Ας γίνουμε Αμερικανοί. Ας αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε ακρωνύμια. ΚΙΤ (Καθημερινή Ιντερνετική Τρέλα) ή ΚΙΠ (Καθημερινή Ιντερνετική Παράνοια). Εναλλακτικά σκεφτόμαστε και το ΚΙΜ, με το M να αντικατοπτρίζει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ιντερνετικής κουλτούρας μας.
Λυπούμεθα που θα σας απογοητεύσουμε, αλλά η Samsung δεν πληρώνει το 1 δις πρόστιμο που της επιβλήθηκε από Αμερικανικό δικαστήριο στην Apple, σε κέρματα. Ποτέ δεν συνέβη αυτό, ούτε πρόκειται να συμβεί. Ήταν ένα τρολάρισμα και μάλιστα παλιό, που κυκλοφόρησε αμέσως μετά την πρώτη απόφαση του δικαστηρίου, δηλαδή, τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου του 2012 και είχε κάνει τον γύρο του διαδικτύου. Τότε.
Κι αρχίζουμε τα φιλοσοφικά ερωτήματα που γεννούνται στο μυαλό μας: Γιατί το ελληνικό διαδίκτυο ανακάλυψε αυτή την τρολο-ιστορία τώρα, σχεδόν ένα χρόνο μετά; Γιατί προφανώς, ένας συντάκτης όπως η υποφαινόμενη, έχει να παραδώσει ένα συγκεκριμένο αριθμό αναρτήσεων κάθε μέρα, μήπως και πληρωθεί, οπότε ανεβάζει οτιδήποτε. Και με το άγχος να τα καταφέρει, δεν μπαίνει στη διαδικασία να διασταυρώσει αν ισχύει ή όχι. Ούτε να βάλει τη λογική του/της να σκεφτεί αν το εν λόγω δημοσίευμα «στέκει». Ούτε να κρίνει την ιστοσελίδα που έχει αναρτήσει τη δημοσίευση πριν, αν είναι χιουμοριστική σελίδα ή όχι. Ούτε φυσικά να σκεφτεί την ευθύνη που έχει ως συντάκτης να μην παραπληροφορεί τους αναγνώστες του/της.
Το δεύτερο υπαρξιακό ερώτημα που γεννάται, είναι: γιατί οι αναγνώστες αναπαράγουν την χαζή αυτή ιστορία ως αληθινή; Δύο σκέψεις έχουμε ως προς αυτό. Πρώτον γιατί την βλέπουν δημοσιευμένη και οτιδήποτε λέει κάποιος άλλος, ή γράφει κάποιος άλλος, δεν έχουν μάθει να το αμφισβητούν. Και η δεύτερη σκέψη είναι πως, τελικά, πιστεύουμε το οτιδήποτε. Έχουμε μία τρομερή ανικανότητα να κρίνουμε τι μπορεί να ισχύει και τι όχι. Ό,τι πιο παράλογο και «κούκου» διαβάζουμε, όχι μόνο το θεωρούμε δεδομένο, αλλά δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να χρησιμοποιήσουμε τα ψήγματα λογικής που μας έχουν απομείνει για να αναρωτηθούμε το αυτονόητο: γίνεται;
Η συνέχεια της συζήτησης αυτής θα πήγαινε σε δύο κατευθύνσεις. Η μία θα ήταν για το πώς εδώ στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να καταστρέψουμε την κριτική μας ικανότητα και πόσο τα τελευταία χρόνια ειδικά, έχουμε πετάξει τη λογική μας από το παράθυρο, μαζί με το χιούμορ μας καθώς, κι αυτό χρειάζεται στοιχειώδη ευφυΐα.
Το δεύτερο σκέλος αυτής της συζήτησης είναι η κατάσταση στο Ελληνικό διαδίκτυο το και πώς ο πόλεμος της αναγνωσιμότητας σε συνδυασμό με τα άθλια οικονομικά των περισσότερων ιστοσελίδων, οδηγούν συντάκτες να αναρτούν ψέματα με μεγάλη ευκολία, ή να μεταφράζουν καταφανή τρολαρίσματα σε ειδήσεις, μόνο και μόνο, είτε για να επιζήσουν, είτε για να πουν στους φίλους τους πόσο σπουδαίοι συντάκτες είναι.
Όπως και να το δει κανείς, κακή συζήτηση θα είναι. Διαφωνείτε;
Νίκη Λυμπέρη
