Αναμνήσεις Τσικνοπέμπτης. Προκαταβολικά,όπως σας έχω συνηθίσει με όλα. Από μικρή, είχα μία αγάπη προς τις Απόκριες. Η μαμά μου, ταλέντο στην κοπτοραπτική, μου έραβε φαντασμαγορικές στολές, με καπέλα κεντημένα, με φούστες με τούλια, με στρας, με χρωματα και φαντασία. Θυμάμαι ακόμα την μυρωδιά του κόκκινου κραγιόν της μαμάς Madison, όπως Αμερική (οι παλαιότεροι θα θυμηθούν την διαφήμιση με την Υβέτ).
Ο χαρτοπόλεμος παύλα κομφετί και οι κορδέλες παύλα σερπαντίνες, απαραίτητο αξεσουάρ σε κάθε χορό. Χοροί στο Δελφίνι, στο Λύκειο Ελληνίδων πάντα με τις φωτογραφίες απ’έξω διά χειρός Τριαντάφυλλου ή Μυλωνά (φωτογράφοι της εποχής). Πόσο ωραία ένιωθα. Γινόμουν μπαλαρίνα, χανούμισα, Κλεοπάτρα, Βασίλισσα, ότι ήθελα, απλά με την αλλαγή μίας στολής. Τσαφ! Μαγεία.
Αρώματα από τις μπογιές. Ήχοι σφυρίχτρας παντού. Φρρρ!!!φρρ!!!εδώ ερχομαστε οι μασκαράδες, φρρρ με σάλια να γεμίζουν τις πλαστικές σφυρίχτρες. Τσικνοπέμπτες που ντυνόμασταν και πηγαίναμε στα σπίτια των καθηγητών, ούτε που κατάλαβα ποτέ το γιατί. Και όσο μεγάλωνα, ξέφρενες μεταμφιέσεις, διασκέδαση μέχρι το πρωί, πάντα τα γυαλιά ηλίου μέσα στο τσαντάκι γιατί στην έξοδο από την FORTEZZA είχε πάντα ήλιο…
Καρναβάλι επίσης, τι γλέντια, τι γέλια, τι πιοτό άφθονο στις φλέβες. Τόσα χρόνια μετά, ακόμα ανυπομονώ για την στιγμή που θα βγουν οι περούκες και οι μάσκες από το πατάρι. Για να τα φορέσω και να μεταμορφωθώ σε ότι νάναι. Για να ξαναμυρίσω τις μυρωδιές, να ξανακουσω τις σφυρίχτρες!
Καλού, κακού, λέω φέτος έτσι για αναβίωση, να βάλω και τα γυαλιά ηλίου στο τσαντάκι. Που ξέρεις…
#Εύας_θοτς
