Είναι πολύ σημαντικό ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ζήτησε από τους ανθρώπους να κάνουν κάτι που δεν το έκανε και ο Ίδιος. Το ανώτατο σημείο αυτής της συνέπειας είναι ότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, καρφωμένος στο σταυρό, παρακάλεσε τον Πατέρα του να συγχωρέσει τους σταυρωτές του. Και μάλιστα τους υπερασπίστηκε κιόλας, δίνοντάς τους ένα ελαφρυντικό, ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει τη βαρύτητα του εγκλήματός τους: «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι» («Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν», κατά Λουκάν, κεφ. 23, στίχ. 34).
Ωστόσο, αυτό που αξίζει να προσέξουμε είναι ότι ο Κύριος δεν λέει ότι συγχωρεί ο ίδιος τους σταυρωτές του, αλλά παρακάλεσε τον Πατέρα του να το κάνει. Η συγκλονιστική αυτή φράση δίνει την απάντηση στο δυσκολότερο ερώτημα που μπορεί να θέσει ο άνθρωπος: κι αν μου σκοτώσουν το παιδί μου, πρέπει να συγχωρέσω; Λοιπόν, όσο απίστευτο κι αν είναι, όσο αντίθετο με την ανθρώπινη φύση, ο Χριστός ζήτησε αυτό ακριβώς από τον Πατέρα Του: να συγχωρέσει εκείνους που είχαν βασανίσει και σκοτώσει το Γιο Του!
Ο ίδιος ο Χριστός προφανώς είχε συγχωρήσει αμέσως τους σταυρωτές του. Ζήτησε όμως και από τον Πατέρα του το άκρον άωτον της συγχώρεσης. Και εφ’ όσον έχει πει πως ό,τι κι αν ζητήσει από τον Πατέρα του, Εκείνος θα το κάνει (κατά Ιωάννην 11, 42), καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός όντως συγχώρεσε τους σταυρωτές του Χριστού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι σώθηκαν, διότι η σωτηρία δεν εξαρτάται μόνο από τη συγχώρησή μας απ’ το Θεό, αλλά πρωτίστως από τη δική μας μετάνοια. Αν δεν μετανοήσω, τότε δεν επιθυμώ να με συγχωρέσει ο Θεός, συνεπώς δεν θα συγχωρεθώ, γιατί ο Θεός δεν θα κάνει σε μένα κάτι που δεν το θέλω. Είναι όμως βέβαιο πως, όσοι από αυτούς μετανόησαν, σώθηκαν. Παράδειγμα, ο εκατόνταρχος, ο άγιος Λογγίνος, ο οποίος, βλέποντας το σκοτάδι και το σεισμό κατά τον θάνατο του Χριστού, συνειδητοποίησε την κατάσταση και είπε: «ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος» (Ματθαίον 27, 54).
Τα παραπάνω μας αποδεικνύουν και μία ακόμη συγκλονιστική αλήθεια: ότι, όπως ο Ιησούς είχε απόλυτη υπακοή στον Θεός Πατέρα, ώστε δέχτηκε να σταυρωθεί κατά το θέλημα του Πατρός, έτσι και ο Πατέρας έχει απόλυτη υπακοή στον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό. Και προφανώς το ίδιο ισχύει και για το Άγιο Πνεύμα. Γι’ αυτό και εντός της Αγίας Τριάδος υπάρχουν τέλειες σχέσεις αγάπης και αυτό διδάσκουν και για τις δικές μας ανθρώπινες σχέσεις.
Για το Χριστό βλέπουμε την υπακοή του και προς την Παναγία: στο περίφημο πρώτο θαύμα του, στο γάμο της Κανά (στο χωριό Κανά), όπως έκανε το νερό κρασί, ο Χριστός αρχικά έδειξε ότι δεν θέλει να αναμειχθεί. Όταν όμως η Παναγία είπε στους υπηρέτες «κάντε ό,τι σας πει», Εκείνος, χωρίς άλλη λέξη, σηκώθηκε και πήγε και έκανε αυτό που ήξερε ότι επιθυμούσε η μητέρα Του (χωρίς μάλιστα καν εκείνη να του το εκφράσει ρητά). Αναφέρεται στο κεφ. 2 του κατά Ιωάννην ευαγγελίου.
Για να κλείσουμε: είναι αδιανόητο για κάθε άνθρωπο ακόμη και να σκεφτεί να συγχωρέσει εκείνους που έχουν κάνει κακό στο παιδί του. Η διδασκαλία όμως του Χριστού δεν ακολουθεί τη φύση, αλλά υπερβαίνει τη φύση. Ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει με σοβαρότητα να την ακολουθήσει, θα συγκρουστεί με τη φύση και θα ανεβεί σε ανώτερο επίπεδο από τη γήινη φύση του. Και δεν είναι μόνος σ’ αυτό τον αγώνα: έχει τη βοήθεια του ίδιου του Χριστού, καθώς επίσης και τη συμπαράσταση του πνευματικού του. Αρκεί να πάρει τη μεγάλη απόφαση – να δεχτεί το μήνυμα του Χριστού, όσο κι αν τον σκανδαλίζει, και να κάνει το πρώτο βήμα για τον ανήφορο αυτόν, που, περνώντας από τον ιδιαίτερο Γολγοθά του καθενός μας, με τη βοήθεια του Θεού οδηγεί στην Ανάσταση.
Θεόδωρος Ρηγινιώτης
