Την Τετάρτη 21 Μαΐου το Μουσικό Σχολείο Ρεθύμνου διοργάνωσε εκδήλωση για να τιμήσει το μεγάλο Ρεθεμνιώτη μουσικοσυνθέτη Νίκο Μαμαγκάκη στην αίθουσα Παντελής Πρεβελάκης του Ωδείου.
Ο Νίκος Μαμαγκάκης γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1929. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών και εν συνεχεία από το 1957 μαθήτευσε στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Μονάχου δίπλα στους Καρλ Ορφ και Γκέντσμερ. Οι επιρροές του βασίζονται τόσο σε δυτικά πρότυπα όσο και σε αναφορές από τη δημοτική μας μουσική και κυρίως της ιδιαίτερης πατρίδας του. Στα έργα του χρησιμοποιούσε διάφορα παραδοσιακά όργανα (κρητική λύρα, σαντούρι, κ.α.) ή την ηχητικότητά τους χωρίς αυτά καθ’ αυτά τα όργανα.
Ο Νίκος Μαμαγκάκης είναι αναμφίβολα ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες. Το μέγεθος του έργου του αλλά και η πολυμορφία που το διέπει αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Ο σπουδαίος αυτός συνθέτης έχει διακριθεί στα περισσότερα είδη της μουσικής σύνθεσης. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις τεράστιες κινηματογραφικές του επιτυχίες «η αρχόντισσα και ο Αλήτης» «Η Νεράιδα και το παλικάρι», «Λούφα και παραλλαγή» κλπ, μουσική για το θέατρο και την τηλεόραση, όπερες, ηλεκτρονική μουσική, έργα για ορχήστρα, κύκλους τραγουδιών και άλλα.
Ο Νίκος Μαμαγκάκης μιλώντας στον μουσικολόγο Γιώργο Μυζάλη είχε πει:
«Η οικογένειά μου ήταν μουσική. Υπάρχει ένα όνομα στη λαϊκή μουσική της Κρήτης που λέγεται «Ανδρέας Ροδινός». Ο μεγαλύτερος λυράρης που γέννησε ο κόσμος. Αυτουνού η μάνα του κι ο πατέρας μου ήταν αδέρφια. Τα επίθετα που μεταχειρίστηκε κατά καιρούς η οικογένειά μου ήτανε «Βιολάκης» και «Λυράκης». Έχει μια παράδοση πολλών χρόνων αυτή η μουσική οικογένεια. Ο πατέρας μου υπήρξε μέγας παίχτης του μπουλγαρί. Έπαιζε ένα πάρα πολύ ωραίο μπουλγαρί. Εκείνος έμαθε και τον Ανδρέα Ροδινό να παίζει διάφορους σκοπούς στο μαντολίνο. Από εκεί προέρχεται όλο αυτό ο Ροδινός ήταν όμορφος, ήταν ευφυής – ο καλύτερος μαθητής του γυμνασίου. Έπαιζε Βιβάλντι με τη λύρα και έπαιζε και όλα τα repertoires (ρεπερτόρια) της εποχής εκείνης. Γεννήθηκα μέσα στη μουσική λοιπόν και δε μπορούσε κανένας να μου εναντιωθεί. Παρόλα αυτά ο πατέρας μου, μου έλεγε να μη γίνω μουσικός. Επειδή για επαγγελματικό προσανατολισμό τότε το φοβόντουσαν οι άνθρωποι. Η μουσική δεν έδινε διεξόδους. Αλλά εμένα και βουνά να μου έβαζες μπροστά μου, εγώ μουσικός θα γινόμουνα. Πολλές φορές πάντως αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να έκανα κι άλλα πράγματα, γιατί ήμουν στοιχειωδώς ευφυής.
Έως τότε έκανα μαθήματα με διάφορους δασκάλους αυτοδίδακτους. Η γνώση τότε ήταν ακριβή. Δεν ήταν εύκολο να την αποκτήσεις. Έπρεπε να έχεις λεφτά. Στη συνέχεια ήρθα στην Αθήνα, τελείωσα τα ωδεία και ό,τι άλλο μπορούσα να τελειώσω σε επίπεδο πτυχίου και επέστρεψα στο Ρέθυμνο όπου και διορίστηκα σαν αρχιμουσικός της μπάντας και καθηγητής στο ωδείο και στο γυμνάσιο. Επειδή με «έτρωγε» βαθιά μέσα μου αυτή η μανία να μάθω, παράτησα σε ένα χρόνο όλα αυτά τα πράγματα και έφυγα για τη Γερμανία. Πήγα στην Ακαδημία του Μονάχου, στον Carl Orff, με πάρα πολύ δύσκολες εισαγωγικές εξετάσεις. Δεν μπορούσες να μπεις αν δεν ήξερες πολλά πράγματα. Αυτοί είχαν τότε ένα concept (σκεπτικό) που έλεγε: εάν ο υποψήφιος δεν προαλείφεται ότι θα γίνει ένας επαγγελματίας που θα κερδίζει τη ζωή του από αυτή τη δουλειά, δεν τον δεχόμαστε. Και είχανε και δίκιο. Διαφορετικά γίνονται δυστυχισμένοι οι άνθρωποι. Βλέπεις εδώ, στην Ελλάδα, τα περισσότερα πόστα τα έχουν καρεκλοκένταυροι δίχως την κατάλληλη υποδομή. Και αυτοί μάλιστα εμποδίζουν τους άλλους. Ξέρω ανθρώπους που ήτανε στην ΕΡΤ. Εκμεταλλευόντουσαν τη θέση τους μέχρι δακρύων, μέχρι εξαπάτησης, εμποδίζοντας ανθρώπους ταλαντούχους. Έχει σημασία όλο αυτό – θα μου πεις; Έχει μεγάλη σημασία. Σε ό,τι αφορά στη μουσική, έχουν αδικηθεί πολύ μεγάλα ταλέντα και έχουν ευνοηθεί άνθρωποι καταφερτζήδες. Αυτό έχω να πω. Πρέπει να πω όμως και την αλήθεια, ότι αν ένας άνθρωπος είναι πολύ ταλαντούχος κανένας δε μπορεί να τον εμποδίσει.».
Ας σταθούμε όλοι οι Ρεθεμνιώτες αρωγοί στο έργο του Μουσικού Σχολείου Ρεθύμνου, που μπορεί να αναδείξει νέους μουσικούς του βεληνεκούς του Νίκου Μαμαγκάκη.
