Μιλούσα με ξένους συναδέλφους σε μια διαδικτυακή επικοινωνία. Με ρώτησαν «τι θερμοκρασία έχουμε στην Κρήτη». Πολύ υψηλή για την εποχή τους απάντησα και τους έδωσα τη χθεσινή θερμοκρασία. «Σχεδόν καλοκαίρι», σχολίασαν. Ναι τους απάντησα, «χωρίς όμως άνοιξη», ψιθύρισα.
Το βράδυ με βρήκε να επιστρέφω στην πόλη μας, μετά από μια ακόμη μέρα στο εμβολιαστικό κέντρο στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Καινούργιες εμπειρίες από τη συνάντηση με πρόσωπα μιας γενιάς με προσφορά στην ιστορία του τόπου. Συναντήσεις που δίνουν διάσταση στο χρόνο και ξεκλειδώνουν τις μνήμες μιας ζωής. Δύσκολος ο ύπνος μετά από μια τέτοια μέρα. Καλοκαίρι, πράγματι, με υψηλή θερμοκρασία έξω αλλά και μέσα στη ψυχή, χωρίς εκείνους που δρόσισαν τη διαδρομή μου στα πρώτα βήματά μου στην πόλη μας. Το ταξίδι στο χρόνο είναι πια αναπόφευκτο και παίρνει τη θέση από το Μορφέα που χάνεται μέσα στο ξημέρωμα.
Αθηνά, η μητέρα της. Αρχόντισα στο λόγο, στο χαμόγελο και στη συμπεριφορά. Μου δίδαξε την αξία της επικοινωνίας και της ενσυναίσθησης μέσα από το «savoir vivre» εκείνης της εποχής, σήμα κατατεθέν εκείνης της Ρεθεμνιώτικης κοινωνίας.
Μανός, ο σύζυγός της. Αναζητητής του ονείρου και της πνευματικότητας σε μια εποχή μετάβασης. Με στήριξε στα πρώτα μου βήματα στην ακαδημαική ζωή, με ενθάρρυνε εκεί που πίστευα ότι δεν είχα ελπίδα, και με οδήγησε εκεί που πίστευε ότι ταιριάζω.
Βασίλης, ο αδελφός της. Αναζητητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θαρραλέος υποστηρικτής της ισόρροπης ανάπτυξης, της αρμονικής σχέσης ανθρώπου και περιβάλλοντος. Μου δίδαξε την αγάπη για τη φύση και μου πρόσθεσε νέες αξίες στα επαγγελματικά και επιστημονικά μου βήματα.
Γιώργος, Αθηνά και Βασίλης, τα παιδιά της. Ακόμη θυμάμαι τις χαρούμενες φωνές τους σε μια όμορφη οικογένεια με κανόνες και αξίες. Μου εδιναν το στίγμα του δικού μου ταξιδιού.
Εκείνη, δασκάλα του λόγου και της ζωής. Από τον Ολυμπο στην επίγεια ζωή, δεν είχε πρόβλημα στη διαδρομή της, καταλάβαινες όμως που κατοικεί. Ψυχή πλούσια σε συναισθήματα, με περίσσεια δύναμη και μεγάλο ενθουσιασμό, ενέπνευσε και δίδαξε γενιές, υπηρέτησε τον τόπο και τις αρχές του μέχρι το τέλος της.
Ποπούλα, με συγχωρείς, θα διόρθωνες σήμερα πολλές φορές το κείμενο μου. Κάθε ταξίδι μνήμης σε σένα και στους πολλούς που μας λείπουν, είναι ένα ταξίδι δροσιάς σε μια «θερμή» περίοδο.
Χρήστος Λιονής
