Αφιερωμένο σε κάθε άτομο με αναπηρία, με αφορμή την 3η Δεκέμβρη «Παγκόσμια μέρα για τα άτομα με αναπηρία»
Σήμερα ήρθα εδώ να σας διηγηθώ ένα παραμύθι, ένα παραμύθι αληθινό!
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας …. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια…..
ΟΧΙ! ΟΧΙ! Αρκετά! Εγώ θα αλλάξω το κλασσικό παραμύθι, μια και τα παραμύθια έχουν πάντα κρυμμένες βαθιές αλήθειες…!
Μια φορά και έναν ήμουν ΕΓΩ… ένα σποράκι που γεννήθηκα και χάρισα τόση χαρά με το πρώτο μου βλέμμα στην οικογένειά μου! Η μήπως όχι;
Ας το αρχίσω αλλιώς, κόλλησα από τον πρόλογο.
Ήμουν εγώ, εγώ ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Να με πω ΆΛΛΟ ταιριάζει; Μάλλον ναι. Είναι ο τίτλος μου, μια και πολύ συχνά βίωσα στην ως τώρα ζήση μου να είμαι ο Άλλος – ο Διαφορετικός – Ο Παράξενος – Ο Μοναχικός – ο Δύσκολος – ο Ιδιαίτερος…
Γιατί όλα αυτά; Γεννήθηκα με κάποια θεματάκια και άργησα πολύ να αντιληφθώ τον κόσμο! Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα. Πολλοί άνθρωποι βρισκόταν γύρω μου, με λευκές στολές και πλατιά χαμόγελα στην αρχή τη ζωής μου (έτσι τους θυμάμαι). Οι μητέρα μου συχνά μιλούσε με αγωνία σε εκείνους για μένα, ακόμα που και που έβλεπα κι ένα δάκρυ στα γλυκά της ματάκια. Μετά θυμάμαι εκείνες τις ατελείωτες ώρες σε προθάλαμους ειδικών. Ταξίδια σε άλλα μέρη εκτός της πόλης μου να δούμε κι άλλον και άλλον ειδικό. Αυτοί οι χαμογελαστοί ειδικοί πάντα όλοι τους πάρα πολλά παιγνίδια στα γραφεία τους και στα ράφια τους. Α να σας εξομολογηθώ ότι τα ταξίδια τα διασκέδαζα , μια και οι δικοί μου μου έκαναν όλα τα χατίρια. Επιπλέον τους είχα επιτέλους μόνος μου για λίγο.
Ωραίες αναμνήσεις.
Δύσκολα τα χρόνια μου και στο σχολείο. Μια από εδώ – μια από εκεί, μπαλάκι των τάξεων και των εκπαιδευτικών. Ένοιωθα άβολα καμιά φορά , αν και το παράκανα. Πως να επιβληθώ κι εγώ στους άλλους; Με ένα ξέσπασμα τα άλλαζα όλα και τελικά κάποιος με άκουγε! Τότε ένιωθα επιτέλους ότι δεν ήμουν ο ΑΛΛΟΣ αλλά ΕΓΩ με ταυτότητα και ονοματεπώνυμο.
Συχνά μου έλειπαν οι αγκαλιές των συμμαθητών μου και οι παρέες. Κάποιες φορές δυσκολευόμουν να καταλάβω τι λένε. Πως να φερθώ σε μια παρέα που δεν καταλαβαίνω τι λένε;
Συχνά αναρωτήθηκα : Τί θέλω εγώ εδώ πέρα; Ας είναι!
Ευτυχώς η δυσκολία μου να δω πίσω από τις απλές φράσεις , αλλά και το ότι ξεχνάω πολύ γρήγορα με έκανε να θυμάμαι μόνο τις καλές στιγμές.
Τελικά με τα χίλια ζόρια κάπως κατάφερα να τελειώσω το σχολείο μου. Να σας πω ότι δε θυμάμαι πια τίποτα από όσα έμαθα, παρά μόνο αυτά που έζησα με το σώμα μου και τις αισθήσεις μου. Μια εκδρομή, ένα χορό, ένα μαγείρεμα, μια ιστορία που την δραματοποιήσαμε, ένα τραγούδι που το είπαμε όλοι μαζί , μια ομαδική αγκαλιά που ήμουν ( επιτέλους ) κι εγώ μέσα, αλλά και τις παρέες στα διαλείμματα και τα κοινά παιγνίδια στην αυλή. Α θυμάμαι και τις μυρωδιές. Μπορώ να γράψω βιβλίο για τις μυρωδιές των φίλων μου, των υλικών του σχολείου, αλλά και κάθε μέρους που πήγα.
Όμως αναρωτιέμαι τώρα … με τις μυρωδιές γίνεσαι ξεχωριστός επιστήμονας;
Μπα δεν το έχω ακούσει πουθενά αυτό…. Μάλλον δεν ισχύει.
Και τώρα τι; Δεν είμαι πια μαθητής. Δεν είμαι εργαζόμενος, ούτε φοιτητής.
Τώρα ξαφνικά ήρθαν τα πιο δύσκολα. Το να είμαι και πάλι Ο ΑΛΛΟΣ … οι φίλοι μου και οι παρέες μου ελάχιστες πια. Μοναχικές βόλτες και αναζητήσεις, σποραδικές παρέες , αυτή είναι η καθημερινότητά μου.
Μέσα μου κλαίω, μέσα μου επαναστατώ, μέσα μου φωνάζω με τη φωνή που ποτέ δεν άκουσε κανείς.
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ! ΠΑΡΩΝ – ΠΑΡΟΥΣΑ . ΕΙΜΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ !
Λοιπόν ο ΑΛΛΟΣ καλεί το σύμπαν . Ακούτε; Εδώ ο ΑΛΛΟΣ.
Σας γράφω το μανιφέστο μου, τα ΘΕΛΩ, τα ΜΠΟΡΩ και τα ΖΗΤΩ μου.
- Μπορώ να ζήσω με αυτονομία
- Μπορώ να αποφασίζω για τη ζωή μου
- Μπορώ να εξυπηρετηθώ
- Μπορώ να ζήσω ανεξάρτητα
- Μπορώ να κάνω τα πάντα με λίγη βοήθεια
- Θέλω εργασία
- Θέλω Υγεία
- Θέλω Μόρφωση
- Θέλω εκπαίδευση
- Θέλω να ανακαλύψω τον κόσμο.
- Ζητώ ίση μεταχείριση
- Ζητώ ισοτιμία
- Ζητώ αναγνώριση
- Ζητώ συμπόρευση
- Ζητώ εργασία
- Ζητώ να με βλέπετε
- Ζητώ να με ακούτε
- Ζητώ να με σέβεστε.
Το παραμύθι μου δεν έχει επίλογο. Ακόμα δεν έχω σκεφτεί το τέλος καν. Όμως στα παραμύθια το τέλος είναι πάντα χαρούμενο. Πάντα έρχεται η λύση.
Λοιπόν όταν θα γράψω το τέλος του παραμυθιού μου ξέρω τι θα γίνει..
Δεν θα είμαι πια ο ΑΛΛΟΣ αλλά θα είμαι ο ΕΓΩ και ο ΕΜΕΙΣ!!! ΕΜΕΙΣ! Τι ωραία που μου ηχεί στα αυτιά μου… Το παραμύθι συνεχίζεται….ώσπου να βρεθεί ο ΕΜΕΙΣ..
Ο ΑΛΛΟΣ
Ειρήνη Κλάδου,
Μητέρα ενός ατόμου με αυτισμό και νοητική αναπηρία
«Η ανάρτηση αποτελεί αφιέρωμα για τα άτομα με αναπηρία εκ μέρους του Συλλόγου γονέων και φίλων ατόμων με αυτισμό Ρεθύμνου»
