Δεν έχουν τέλος τα εργατικά «ατυχήματα» – εργοδοτικά εγκλήματα στους χώρους δουλειάς με την εργατική τάξη να θρηνεί σχεδόν καθημερινά και από έναν νεκρό, βάση των στοιχείων που δημοσιεύονται. Γιατί όπως είναι γνωστό, αρκετά περιστατικά κουκουλώνονται από την εργοδοσία όπως και πολλά θανατηφόρα περιστατικά δεν δηλώνονται ποτέ ως εργατικά, όπως συμβαίνει αρκετές φορές με τα «ατυχήματα» διανομέων, που καταγράφονται σαν τροχαία, χωρίς να συνδέονται με την εργασία ή όσοι εργαζόμενοι πέθαναν από κάποιο νόσημα που οφείλεται σε συνθήκες εργασίας, ή που οι συνθήκες εργασίας συνέβαλαν στη χειροτέρευση της ασθένειάς τους. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στην Ελλάδα η καταγραφή των επαγγελματικών ασθενειών είναι μηδενική, άρα μηδενική είναι και η αντιμετώπισή τους. Εργαζόμενοι που φεύγουν από το σπίτι για το μεροκάματο και είτε καταλήγουν στο νοσοκομείο, είτε – ακόμα χειρότερα – χάνουν τη ζωή τους.
Κατασκευές και Τουρισμός είναι οι κλάδοι όπου «πέφτουν κορμιά» είτε λόγω του καύσωνα είτε λόγω του “ξεχειλωμένου” εργάσιμου χρόνου. Μόνο τις τελευταίες 35 μέρες (30/6-6/8), μετράμε 4 νεκρούς εργαζόμενους (2 στον Αγιο Νικόλαο, 1 στο Ηράκλειο και 1 στα Χανιά). Αλλά ας δούμε πως γέρνει η πλάστιγγα των εργοδοτικών εγκλημάτων που η ΕΕ βαφτίζει “εργατικά ατυχήματα” :
- 2017 – 9 ατυχήματα, 1 θανατηφόρο
- 2018 – 6 ατυχήματα
- 2019 – 17 ατυχήματα, 3 θανατηφόρα
- 2020 – 2 ατυχήματα, 1 θανατηφόρο
- 2021 – 8 ατυχήματα, 4 θανατηφόρα
- 2022 – 10 ατυχήματα, 4 θανατηφόρα
- 2023 – 14 ατυχήματα, 5 θανατηφόρα
- 2024 – 13 ατυχήματα, 3 θανατηφόρα
- 2025 – 15 ατυχήματα, 4 θανατηφόρα
Στα παραπάνω στοιχεία παρατηρείται μια σημαντική μείωση το 2020 που οφείλεται στα περιοριστά μέτρα διασποράς του κορωνοϊού και τα γνωστά “lockdown” που επιβλήθηκαν. Από την άλλη, δεν υπάρχει φυσικά, κάποια καταγραφή εργαζομένων που εκτέθηκαν ή/και κατέληξαν λόγω κορωνοϊού από το εργασιακό τους περιβάλλον αφού ποτέ δεν έγινε κάποια συστηματική επιδημιολογική επιτήρηση από πλευράς κυβέρνησης αλλά ούτε ουσιαστική ιχνηλάτιση των περιστατικών σε επίπεδο επιχειρήσεων.
Ας δούμε όμως και πως μεταφράζεται το “στο ένα ζύγι τα κέρδη, στο άλλο οι ζωές” σε πανελλαδικό επίπεδο:
- 2018 – 46 νεκροί από εργατικά ατυχήματα
- 2019 – 51 νεκροί από εργατικά ατυχήματα
- 2020 – 41 νεκροί από εργατικά ατυχήματα
- 2022 – 104 νεκροί από εργατικά ατυχήματα
- 2023 – 108 νεκροί, συμπελιμβανομένων των νεκρών σιδηροδρομικών εγκλήματος Τεμπών
- 2024 – 146 νεκροί
- 2025 – 35 νεκροί μόνο στο Α’ τρίμηνο
Και ενώ διαβάζουμε δημοσιεύματα για τον ΒΟΑΚ, με τους απίστευτους κόμβους, τις σήραγγες και τις γέφυρές του, αλλά και για την “ανάπτυξη” του τουριστικού προϊόντος, το «ταμείο» για την εργατική τάξη, δείχνει ότι για άλλη μια χρονιά, δεκάδες ανθρώπινες ζωές θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους. Είναι αυτό το ίδιο “ταμείο” που βγάζει την εργοδοσία κερδισμένη από την εντατικοποίηση, από το “σκόντο” σε μέτρα υγείας και ασφάλειας γιατί “κοστίζουν”, από το καθεστώς ασυλίας που απολαμβάνει και τα κέρδη που απομυζεί:
- 50+ φοροαπαλλαγές εφοπλιστών και εθελοντική φορολόγησή των εφοπλιστικών ομίλων.
- 95% των άμεσων/έμμεσων φόρων από τον λαό. 5% από επιχειρηματικούς ομίλους.
- Αναβαλλόμενο φόρο τραπεζών για τουλάχιστον 20 χρόνια προκειμένου να «ρεφάρουν» από το κούρεμα των ομολόγων με μελλοντικά κέρδη. Τα αθροιστικά κέρδη των συστημικών τραπεζών έφτασαν το 2024 τα 4,6 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 41% του συνόλου των κερδών όλων των εισηγμένων, ενώ τα καθαρά κέρδη των τραπεζών το 1ο τρίμηνο του 2025 έφτασαν τα 1,242 δισ. ευρώ, με τα έσοδα από τόκους να διαμορφώνονται σε 2,038 δισ. ευρώ και τα έσοδα από προμήθειες σε 538,5 εκατ. ευρώ.
- 11,3 δισ. ευρώ καθαρά κέρδη για 101 εισηγμένες εταιρείες το 2024, αυξημένα κατά 4,4% σε σχέση με το 2023, δηλαδή ρεκόρ 6ετίας, από το 2019 μέχρι το 2024.
- 4,58+ δισ. ευρώ η διανομή κερδών στους μετόχους, ποσό που αντιστοιχεί στο 40% των καθαρών κερδών. Οι διανομές αυτές φέτος είναι υψηλότερες από τις περσινές (4,4 δισ.), οι οποίες με τη σειρά τους ήταν υψηλότερες από τις προπέρσινες κ.ο.κ.
Για το μακελειό διαρκείας στους χώρους δουλειάς, οι ένοχοι είναι λοιπόν γνωστοί: Η εργοδοσία, οι κυβερνήσεις και το κράτος της. Για τη θωράκιση των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων και της ανταγωνιστικότητας, γενικεύονται οι αιτίες που μετατρέπουν το μεροκάματο σε ρίσκο, ακόμα και για τη ζωή του εργαζόμενου: Από τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, μέχρι τις πάνω από 7.000 απολύσεις τη μέρα και την εργολαβοποίηση σε μεγάλους χώρους, με την «αγωνία» για το μεροκάματο που θα μπει στο σπίτι την επόμενη μέρα να κάνει ακόμα πιο ευάλωτους τους εργαζόμενους. Αλλά και με τα απανωτά 13ωρα δουλειάς, για να συμπληρώνεται το εισόδημα λόγω της ακρίβειας. Αυτό που σκοτώνει λοιπόν, δεν είναι ούτε η «κακιά η ώρα», ούτε το ότι οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν να κάνουν …ΚΑΡΠΑ. Η 13ωρη δουλειά σε δύο εργοδότες, την οποία η κυβέρνηση επεκτείνει και σε έναν εργοδότη, είναι η «κορυφή του παγόβουνου», που σμπαραλιάζουν τη ζωή των εργαζομένων.
‘Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας!
«Αρνούμαστε να ζούμε με τον τρόμο αν οι πατεράδες, οι σύντροφοι και τα παιδιά μας θα γυρίσουν νεκροί ή σακατεμένοι από το μεροκάματο της κόλασης, θυσιάζοντας τις ζωές και την υγεία τους για να σπάνε το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ της κερδοφορίας τους οι επιχειρηματικοί όμιλοι», έγραφε η ανακοίνωση της Ομάδας Γυναικών Σαλαμίνας στις 24/7/2024 εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο την συμπαράστασή τους στους εργαζόμενους στο Μέταλλο, στη Ναυπηγική Βιομηχανία και στη Κατεργασία Ξύλου στην απεργιακή τους κινητοποίηση της επόμενης ημέρας. Και είναι αυτή ακριβώς η άρνηση, όσο συναισθηματικά φορτισμένη και αν είναι, που ξεχειλίζει το ποτήρι της αγανάκτησης και του “ΓΙΑΤΙ;” 140 χρόνια πριν οι εργάτες κατέκτησαν το 8ωρο. Γιατί ενώ οι σύγχρονες δυνατότητες της παραγωγής, της επιστήμης και της τεχνολογίας φανερώνουν ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να εργάζονται λιγότερο, να έχουν μόνιμη και σταθερή δουλειά, να απολαμβάνουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο, κεφάλαιο και κυβερνήσεις παρουσιάζουν ως «κανονικότητα» και «δικαίωμα» τις 13 ώρες δουλειάς τη μέρα, δουλειά «ήλιο με ήλιο» μέχρι τα βαθιά γεράματα; Και αυτό το “γιατί” μόνο μία εξήγηση μπορεί να έχει: γιατί αυτό επιτάσσει ο σύγχρονος μεσαίωνας της στροφής στην πολεμική οικονομία.
Η πραγματική διέξοδος βρίσκεται στην πρόταση του ΚΚΕ, τον Σοσιαλισμό. Μόνο στο έδαφος της κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού και της εργατικής εξουσίας μπορεί ο λαός να απελευθερωθεί πραγματικά από τα σημερινά καπιταλιστικά δεσμά του, με εξασφάλιση όλων των απαραίτητων όρων για την κάλυψη των συνεχώς διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών του. Βρίσκεται στη διεκδίκηση μέσα από το οργανωμένο εργατικό – λαϊκό κίνημα για μείωση των ωρών της εργάσιμης μέρας, στην πάλη για 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο. Δεν είναι ούτε παρωχημένα αιτήματα ούτε «παθογένειες», αλλά όρος για να ζήσουν οι εργαζόμενοι με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες και τον πλούτο που παράγουν. Σε μια εποχή που η πρόληψη και τα μέσα προστασίας είναι πολύ πιο εξελιγμένα, δεν μπορεί να υπάρχει κανένας συμβιβασμός με τα «ατυχήματα», τους δεκάδες νεκρούς και σακατεμένους κάθε χρόνο.Η αναμέτρηση με την πολιτική που στερεί από τους εργαζόμενους την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία είναι μονόδρομος, για να πάψει η ζωή τους να μπαίνει στο ζύγι της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
