Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Το σύγχρονο πολιτισμικό παράδειγμα (μοντέλο)
Στις χώρες του δυτικού κόσμου κυριαρχεί πλέον ένα πολιτισμικό μοντέλο, μέσα στο οποίο:
- Ζούμε μόνοι μας και σχεδόν ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας είναι να εργαζόμαστε. Τα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια, από μικρά θυσιάζουν την παιδική τους ηλικία (πολλές φορές με αφόρητες πιέσεις από τους γονείς τους) για να αποκτήσουν «εφόδια» για το επαγγελματικό τους μέλλον και, καθώς μεγαλώνουν, μαθαίνουν ότι ο μόνος αξιόλογος στόχος, στον οποίο πρέπει να προσανατολίζονται, είναι η επιλογή του επαγγέλματος που θα ακολουθήσουν.
- Εργαζόμαστε για τον εαυτό μας, για να μπορούμε να αγοράζουμε τα πράγματα που θα μας κάνουν να νιώσουμε όμορφα (από ένα καλλυντικό μέχρι ένα σπίτι ή ένα σκάφος), να διασκεδάζουμε και ενδεχομένως να συμβάλλουμε και σε κάποιον κοινωνικό σκοπό, είτε για ανθρώπους, είτε για ζώα.
- Αντί για οικογένεια, συνάπτουμε προσωρινές ερωτικές σχέσεις με «συντρόφους», τους οποίους επιλέγουμε κάθε φορά επειδή περνάμε καλά μαζί τους, συμπεριλαμβανομένων και των σεξουαλικών απολαύσεων, αλλά αποφεύγουμε τη μόνιμη δέσμευση και απλώς, όταν βαρεθούμε, διαλύουμε τη συγκεκριμένη σχέση και προχωράμε στην επόμενη – στην καλύτερη περίπτωση «παραμένοντας φίλοι» με τους ή τις «πρώην συντρόφους» μας.
- Ακόμη κι αν έχουμε κάνει το βήμα να παντρευτούμε, κατά πάσα πιθανότητα κι αυτό είναι προσωρινό και ακολουθεί το διαζύγιο, γιατί ποιο λόγο έχεις να παραμένεις σε έναν γάμο, στον οποίο «δεν περνάς καλά»;
- Έχω και παιδιά; Κανένα πρόβλημα. Όμορφα και πολιτισμένα, ο ένας γονιός αναλαμβάνει την κηδεμονία και ζει μαζί τους – κατά κανόνα η μητέρα – και ο άλλος τα συναντάει και «περνά χρόνο μαζί τους» κατά διαστήματα. Αλλά μπορεί να είναι «καλός γονιός» συμμετέχοντας με διάφορους τρόπους στη ζωή και στις ανάγκες τους.
- Γενικά, η μόνη οικογενειακή σχέση που μετράει είναι η σχέση μητέρας και ανήλικου παιδιού, συνήθως ενός μόνο παιδιού. Ο πατέρας φαίνεται ολοένα και περισσότερο περιττός, σε έναν κόσμο όπου οι γάμοι δεν διαρκούν πολύ και θεωρείται φυσικό οι ερωτικές σχέσεις να μην είναι μόνιμες – δηλαδή να μη βασίζονται στην αγάπη, γιατί η πραγματική αγάπη (ας μου επιτραπεί να το πω) είναι συνειδητή επιλογή, για την οποία παλεύεις, ξεπερνάει όλα τα εμπόδια, υποχωρεί, συγχωρεί (αμοιβαία) και είναι μόνιμη, εκτός αν συμβούν γεγονότα σοκαριστικά και τραγικά.
- Αυτή η σχέση μητέρας και παιδιού είναι και σχέση καταναλωτική: το μικρό παιδί είναι ο καλύτερος καταναλωτής και οι γονείς του δύσκολα θα του αντισταθούν και θα του αρνηθούν οτιδήποτε, ακόμη και μια άκρως εθιστική συσκευή, όπως ένα τάμπλετ ή ένα «έξυπνο κινητό», παρότι ξέρουν ότι μετά από αυτό πιθανόν θα έχουν ένα εθισμένο παιδί.
- Αντίδοτο στη μοναξιά μας είναι οι φίλοι μας. Ένας δύο είναι «κολλητοί μας» (επιστήθιοι φίλοι, για να το πω πιο επίσημα), αλλά εκατοντάδες είναι «φίλοι μας» ή «ακόλουθοί μας» στο Facebook και τις άλλες «σελίδες κοινωνικής δικτύωσης», ώστε από την πρώιμη εφηβική ηλικία χιλιάδες αγόρια και κορίτσια σχεδόν έχουν κέντρο της ζωής τους αυτές τις σελίδες.
Όλα αυτά είναι «φυσικά», «αναπόφευκτα» και πορευόμαστε κάπως έτσι προς ένα (σκοτεινό ή φωτεινό;) μέλλον. Πάντως δεν έχουμε παράπονο, γιατί είμαστε «απελευθερωμένοι από τη θρησκεία», απλώς πιστεύουμε «στο σύμπαν», στα ζώδια, στο φενγκ σούι, και κάνουμε γιόγκα (δηλ. τη μέθοδο ένωσης των ινδουιστών με τους ειδωλολατρικούς «θεούς» τους) για να αποκτήσουμε «σοφία, αυτογνωσία και ευεξία»…
Ας μην ξεχάσω το σύνθημα «ο εαυτός σου είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις», που ακούγαμε προ μηνών σε κάποια διαφήμιση. Δηλαδή δεν έχεις τίποτε πολυτιμότερο από τον εαυτό σου – θλιβερή μοναξιά. Ούτε τα παιδιά σου είναι πολυτιμότερα από τον εαυτό σου, ούτε ο/η σύζυγός σου, ούτε οι γονείς σου (αν έχετε σχέσεις), ούτε φυσικά η πατρίδα σου ή ο Θεός σου. Μάλιστα το τελευταίο, αν ισχύει, θεωρείται και επικίνδυνο, γιατί ξεχνάμε ότι ο δικός μας Θεός είναι ο Χριστός, ο Θεός του αγώνα για την κατάκτηση της καλοσύνης, της συγχώρησης και της αγάπης προς τον πλησίον.
Ο άλλος άνθρωπος για μας είναι αντικείμενο που το χρησιμοποιούμε: είτε τον χρησιμοποιούμε ως πελάτη, είτε χρησιμοποιούμε το σώμα του για σεξ, είτε τον χρησιμοποιούμε ως διαδικτυακό «φίλο» κ.τ.λ. Και χρησιμοποιούμε και το δικό μας σώμα απλώς σαν εργαλείο για απολαύσεις (απολαύσεις καταχρήσεων, πειραματισμούς στη διαμόρφωσή του, σεξουαλική ηδονή κ.τ.λ.). Και, όταν πεθάνουμε, ας το κάψουμε κι ας σκορπίσουμε την τέφρα του «στη μητέρα φύση»… Τι άλλη αξία έχει άλλωστε;
Το εκπαιδευτικό σύστημα που διαμορφώνει τέτοιους ανθρώπους (μοναχικούς, χωρίς οικογένεια, εθισμένους σε διάφορες συμπεριφορές, μόνον εργαζόμενους και καταναλωτές) θεωρεί απαραίτητο μάθημα γι’ αυτούς τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση όχι μόνον από το γυμνάσιο, αλλά και από το δημοτικό, ή – ακριβέστερα – από το νηπιαγωγείο. Τα νήπια, κατά τη φιλοσοφία αυτή, «πρέπει να μάθουν για το σεξ». Εξάλλου, «αν δεν τους το μάθει το σχολείο, μέσω ειδικών, θα το αναζητήσουν μόνα τους καθώς θα μπαίνουν στην εφηβεία, ή και νωρίτερα, ψάχνοντας πληροφορίες στον επικίνδυνο και σκοτεινό κόσμο του διαδικτύου».
Το να υποστηρίξουμε ότι τα μικρά παιδιά δεν έχουν καμιά δουλειά με το διαδίκτυο χωρίς επίβλεψη των γονιών τους ισοδυναμεί με προδοσία του νέου ιδανικού, που είναι η «εξέλιξη». Εξάλλου τα παιδιά από νωρίς έχουν δική τους συσκευή, τάμπλετ ή «κινητό», με πρόσβαση στο διαδίκτυο. Ότι είναι περίπου εγκληματικό κάτι τέτοιο και θα έπρεπε να καταπολεμηθεί όπως καταπολεμείται ο εθισμός στο αλκοόλ ή στα ναρκωτικά, ούτε κι αυτό επιτρέπεται να το πούμε, γιατί πάλι «αμαρτάνουμε» ενάντια στην «εξέλιξη». Δηλαδή ενάντια στις εταιρίες που θησαυρίζουν από τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας.
Επιπλέον υποστηρίζεται ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση θα προστατεύσει το παιδί από την κακοποίηση, αυτουργός της οποίας (δηλαδή θύτης, ένοχος) μπορεί να είναι ο ίδιος ο πατέρας του, ο δάσκαλός του, ο προπονητής του ή ο τρέχων (=παροντικός) «σύντροφος» της μητέρας του… Σε έναν πολιτισμό καταναλωτισμού, που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη διαφήμιση του σεξ, οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει κακό σε οποιονδήποτε (δυστυχώς είναι αλήθεια αυτό), αφού το σύστημα δεν επιτρέπει να κυκλοφορήσουν μηνύματα αυτοσυγκράτησης («εγκράτεια» λέγεται στην παράδοσή μας). Όμως δεν είναι απαραίτητη η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση για να καλλιεργηθεί ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας των παιδιών.
Ο δικός μας πολιτισμός
Προσωπικά, έρχομαι από έναν άλλο πολιτισμό. Είμαι από τους τελευταίους; Δεν ξέρω. Πάντως είμαστε αρκετοί, ευτυχώς. Ζούμε ανάμεσά σας, αν και μερικές φορές μας αντιμετωπίζουν ρατσιστικά και περιφρονητικά…
Στον πολιτισμό αυτόν, που είναι ο πολιτισμός των προγόνων μας εδώ και αιώνες, το σημαντικότερο που μπορείς να αποκτήσεις στη ζωή σου είναι μια δεμένη και αγαπημένη οικογένεια, κατά προτίμησιν μάλιστα πολυμελής (ολόκληρο στράτευμα συμμάχων): με όσα παιδιά μας στείλει ο Θεός (θα τα μεγαλώσουμε, δεν θα στερηθούν τίποτε από όσα πραγματικά έχουν σημασία!), αλλά μέλη της οικογένειάς μας είναι και ο παππούς και η γιαγιά και τ’ αδέρφια μας, τα ξαδέρφια μας και όλοι οι συγγενείς μας, ακόμη και οι πιο μακρινοί.
Σ’ αυτόν τον πολιτισμό, ο άνθρωπος προστατεύει και διαφυλάσσει το σώμα του αγνό και το προσφέρει στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη του, με τον οποίο συνάπτει γάμο, μόνιμο, ευλογημένο από τον Θεό μέσα στην εκκλησία, όπου «οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σὰρξ μία. ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» («Δεν είναι πια δύο, αλλά ένα σώμα. Εκείνο λοιπόν που ένωσε ο Θεός, να μην το χωρίσει κάποιος άνθρωπος», λόγια του Ιησού Χριστού στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφ. 19, στίχος 6). Ο γάμος αυτός είναι σαν ένα γερό πλοίο, που αντέχει τις φουρτούνες, προστατεύει τα παιδιά του και αποβλέπει σε ένα μέλλον με το ζευγάρι ενωμένο και αγαπημένο (παρά τα κατά καιρούς σύννεφα) μέχρι τα γεράματά του.
Φυσικά χρειάζεται αγώνας για ένα τέτοιο κατόρθωμα και σ’ αυτόν τον αγώνα υπάρχουν και εμπόδια (όπως οι αδυναμίες και ο εγωισμός), υπάρχουν και κακόβουλοι άνθρωποι που το υποσκάπτουν (κάποιες «πεθερές» π.χ. και άλλοι «δηλητηριώδεις» κοντινοί – «τοξικοί» λέγονται σήμερα), υπάρχουν όμως και εφόδια (η αγάπη, πάνω απ’ όλα, που φέρνει την υποχώρηση του εγωισμού, την κατανόηση και τη συγχώρηση – που πρέπει να είναι αμοιβαία, όπως ξαναείπα), υπάρχουν και ειδικοί, με κυριότερο, στον πολιτισμό μας, τον «πνευματικό» του ζευγαριού, δηλαδή τον ιερέα εξομολόγο του, που μπορεί να είναι κι αυτός χρόνια παντρεμένος, ενδεχομένως πολύτεκνος και με πείρα χιλιάδων εξομολογήσεων, καθώς και με τη διαχρονική σοφία του Ευαγγελίου και των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας στη φαρέτρα του (χωρίς να αποκλείεται ένας άγαμος πνευματικός να είναι κατάλληλος για να καθοδηγήσει σοφά και συνετά μια οικογένεια).
Δεν είναι «ξεπερασμένα» αυτά, απλώς ανήκουν σε ένα διαφορετικό πολιτισμικό μοντέλο από αυτό που κυριαρχεί στην εποχή μας. Για να καταλάβετε, σήμερα όλο και περισσότεροι άνθρωποι ανακαλύπτουν τη σοφία των ιθαγενών της Αμερικής ή των βουδιστών του Θιβέτ κ.τ.λ. και αντλούν αξίες από πολιτισμούς άλλων εποχών. Ε λοιπόν, έναν τέτοιο πολιτισμό διαθέτουμε κι εμείς. Και είναι πολιτισμός γεμάτος σοφία και αυτογνωσία, ένας πολιτισμός σχέσεων, που ισχυρίζομαι πως, αν μη τι άλλο, δεν είναι συνετό να τον απορρίψουμε με περιφρόνηση. Αυτό το μοντέλο, κατά τη γνώμη μου, ήταν υγιέστερο και σοφότερο από το σημερινό, χωρίς να είναι τέλειο.
Ας μου επιτραπεί να προσθέσω ότι στις ανώτερες στιγμές του, αυτό το μοντέλο έφερνε (και φέρνει, γιατί δεν έχει εξαφανιστεί) τον άνθρωπο σε κατάσταση ένωσης με το Θεό, δηλαδή τον εξελίσσει μέχρι του σημείου να τον κάνει άγιο. Αυτό όμως είναι μια διαφορετική (αν και σημαντική) συζήτηση. Το ότι τον έκανε αγωνιστή και συχνά ήρωα είναι κάτι πιο κατανοητό για τον σημερινό νου, γιατί η αγιότητα νομίζει ο σύγχρονος άνθρωπος πως είναι κάτι νεφελώδες και μυθικό.
Η ανάγκη για ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής
Είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ το διεθνές πολιτικό και κοινωνικό σύστημα επιμένει ότι το παιδί σας πρέπει να διδάσκεται σεξουαλική αγωγή από το νηπιαγωγείο, κανείς υπουργός Παιδείας (ας γελάσω με αυτόν τον τίτλο) δεν έχει προτείνει να ενταχθεί στα σχολεία ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής. Δηλαδή ένα μάθημα, στο οποίο το παιδί, από μικρή ηλικία, με μοντέρνο τρόπο (δηλ. με τον τρόπο της αγάπης και της καλλιέργειας προτύπων, που πρότειναν και οι Τρεις Ιεράρχες ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ.) θα μαθαίνει να αγαπά τους γονείς του, να τους σέβεται, να τους βοηθάει αναλόγως της ηλικίας του και φυσικά να τους υπακούει. Θα μαθαίνει να αγαπά, να σέβεται και να υπακούει τους δασκάλους του, να σέβεται τους μεγαλύτερους, να βοηθάει τους ηλικιωμένους και όχι να περιμένει να δει «αν θα το σεβαστούν» όλοι οι παραπάνω, για να κρίνει μετά «αν αξίζουν τον δικό του σεβασμό».
Θα μαθαίνει να αγαπά τ’ αδέρφια του, να προστατεύει τα μικρότερα και να βασίζεται στα μεγαλύτερα. Να είναι ευγενικό, να μιλάει όμορφα και όχι χυδαία, να ακούει όμορφα τραγούδια και να παίζει όμορφα παιχνίδια, που μπορεί να έχουν και ηρωικό στοιχείο, αλλά δεν θα έχουν βία, χυδαιότητα, παράνοια και σκοτάδι.
Θα μαθαίνει επίσης να σέβεται το άλλο φύλο, να αγαπάει αληθινά, να συμπεριφέρεται με τρυφερότητα, καλοσύνη, κατανόηση και συγχωρητικότητα στο μελλοντικό του ταίρι (με το οποίο θα είναι σύζυγοι για μια ζωή, πέρα από τις αντιξοότητες, και όχι ευκαιριακοί «σύντροφοι»), αλλά και στα παιδιά που πιθανόν θα αποχτήσουν και θα είναι ο ευλογημένος καρπός της αγάπης τους.
Ρομαντικά πράγματα, σε μια χυδαία εποχή. Κι όμως πιστεύω πως αυτά αποζητά στην πραγματικότητα ο άνθρωπος για να μην υποφέρει μέσα στη μοναξιά και τη μιζέρια.
Θα ζητάω πολλά, αν ονειρεύομαι ότι θα μαθαίνει και να αγαπά την πατρίδα του και να πιστεύει ή έστω να σέβεται τον Θεό των πατέρων του (ο οποίος για μας εδώ είναι ο Ιησούς Χριστός); Ας μην το «τερματίσω» φτάνοντας μέχρις εκεί. Αλλά ο σύγχρονος άνθρωπος, έχοντας για «πατρίδα» και «θρησκεία» το Facebook και τις προσφορές των πολυκαταστημάτων, έχει καταντήσει άπατρις και ανέστιος – ξεριζωμένος και εξόριστος ακόμη και στη γη των προγόνων του.
Η μαρτυρία της Carol Everett
Θα τελειώσω με μια ανατριχιαστική μαρτυρία, την οποία κάποιοι υπέρμαχοι της σεξουαλικής αγωγής είμαι βέβαιος ότι θα συκοφαντήσουν και θα προσπαθήσουν να αποδομήσουν.
Διαβάζουμε ότι στις «προηγμένες χώρες», όπου τα νήπια, τα παιδιά και οι έφηβοι όλων των τάξεων διδάσκονται σεξουαλική αγωγή, έχουν σημειωθεί οι λιγότερες εγκυμοσύνες στην εφηβεία, γιατί οι έφηβοι μαθαίνουν πλέον να κάνουν «ασφαλές σεξ» (δηλ. χωρίς εγκυμοσύνη). Φυσικά κανείς δεν τολμά να πει ότι δεν έχουν καμία δουλειά οι έφηβοι να προχωρούν σε σεξουαλικές πράξεις. Ότι καλύτερα να προσανατολίζονται στη δημιουργία οικογένειας σε σχετικά νεαρή ηλικία – ως ενήλικες φυσικά – και όχι όταν θα έχουν εξαντληθεί σωματικά και ψυχικά και θα έχουν χρησιμοποιήσει (και μάλιστα αμέτρητες φορές) το σώμα τους και το σώμα άλλων ανθρώπων ως σεξουαλικό αντικείμενο μίας χρήσης ή πολλαπλών χρήσεων. Όποιος τολμήσει να πει κάτι τέτοιο, στοχοποιείται και περιθωριοποιείται αυτόματα σαν εγκληματίας. Δεν του επιτρέπεται καν να έχει άποψη.
Όμως ας το αφήσουμε αυτό. Η μαρτυρία που επιθυμώ να παραθέσω είναι η παρακάτω, και τα συμπεράσματα δικά σας.
Η Carol Everett ήταν ιδιοκτήτρια δύο κλινικών αμβλώσεων στην περιοχή Ντάλλας – Φορτ Γουόρθ του Τέξας, και διευθύντρια τεσσάρων αντίστοιχων κλινικών. Στη συνέχεια, συνειδητοποιώντας τι κάνει, εγκατέλειψε αυτόν τον κλάδο και μετατράπηκε σε υπέρμαχο των αγέννητων παιδιών και των μητέρων που επιθυμούν να κρατήσουν τα παιδιά τους. Η μαρτυρία της (την οποία έχει αποτυπώσει και σε βιβλία) είναι η εξής:
«Πουλούσα αμβλώσεις. Πώς το έκανα αυτό; Ο τρόπος λέγεται “Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση”. Οι κλινικές που ασχολούνται με τις αμβλώσεις φτιάχνουν με προσοχή ένα πρόγραμμα σεξουαλικής εκπαίδευσης, που ενθαρρύνει τους νεαρούς μαθητές να έχουν σεξουαλική δραστηριότητα, καθιστώντας τους ευάλωτους στην εγκυμοσύνη και τις εκτρώσεις, ώστε οι κλινικές να κερδίζουν πολλά χρήματα».
«Δεν βγάζεις τα παιδιά σου έξω να τα μεθύσεις, και τρέχεις μετά να τα διδάξεις πώς να οδηγούν με ασφάλεια. Τους δίνεις μία έντιμη και ηθική συμβουλή: “Μην πίνετε και οδηγείτε, γιατί μπορεί να σκοτωθείτε”. Γιατί στο θέμα της σεξουαλικότητάς τους πρέπει να κάνουμε συμβιβασμούς, προτείνοντάς τους ένα χαμηλό ηθικό πρότυπο ζωής, αντί να τους δώσουμε το υψηλότερο και το καλύτερο; Και εννοώ το σχέδιο του Θεού για τον γάμο, που εξακολουθεί να αποτελεί την άριστη λύση σε κάθε περίπτωση».
«Στόχος μας ήταν να κάνουν τα παιδιά 3-5 εκτρώσεις στην ηλικία μεταξύ 13-18 ετών. Αλλά δεν μπορείς να πας στην ηλικία των 12 και να τους πεις “θέλω να μείνεις έγκυος μέσα τον επόμενο χρόνο”… Πρέπει πρώτα να καταστρέψεις τη φυσική τους σεμνότητα, να τα απομακρύνεις από τις αξίες των γονιών τους και να καταφέρεις να γίνεις στα μάτια τους “ο ειδικός της ζωής τους”». «Στο Τέξας υπάρχει ήδη ένα πρόγραμμα που απευθύνεται σε νηπιαγωγεία και ενθαρρύνει τους μαθητές να πειραματιστούν με τη συνουσία από την τρίτη δημοτικού».
Πηγή των παραπάνω το δημοσίευμα (στο διαδίκτυο) “Former Abortion Clinic Owner: We Pushed Sex Ed on Kids to Create a Market for Abortion”. Ελληνικά, υπό τον τίτλο “Πρώην ιδιοκτήτρια κλινικής αμβλώσεων: Υποστηρίζουμε τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα παιδιά για να δημιουργούμε αγορά για τις αμβλώσεις”.
Προτρέπω επίσης, αν θέλετε, να αναζητήσετε τα άρθρα του γράφοντος “Σεξ στην εφηβεία” και “Οικογένεια: ένα απλό όνειρο” (μέρος Α΄ και Β΄). Εκεί υπάρχουν διευκρινίσεις σε ορισμένες τοποθετήσεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο. Η διαφωνία είναι κατανοητή και σεβαστή. Καλύτερα όμως, νομίζω, να προβληματιστούμε πριν διαφωνήσουμε – και το κυριότερο: ν’ αφήσουμε κι εκείνον που εκφράζει τη σοφία των προγόνων μας να μιλήσει πριν του επιτεθούμε. Ευχαριστώ.
* Η φωτογραφία που συνοδεύει το παρόν άρθρο δεν προέρχεται από κάποιο «ήπιο πορνό» για παιδιά, αλλά – όπως πληροφορούμαστε – από σχολικό βιβλίο σεξουαλικής αγωγής της Κύπρου…
