρικό επίδομα δεν επαρκεί, για να συμπεριλάβει στο συνολικό κόστος διαβίωσης τους μισθούς των δύο προσωπικών μου βοηθών και οι υποτροφίες είναι δυσεύρετες. Ειδικότερα αυτήν την περίοδο, έχω εξαντλήσει πια κάθε εναλλακτική λύση, απ’ όσες είχα στη διάθεσή μου, ή έστω από όσες μπόρεσα να σκεφτώ.
Εξαιτίας της αναφερθείσας κατάστασης λοιπόν, αποφάσισα, ύστερα από πολλή σκέψη κι ενδοιασμούς, να αναζητήσω εναλλακτικούς τρόπους υποστήριξης, ώστε να εξασφαλίσω τα έξοδα της μισθοδοσίας (τουλάχιστον για το προσεχές διάστημα, μέχρι να είμαι σε θέση να βρω μια καταλληλότερη και μακροπρόθεσμη λύση), επιδιώκοντας, ουσιαστικά, να διεκδικήσω σθεναρά το δικαίωμά μου να ζήσω ελεύθερη, ανεξάρτητη, ως αξιοπρεπής άνθρωπος κι ως ολοκληρωμένο κοινωνικό ον. Γιατί, η ανεξάρτητη διαβίωση δεν αποτελεί παραχώρηση ούτε προσωπική «χάρη». Είναι δικαίωμα.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να τονιστεί, πως, αν δε συγκεντρωθούν άμεσα τα απαραίτητα χρήματα, κινδυνεύω, να χάσω τις βοηθούς μου απομένοντας κυριολεκτικά στον αέρα χωρίς την ύπαρξη της οικογενειακής ή άλλης υποστήριξης. Με άλλα λόγια, τίθεται όχι μόνο το ενδεχόμενο της βεβιασμένης κι αναπόφευκτης εγκατάλειψης των σπουδών μου, αλλά κυρίως τίθεται σοβαρά το ζήτημα της καθημερινής μου επιβίωσης: Οι βοηθοί μου είναι τα χέρια μου, είναι τα πόδια μου και χωρίς αυτές δεν μπορώ να επιβιώσω”.
