Αισθάνομαι την ανάγκη να αποχαιρετήσω ένα σπουδαίο άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή πρόωρα και βύθισε σε βαρύ πένθος την οικογένειά του και ολόκληρη την κοινότητα του 5ου Δημοτικού Σχολείου.
Ο Γιώργης ο Παπαδάκης ήταν ένας απλός άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη, υπομονή, πραότητα, εργατικότητα. Γεννήθηκε πριν από 66 χρόνια στη Μεγάλη Βρύση Ηρακλείου. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι της γενιάς του και αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον , βρέθηκε να εργάζεται στη ΜΟΜΑ, να αγωνίζεται και τίμια με τον ιδρώτα του να βγάζει το ψωμί του.
Γνωρίστηκε και νυμφεύτηκε τη Σμαράγδη Γιαννακουδάκη από το Γερακάρη, με την οποία δημιούργησε μια υπέροχη οικογένεια, αποκτώντας τρία παιδιά, τον Λευτέρη, τη Μαρία και την Παγώνα.
Αξιώθηκε να δει και εγγόνια που τα καμάρωνε διακριτικά και υπερήφανα.
Το 1990 με την κατάργηση της ΜΟΜΑ, ο κυρ Γιώργης βρέθηκε να εργάζεται στο 5ο Δημοτικό Σχολείο ως επιστάτης. Από την πρώτη στιγμή κέρδισε την εμπιστοσύνη, την εκτίμηση και την αγάπη όλων εκείνων που συνεργάστηκε.
Πριν ακριβώς 10 χρόνια που ανέλαβα τη δ/νση του σχολείου, με τον πρώτο άνθρωπο που ήρθα σε επαφή ήταν ο κυρ Γιώργης. Από την πρώτη στιγμή διέκρινα ένα απλό άνθρωπο, γεμάτο καλοσύνη και όρεξη για δουλειά, παρά τα πολλά χρόνια υπηρεσίας που είχε τότε και συνδεθήκαμε αμέσως εκτός από επαγγελματική και με φιλική σχέση. Εξάλλου ο κυρ Γιώργης είχε το χάρισμα να κερδίζει τον άλλο με την απλότητα και την πραότητά του. Δεν είναι τυχαία εξάλλου η αγάπη , ο σεβασμός και η εκτίμηση που είχε κερδίσει από τους μαθητές του σχολείου.
Αυτό όμως που έκανε αυτόν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει, ήταν η ανιδιοτελής και εθελοντική προσφορά και βοήθεια στο σχολείο μας. Πριν από 9 χρόνια και μετά από πολυετή εργασία ο κυρ Γιώργης αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί. Ποτέ όμως δεν σταμάτησε να δουλεύει και να προσφέρει στο σχολείο όπως πριν. Για 9 ολόκληρα χρόνια και παρά τη συνταξιοδότησή του, ο κυρ Γιώργης συνέχισε να εργάζεται εθελοντικά με τον ίδιο ζήλο μέχρι και την τελευταία στιγμή. Ήταν ένας «εν ενεργεία» συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, ένας αφανής ήρωας, ένας από τους τόσους σπουδαίους ανθρώπους που περνούν αθόρυβα από αυτή τη ζωή.
Αυτό το κομμάτι του εαυτού του αισθάνθηκα την ανάγκη να αναδείξω, ως ελάχιστο ευχαριστώ για ότι έχει προσφέρει στη σχολική μας μονάδα.
Εξάλλου για αυτό τον εκτιμούσαν και αγαπούσαν όλοι οι εκπ/κοί του σχολείου αλλά και οι γονείς των μαθητών μας.
Αγαπημένε μας συνεργάτη κυρ Γιώργο, από χθες είμαστε όλοι φτωχότεροι γιατί χάσαμε ένα ΑΝΘΡΩΠΟ, ένα στήριγμα, ένα φίλο. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ήσουν και θα παραμείνεις για πάντα στις καρδιές μας γιατί μας δίδαξες πολλά με τον δικό σου τρόπο.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ!
ΦΩΤΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ
Δ/ΝΤΗΣ ΤΟΥ 5ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
Ένας καλόκαρδος ταξιδιώτης…
Ο κ. Γιώργος, ένας καλόκαρδος άνθρωπος με τη γαλήνια ψυχή του, πριν λίγες μέρες μας άφησε «πήρε το βαλιτσάκι του – όχι αυτό που κρατούσε κάθε μέρα για να επισκευάσει διαφόρων ειδών πράγματα σε κάθε τάξη – κι αυτή τη φορά ένα και μοναδικό κλειδί το οποίο θα ξεκλείδωνε την πόρτα στον παράδεισο». Αναμφίβολα ανήκει σε αυτόν και η καρδιά με την ψυχή του, δίπλα στον Θεό.
Έγινε ένας ταξιδιώτης, όπου θα μας παρακολουθεί από ψηλά και θα χαίρεται. Θα χαίρεται που θα τρέχουμε με χαρά και ανεμελιά στην αυλή του σχολείου μας. Μια αυλή την οποία την είχε χιλιοπερπατήσει, μια αυλή που περνούσε την ημέρα σε αυτήν.
Ο κ. Γιώργος σε μια αρκετά νεαρή ηλικία, έφυγε για να πάει σ’ έναν άλλο κόσμο. Αφού ήρθε η Άνοιξη, που άνθισαν οι μοσχομυριστές αμυγδαλιές, που έφυγαν τα μαύρα σύννεφα που μας περιτριγύριζαν, που είδε τον ερχομό των χελιδόνι ώρα, ανήμπορος και ταλαιπωρημένος απ’ την καρδιά του, έκλεισε ήρεμα και γαλήνια τα μάτια του.
Η ανάμνησή του στο μυαλό μας θα έρχεται κάθε μέρα, που θα βλέπουμε την πόρτα του σχολείου μας ανοιχτή, νιώθοντας πως είναι εκεί και περιμένει να μπούνε όλοι οι μαθητές. Ακόμα και οι αργοπορημένοι, που τους δεχόταν κι αυτούς με χαρά κι όχι με θυμό, που δεν ήρθαν στην ώρα τους.
Το χαμόγελο του έχει χαραχτεί στη μνήμη μας όπως και η καλοσύνη του προς όλους εμάς, τους μαθητές. Καλό ταξίδι κ. Γιώργο…
Ειρήνη Πεσδεμιώτη
Μαθήτρια Στ’ τάξης 5ου Δημοτικού
