του Μιχάλη Κόκκινου
Μετά από μία μεγάλη ήττα σε εκλογική αναμέτρηση, κάθε κόμμα εξουσίας παρουσιάζει – εύλογα ή μη – την τάση να αντιδρά με συντηρητικά ανακλαστικά και να περιχαρακώνεται στο πολιτικό του καβούκι. Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ενισχύεται όταν το κόμμα προέρχεται από το ευρύτερο φάσμα της κεντροδεξιάς, λόγω συντηρητικών καταβολών. Πόσο μάλλον όταν το κόμμα αυτό είναι η καθ’ημάς εκπρόσωπος της κεντροδεξιάς, η ΝΔ, και προέρχεται από τέσσερις συνεχείς ήττες έναντι του ΣΥΡΙΖΑ…
Έχοντας ως κόμμα – ελέω της εκλογής νέου επικεφαλής – εισέλθει σε μία διαδικασία εσωστρέφειας, πολλοί τις τελευταίες μέρες δεν διστάζουν να κάνουν κι ένα βήμα παραπέρα. Υποστηρίζουν ότι το σχέδιο που πρέπει να ακολουθήσει η ΝΔ και το οποίο θα την οδηγήσει στην ανάκαμψη, είναι η προσήλωση στην παραδοσιακή δεξιά της πτέρυγα και η γενικότερη ενδυνάμωσή της με διαφόρων ειδών πολιτικά ανοίγματα – ακόμα και προς κόμματα της άκρας δεξιάς. Κι ενώ οι υποστηρικτές αυτής της επιλογής διατείνονται ότι μόνον κατά αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να βρει πάλι τον βηματισμό της η παράταξη, τουναντίον είναι βέβαιο ότι το συγκεκριμένο μονοπάτι θα οδηγήσει στην περιχαράκωση της και στην περαιτέρω συρρίκνωση της επιρροής της.
Σε παγκόσμια κλίμακα και στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ανεξάρτητα από την πολιτική ταυτότητα ενός κόμματος που κυβερνά, για το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης ισχύουν δύο τινά, όσον αφορά την αντίδρασή του και την στρατηγική που ακολουθεί. Όπου επιλέγεται στροφή προς άκρο του πολιτικού συστήματος –είτε αριστερό είτε δεξιό-, η αποτυχία είναι παταγώδης. Τρανταχτά παραδείγματα αποτελούν τα υπό διάλυση κεντροδεξιά κόμματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας. Στον αντίποδα, όταν επιλέγετε άνοιγμα στην κοινωνία με εξωστρακισμό του λαϊκισμού και πρυτάνευση επιλογών μετριοπάθειας και realpolitik, τα αποτελέσματα είναι εξόχως ενθαρρυντικά. Παράδειγμα εδώ αποτελούν οι υπό τον Cameron Tories, οι οποίοι μεταμορφωμένοι σε ένα σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα προελαύνουν.
Το ότι ένα κόμμα εξουσίας ηττάται σε μία εκλογική αναμέτρηση, δεν δικαιολογεί το πρώτο του βήμα στην επόμενη μέρα να είναι το να σβήσει με μονομιάς όλα του τα επιτεύγματα και να οδεύσει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Α.Σαμαράς μπορεί να απέτυχε να προσδώσει στην ΝΔ πολιτική κατεύθυνση και ιδεολογία, κατάφερε όμως να διατηρήσει τη ΝΔ ως τον ισχυρό φιλευρωπαϊκό πόλο εξουσίας απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και να μην “εξαϋλωθεί” όπως το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και του Βενιζέλου, ανοίγοντας το κόμμα προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτό το αναντίρρητο επίτευγμα, η ΝΔ δεν έχει την πολυτέλεια να το απεμπολήσει. Δεν έχει το παραμικρό περιθώριο περιχαράκωσης στο δεξιό κομμάτι του πολιτικού φάσματος. Η επιστροφή, σε ιδεολογικό, στρατηγικό αλλά και τακτικό επίπεδο, της παράταξης σε επιλογές μίας παλαιάς κοπής Δεξιάς, με έκδηλα φοβικά, αναχρονιστικά και υπερσυντηρητικά χαρακτηριστικά, αποτελεί βέβαιο δρόμο προς την πολιτική αλλά και την κοινωνική της συρρίκνωση. Μην λησμονούμε άλλωστε το όχι και τόσο μακρινό παράδειγμα της προεδρίας Έβερτ, που “κατόρθωσε” να οδηγήσει το κόμμα από τον εκλογικό πυθμένα του ’93 στην άβυσσο του ’96, χαρίζοντας στον Κ. Σημίτη μία καθαρή οκταετία διακυβέρνησης!
Η ΝΔ εφ’όσον θέλει να λογίζεται ως πολυσυλλεκτικό κόμμα εξουσίας, οφείλει να συνεχίσει με αποφασιστικότητα κι ακόμη πιο εντατικό ρυθμό το άνοιγμα σε όλα τα φάσματα της κοινωνίας. Να καθηγεμονεύσει την εγχώρια Δεξιά και να επεκταθεί προς το Φιλελεύθερο-Μεταρρυθμιστικό Χώρο που ξεκίνησε επί Καραμανλή, μόνο που αυτήν την φορά πρέπει να το κάνει διαθέτοντας συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση η οποία να μετουσιώνεται σε διαμορφωμένη πλατφόρμα διακυβέρνησης, δίνοντας έμφαση στην πολιτική ανανέωση ιδεών και στελεχών. Η ανανέωση πολιτικών και προσώπων του χθες – συνυφασμένων με το Μνημόνιο και την καταστροφική τελευταία επταετία – με νέα, φρέσκα από τον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης και γενικότερα των τοπικών κοινωνιών, θα οδηγήσει – πολύ πιο γρήγορα από ότι φαντάζονται οι περισσότεροι – τη ΝΔ στην εξουσία, βάζοντας φρένο στην κυβέρνηση φάρσα Τσίπρα-Καμμένου. Αντιθέτως, εάν επιλέξει την στροφή προς το πολιτικό άκρο, θα έχει μοιραία, για την ίδια αλλά και για τον τόπο, ακολουθήσει – όπως θα έλεγε κι ο Χάγιεκ – τον “δρόμο προς την δουλεία”…
